Ik wou dat ik kon beschrijven, hoe erg ik je mis.
Die pijn probeer ik te verzachten, door mezelf in te prenten dat het zo beter is.
Maar mijn hart schreeuwt aan alle kanten, verlangt terug naar een andere tijd.
Een tijd waarin we samen droomden, droomden van een eeuwigheid.
Het was een droom die langzaam zou vervagen, tot een leegte hol en kil.
Een leegte die ik zo graag weer op zou vullen, maar wat ik ook probeer, het blijft stil.
De stilte is oorverdovend, de muren lijken op me af te komen.
Toch begin ik nu te beseffen, dat je niet genoeg hebt aan mooie dromen.
Het is beter zo, voor ons allebei, heb ik mezelf al duizend keer gezegd.
Maar iedere keer dat ik het probeer uit te spreken, klinken deze woorden minder echt.
Ik hoop dat we gelukkig worden, samen of ieder voor zich.
En mocht het dan niet samen lukken, bewaar me dan als een mooie herinnering.
Ik denk aan je.......