Het is nu al 8 weken geleden sinds het uit is. Ik weet het nog als de dag van gisteren, dat moment zal ik helaas nooit meer vergeten..

Sinds die zaterdag, leef ik van dag tot dag. Het maakt me niet meer uit of het nou 20 november is of 11 januari. Elk uur is er weer een die voor bij is gegaan. Het gemis is alleen maar groter geworden. De pijn is alleen maar erger geworden, ik heb het gevoel dat mijn tranen nog steeds niet op zijn. Als ik jou met tranen zou vertellen hoe veel ik van jou hou zal de hele wereld overstromen.

Ik mis je zo. Ik mis je elke moment van de dag. Ik kan nergens anders aan denken. De 20 maanden dat wij een relatie hadden samen was de beste tijd van mijn leven. Ik heb elke herinnering van jou wel honderd keer na gespeeld, na gespeeld in mijn gedachten en vooral ook in mijn dromen. Wist je nog die keer? En wist je nog van toen? Toen je me wakker maakte in de ochtend en in mijn oor fluisterde; Wij zijn wel voor altijd he?
Al die kusjes en knuffels van jou, ik mis ze zo. Ik weet dat ik de beste ben voor jou, ik weet dat jij de beste bent voor mij.

Je hebt het uitgemaakt en bent gelijk naar een andere jongen gegaan. Jij liet mij hier achter, hier achter zonder jou, mijn grootste liefde. Ik zit vol met verdriet, frustraties, ongeloof en een hele hoop vragen. Het is nu 8 weken verder en ik ben nog net zo gek op jou als een jaar geleden. Maar helaas ik zal verder moeten, de realiteit is hard. Verder zonder jou. Het zal me een hoop moeite en heel veel tijd kosten. Uiteindelijk zal ik zal er sterker van terug komen.
Maar ik geloof ergens in, ik weet hoe het was met jou. Jij ziet dat nu niet door die andere jongen. Maar op een dag dan weet je het, dan weet je wat je al die tijd echt gemist hebt. Ooit op een dag komen we weer bij elkaar. Maar tot die tijd zal ik toch echt verder moeten en het een plekje moeten geven.