zoals ik me voel, misschien helpt me dat, maar dat is een beetje moeilijk met duizenden emoties die door me heen gaan

Misschien eerst even voorstellen.
Ben 54, volgende week, werk in de horeca, en oh ja, een man, die zijn toch emotieloos en gevoelloos? Iemand is blijkbaar vergeten mij dat te vertellen.
Heb door de verbroken relaties best wel een vertrouwensprobleem, ik probeer het wel, maar als ze ontwijkende antwoorden en geven en halve waarheden vertellen word ik vreselijk onzeker, word er zelf ook stapelgek van, gebrek aan zelfvertrouwen heet dat geloof ik, een ander is beter in de omgang en zeker beterin bed.

Ik heb van de week het blog van Willie gelezen, of ik met een voorhamer onder m'n kin werd geslagen, vooral die vergelijking met het doolhof.

Even de geschiedenis vertellen.
Na een aantal, mislukte , relaties en een periode van 15 jaar geen relatie, wat ik best wel prima vond, leer ik via mijn werk X kennen.

In eerste instantie moest ik er helemaal niks van weten en zij van mij ook niet, gewoon collegas, het kwam ook niet bij me op om wat anders te denken.
Ik was best gelukkig zo in m'n uppie, en zij had net, na 23 jaar haar man verloren door ziekte, tragisch, snap ik ook wel.

Zo gezegd zo gedaan, alles altijd prima in orde, ik zorgde altijd dat ik weg was als zij kwam, vrouw om me heen, moest er niks van weten en zij kon gewoon lekker aan de gang.

So far so good. Op het werk kwamen we steeds meer naar elkaar toe, praatje maken, geintje maken, je kent het wel.
En ik had op een gegeven moment ook niet meer de behoefte om al weg te zijn als zij kwam, dat duurde een paar weken tot op een gegeven moment we boven waren en zij een opmerking maakte

Nam haar in m'n armen en een kus en lekker vasthouden, verder niks.

Ongeveer twee weken later wist ik dat ze bij me zou zijn, maar ik moest werken. Toen mocht ik ineens vroeg weg, belde haar op.

Ik als een speer naar huis, wist toen nog niet waarom, maar dat werd me snel duidelijk toen ik thuis kwam, je kunt wel raden wat er toen allemaal gebeurd is, 18+ zeg maar.

Met de afspraak niet achter elkaar aan te lopen scheiden onze wegen de volgende ochtend, zie je wel op het werk, daar is ze overigens een totaal ander persoon, doei.

Verder van mijn kant niks aan de hand, voelde me prima, ging een aantal weken zo door, elkaar zien en rotzooien, helemaal prima.

Toen besloten we om naar Barcelona te gaan, we kijken wel hoe het gaat, 4 dagen.
Die 4 dagen hebben qua gevoel 5 jaar huwelijk ruimschoots overschreden.
We voelden ons zo ontzettend lekker en vertrouwd bij elkaar, en in bed is het gewoon super, nog nooit meegemaakt.

Nu zijn we een aantal maanden verder en het gaat niet goed tussen ons.
Ze is afstand aan het nemen, heel veel werken en voor mij geen tijd meer, en dit alles onder de noemer Ik ga toch naar het buitenland volgend jaar en wat moet jij dan? Dat wist ik overigens wel, want dat is haar droom, die ik niet in de weg wil staan.

Ff huilen.

Iedere keer als ik probeer iets af te spreken zegt ze ja en een dag later belt ze af, dit vergeten dat vergeten.
Misschien probeer ik het wel te forveren, want hoe harder ze duwt, hoe meer ik ga trekken.

Dit komend weekend had ze weer ingestemd om weg te gaan, maar zei vanochtend over de telefoon, kun jij er wel mee omgaan met die afstand.
Nou, ik ben al 6 weken bezig daarmee om te gaan.

Het lijkt er sterk op dat er een ander in het spel is, maar dat zullen wel spoken in m'n hoofd zijn.

En nu komt ze het vanavond uitmaken.