We zijn iets meer dan een jaar samen geweest.
Ik leerde hem kennen in een moeilijke periode en hij is echt mijn steun en toevertrouwen geweest.
Misschien vandaar mijn gevoel voor hem.
Wij wonen wel op iets meer dan 100 km van elkaar.
Zagen elkaar elk weekend,leuke tijden beleefd.
En plots heeft hij afstand van me genomen,plots spraken we in t weekend niet af en hij begon heel kil te doen.
Nuja ik denk niet dat hij iemand anders ofzo had,maar ik kan er geen reden op plakken.
Ik heb vaak met hem proberen praten maar hij uit zo moeilijk iets die hem tegenzit.
Hij kan niet om met negatieve gevoelens.
Maar ik voelde me telkens meer en meer verwijderd van hem.
Tot ik op een moment de stress niet meer aankon,we hadden vele domme ruzies,lieten enkele dagen niks horen aan elkaar,tot we volledig uit elkaar groeiden.
Allee ja,hij van mij weg groeide.
Ik heb alles gedaan om onze band te herstellen maar helaas.
Als ik dan de knoop doorhak en vraag om het contact te verbreken;dan komt hij met zn lieve smsjes.
Logisch toch dat ik het niet vertrouw?
Ik heb de laatste 6 maand zoveel onzekerheid en verdriet meegedragen dat ik echt niet meer geloof dat hij om me geeft.
Ik weet niet welke conclusies ik moet trekken,ik weet alleen dat ik hem doodgraag zie en ik gewoon mijn vriend terugwil zoals hij was.
Maar zoals ik al zei,het begint belachelijk te worden,ik kan hem onmogelijk bellen en vertellen hoe ik me voel want hij zal me gek verklaren.
En het is echt een chaos binnenin.
De ene dag ben ik razend op hem en zoals nu de laatste 2 dagen verlang ik zo erg naar hem.
Ik wil alleen maar zn stem horen en kunnen praten zoals vroeger,over vanalles.
Ik weet niet hoe ik het nu nog moet aanpakken.
Het laatste wat ik van hem heb gehoord is dat ie mn excuses aanvaard. :'-(

Ik ben zo bang voor hem geworden,want op de duur,toen we nog "samen" waren leek het net een spelletje,hij wist dat hij de macht over me had en kwetste me opzettelijk maar wist toch dat ik hem niet zou laten gaan.
Ik wil zijn mooie woorden zo graag geloven maar het ligt moeilijk en dat is ook de reden waarom ik zo kwaad ben geworden en hem heb uitgescholden.
Ik wil niet zijn speelgoed zijn,ik wil zijn vriendin zijn waarvoor hij respect heeft en behandeld zoals het hoort.
Maar heeft ie nu wat ie wou,mijn excuses dus,en zal ie me nu verder negeren.
Of is dit nog niet het laatste,die onzekerheid maakt me kapot.
De hele dag door kijk ik naar mijn telefoon.
Maar niks...
Hoe kan hij nu zo kil zijn...
Ik ben bang dat als ik eerlijk mijn gevoelens verteld hij het als een soort macht zal zien dat hij weer over me heeft.
Mocht het nog goedkomen wil ik dat t op een manier is waarvan ie beseft van,kijk dit is onze laatste kans we mogen het niet verbrodden.
Snap je? Ik wil hem niet smeken...

Vannacht van hem gedroomd.
Als je dan ontwaakt en opnieuw de realiteit beseft doet het zo'n pijn.
Ik heb mijn kwaadheid weer eens goed op mijn moeder afgereageerd,tot mijn spijt.
Maar het is me allemaal teveel,ik ben op en ten einde.
Ik heb uren gehuild,maar ik voel me nog steeds niet opgelucht.
Alles doet pijn,ik wil niet denken,ik wil gewoon alles zoals het was...

Anyone?

Waarover praten jullie dan?
Ik ben bang dat als ik zeg dat ik nog eens over ons wil praten hij ertegenop zal zien??
Ik heb m daarnet ff op msn gesproken en hij praat gewoon over vanalles en nog wat behalve over ons.
Hij weet dat k met hem wil praten en is zeer benieuwd waarover het gaat maar eigenlijk weet ik niet meer of het nog een goed idee is om oude koeien uit de gracht te halen...

Het heeft geholpen!

Hij begon er zelf over,hoe hij me miste enz,en we hebben supergoed gepraat,ik denk dat er een goeie kans inzit dat het weer goed komt!
Duimen he!