Goedemorgen allemaal,

Ik ben nieuw hier maar zo aan de verhalen te lezen ben ik niet de enige met hetzelfde probleem. Ik zal vanaf het begin beginnen.
Ik ben gescheiden. Daarna heb ik een relatie gehad met aantrekken en afstoten die ik uiteindelijk na veel pijn zelf bee?ɬØndigd heb. Uit een geintje schreef ik me in op een datingsite. Na 1 week was ik dat eigenlijk wel zat. Op de laatste dag van mijn account sprak hij me aan. We deelden msnadressen uit en begonnen te chatten. Zijn leven had het mijne kunnen zijn. Ook een scheiding waarin hij de onderdanige partij was en ik ook. Hij had ook een kindje, ik ook 2. Na wat bellen en chatten besloten we de stoute schoenen aan te trekken. Hij kwam koffie drinken.
Vanaf het begin af aan klikte het heel goed maar ik was bang. Ik hield de boot nog een beetje af. Bang om weer gekwetst te worden.
Hij holde, wilde me 24 uur het liefst zien. Na twee weken ging ik ervoor. Was hotel de botel verliefd. Vanaf toen leek het al wat minder te worden. Het leek wel kat in het bakkie. Maar hij was attent en lief en respectvol en voor mij de ideale man. Ik bloeide helemaal op. Het voelde zo goed. Ook hadden we urenlange gesprekken gewoon over ons leven, verleden en hoe we daarmee om moesten gaan. Juist al dat praten was voor mij heel belangrijk omdat ik bevestiging nodig had over zijn gevoel voor mij zo nu en dan en steeds gaf hij aan, het gevoel zit goed. Je bent een geweldige vrouw en ben gek van je. Al vrij snel introduceerde hij mij in zijn leven. Hij stelde me voor aan zijn kind terwijl ik nog zoiets had van zou je dat nou wel doen. Maar hij zei het gevoel is goed. Daarna ging het in een stroomversnelling. Kennismaking met mijn kinderen, ouders, verjaardagen eigenlijk alles delen. We sliepen bij elkaar als gezin in ons weekend en brachten tijd door samen. Zelfs ik had zoiets van gaat dit niet te snel. Voor ongeveer twee weken terug voelde ik dat hij emotioneel afstand begon te nemen. Kijk voor mij voelde het goed en we hadden het al over samenwonen gehad maar wisten dat dat niet verstandig was en hij gaf aan het ook nog heerlijk om alleen te zijn en dat had hij ook nodig. Ok dat kon ik respecteren. We spreken hier over twee maanden dus wat kletst je dan. Maar ook hij zei dat het gevoelsmatig goed zat. Tot gisteren. ik zou naar hem toegaan, het was allebei ons vrije weekend zonder kids. Hij vroeg om hij naar mij toe kon komen, hoorde in zijn stem dat er wat was. Uiteindelijk heb ik m voor het blok gezet. Ik kon me niet tot savonds op lopen vreten. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. hij wilde er een punt achter zetten. Mijn wereld storte in. Hij wilde het nog wel graag persoonlijk uit komen leggen. Als reden gaf hij aan dat hij twijfelde aan zijn gevoel voor mij. Hij had het gevoel dat hij niet genoeg van mij hield. Op het moment als hij met mij samen wasdan was hij verliefd, was hij thuis dan zakte de verliefdheid weg. Hij miste me dan ook niet en genoot van het alleen zijn en vond niet dat dat goed was. Gisterenavond is hij idd langs geweest om zijn verhaal toe te lichten, in weze was het dezelfde boodschap. Maar hij was zo emotioneel en dat snap ik niet. Hij zou toch opgelucht moeten zijn, ook hij wist niet waar het vandaan kwam. Het was allemaal heel emotioneel en verdrietig en ik was en ben ook boos. Hoe kan het dat iedereen leek te zien dat hij stapelgek van me was en dat blijkt dan toch niet zo te zijn. Het is zo dubbel. Niemand snapt het, hij zelf ook niet. hij zegt alleen dat het gevoel niet genoeg is. Ik zelf denk dat hij een keuze maakt vanuit het verkeerde perspectief. Ik denk dat het allemaal te snel ging en dat het hem daarom ging benauwen. Maar dat is mijn visie. Hij wist ook niet waar het vandaan kwam en was er dan ook verdrietig om. Ik zei ik had liever gehad dat je een timeout had ingelast als dat je nu alles weggooit. Hij zei als ik nu om ee timeout vraag, ik zei nee, ik zit nu naast je, je bent verdrietig en je moet het doen vanuit je hart, en niet omdat je mij zo zielig vindt. Dat klinkt heel sterk maar ik weet van gekkigheid niet waar ik het zoeken moet. werd vannacht wakker in blinde paniek. heb hem gebeld, stomme actie, maar ik werd gek. Nu ben ik wat rustiger maar nog steeds snap ik het niet of wil ik het niet snappn. Graag hoor ik jullie mening. Ikzie er als een blok tegenop om het mijn kinderen te gaan vertellen.

Groet Mij