Allen, ik heb hier geregeld een paar blogs gepost maar heb echt nood om mijn verhaal eens volledig te vertellen van de laatste maanden. ik hoop dat het niet langdradig overkomt, aub lees het als je wil en reageer...

3 maanden geleden is mijn relatie van 10 jaar gestrand omdat mijn ex verliefd was geworden op iemand anders. Ze is onmiddellijk gaan samenwonen en ik hoorde ze niet meer. 6 weken erna stond ze huilend aan mijn deur en volledig in de put. Ze begon te twijfelen aan haar keuze. Haar nieuwe liefde was te beperkt voor haar. Bij mij kon ze babbelen, zichzelf zijn, ze kon bijleren van me, ze kon zich ontplooien, we zitten op dezelfde golflengte. Haar nieuwe vriendje was toch niet wat ze ervan verwacht had. Enkel het gevoel voor hem was er en goeie sex. Naar mijn mening is sex geen goede basis voor een relatie. Als je jezelf niet kan ontplooien of bijleren of niet op dezelfde golflengte zit lukt het toch niet?
Aan sex kan je werken, de rest moet er toch gewoon zijn of zie ik dat verkeerd? Haar huidige vriend heeft een waslijst aan vriendinnetjes gehad en dus enorm veel ervaring. Zij was mijn eerste vriendin en we zijn 10 jaar samen geweest, logisch toch dat ik die ervaring niet heb! Soit, dus ze stond aan mijn deur, kwam binnen en deed haar verhaal. Na een uur te babbelen zag ze terug de zin in van haar leven, kreeg ze terug zin om vanalles te ondernemen en besefte ze dat ze bij mij wou zijn. Ze wou alles met haar vriendje afsluiten en dan zouden wij een nieuwe start kunnen maken. De daarop volgende dagen zag ik ze elke avond zonder dat haar vriendje er iets van wist. We hebben gekust, geknuffeld, gebabbeld, het voelde eindelijk terug zalig vertrouwd.
Dan heeft ze de relatie met haar nieuwe vriend beëindigd en konden wij stilletjes aan terug iets opbouwen. 's Anderdaags zijn we samen naar een trouwfeest geweest waar ze tegen heel haar familie en vriendenkring vertelde dat ze een fout had gemaakt maar nu terug samen is met mij maar dat we het rustig aan doen.
Die avond zijn we elk naar ons eigen huis gaan slapen. Het was een zalig feest geweest, van elkaar genoten, gebabbeld, gedanst, gekust, geknuffeld. De dag erna zouden we samen een film kijken.

Toen begon ze terug te twijfelen omdat ze verliefd was op die andere. Ja, tegen verliefdheid kan ik niet op. Mij ziet ze graag maar door die verliefdheid is ze verblind en voor geen rede vatbaar. Een rationele uitleg heeft blijkbaar geen effect op iemand die verliefd is. Ze vertelde me dat ze haar gevoel moest volgen en voor hem gaan. Ik heb haar gevraagd om me te laten weten als ze terug samen zou zjin met hem. Dat heeft ze niet gedaan. ik moest dit te weten komen via via. Daar heeft ze me enorm mee gekwetst. 2weken later spreekt ze me toevallig aan op facebook, een beetje een gewrongen uitleg, waarin ze spijt toont dat ze me kwets en zo behandeld. Daarna belt ze me en een telefoon gesprek waaruit blijkt dat ze geen contact met me mag hebben van haar vriend. Misschien binnen een paar maanden wel. Wat ben ik hier mee? Ik zie haar zo graag en wil haar kost wat kost terug maar loop steeds met mijn kop tegen de muur. Ze zegt te kiezen voor haar relatie met hem en daardoor mij niet kan bellen of zien. Ze mist me, wil weten hoe het met me is.
Ze zegt dikwijls door haar venster te kijken of ik niet toevallig voorbij rijd....Ze zegt nu samen te zijn met hem maar ze weet niet hoe lang dit duurt, misschien lang misschien ook niet. Ze zegt wat goed moet komen dat komt wel goed! Ik haat deze uitspraak zo! Ik wil niet wachten en hopen op misschien. Ik wil haar, NU! Ik ben zo blij dat ik haar stem vandaag gehoord heb, heb eindelijk terug een klein beetje een gevoel van innerlijke rust over me gekregen. Dit voelt als een klein lichtstraaltje in de donkere tijd van liefdesverdriet. Maar is dit een valse lichtstraal? Hou ik me weer vast aan iets wat niet betekent wat ik wil. Ik kan haar niet vergeten, voor mij blijft ze de vrouw van mijn leven. En ook al zegt iedereen dat de vrouw van je leven zoiets niet zou doen. Maar iedereen kan fouten maken of zie ik dit weer te rooskleurig? Ik heb haar gevraagd om haar nog eens te ontmoeten om ik mijn verhaal ook eens te kunnen doen. Dit wil ze blijkbaar niet omdat ze me niet nog meer wil kwetsen en omdat ze haar relatie niet op het spel wil zetten door me te zien. Ze zegt dat ze binnen enkele weken/maanden me wel kan zien om nog wat persoonlijke spullen op te halen en dat we dan wel eens kunnen babbelen. Dan mag ze van haar vriendje. Ik, die 10jaar haar alles was mag haar nu niet eens zien om mijn hart eens te luchten. Ik word gewoon aan de kant geschoven. Enkele weken geleden was er nog de belofte dat ze beste vrienden met me wou blijven en dat ik altijd belangrijk voor haar zou zijn. Nu is het nog van: als we elkaar toevallig tegenkomen kunnen we toch een goeiedag zeggen. Is dat dan alles wat er tussen ons nog overblijft? ik word gewoon gek nu!!!!! Moet ik dan aandringen om elkaar nog eens te zien of alles maar gewoon laten? Het voelt alsof ik niet verder kan zonder haar. We vulden elkaar zo aan. Mijn hart is in stukken gerukt, ik weet dat ik nog leef omdat ik adem en moet gaan werken maar voor de rest?? Wat moet ik doen?