Ik kom er nooit meer overheen

Twee maanden geleden kwam er aan de relatie van ongeveer een jaar met mijn vriendin een einde. Zij maakte het uit. Ik had een aantal dingen verzwegen r en naar haar toe en ze betrapte me ook op een aantal leugens over mijn verleden. Ik ben daar niet fier over en ben ondertussen ook in professionele begeleiding gestapt om met mijn verleden in het reine te komen.
We hebben elkaar een drietal weken na de breuk niet meer gezien of gehoord maar toen nam ze per sms terug contact met me op. Van het één kwam en het ander en we begonnen elkaar regelmatig terug te zien, met alles erop en eraan (ook seks). Ondertussen had ze naar eigen zeggen ook (seksuele) contacten gelegd met andere mannen, iets wat ik in haar totaal niet had gezien. Tot een week geleden hadden we terug regelmatig contact maar de dag voor mijn verjaardag op 15 juli, toen we ook hadden afgesproken, heeft ze plots alle bruggen opgeblazen. Weer zijn er geen contacten meer. Ik heb haar nog wel geprobeerd een aantal keren te sms-en de dag na mijn verjaardag maar ze reageerde er niet op. Nu hoor ik van mijn beste vriend dat hij van haar tegen mij moest zeggen dat ze haar telefoonnummer ook heeft veranderd. Dat geeft me zo'n slecht gevoel, net of ik een stalker ben, wat absoluut niet zo is, integendeel, conflicten ga ik meestal uit de weg.
Ik ben radeloos. Ik voel me voor een stuk misbruikt en nu ze me blijkbaar niet meer nodig heeft word ik gedumpt.
Het ergste is dat ik zoveel van haar hou, ondanks alles wat ik haar heb aangedaan. Ik voel me zo slecht, balanceer op de rand van een depressie, en zit voortdurend aan haar te denken. Ik slaag er nog in mijn behoefte om haar te contacteren te onderdrukken maar ik weet niet of ik dat kan volhouden. gelukkig woont ze op meer dan 100 km van mij en zal ik haar niet snel lijfelijk tegen het lijf lopen. Maar de drang om bij haar te zijn is zoooo groot, het heeft geen naam. Ik mis haar zo en ik heb de laatste weken al meer geweend dan de rest van mijn leven bij elkaar.
Ik weet dat ik de schuldige ben van de breuk, terecht, en ik verwijt haar dat niet, maar toch zou ik er alles aan willen doen om haar opnieuw gelukkig te maken, een nieuw begin met haar te maken. De kans is natuurlijk klein maar er is nog de sprankeltje hoop. De vraag is: klamp ik me daar aan vast of laat ik het los?

nathan's blog
login of registreer om te reageren

Vrij, 21/07/2006 - 20:46 — Hoop

Soms voelt het alsof

Soms voelt het alsof je er nooit overheen komt maar met vallen en opstaan kom je er wel. Regelmatig lezen wij hier op de site over iemand die afscheid van ons komt nemen omdat hij of zij het rouwproces (wat het dus echt is) zo'n beetje heeft doorlopen.

Maar het kan inderdaad soms voelen alsof je er nooooooit meer boven op komt. Maar die dag komt echt wel. En met vallen en opstaan inderdaad, dat wel. Goh ik heb ook nog steeds mijn ups en downs. Maar er komt bij mij een lijn in.

Stel dat dit mijn ups en downs in het begin waren. _ = down + = up.
_______________+__________+_______________+__________+
En nu is het misschien zo:
____++++________++++++++______+++++++++++_________++++____

Maar je moet er echt doorheen. Maar als je je eens heel rot voelt, denk er dan maar aan dat je je ook wel weer eens wat beter voelt. Uiteindelijk ziet iedereen dat licht aan het einde van de tunnel. En ik ontken niet dat je geen terugvallen kunt krijgen, absoluut wel, maar toch klimmen we wel steeds hoger op die ladder en je komt er uit.

Liefs,
Hoop

Vrij, 21/07/2006 - 21:14 — nathan

Bedankt Hoop

Bedankt, Hoop. Ik ken deze site pas sedert vandaag en het is echt een steun te zien dat ik niet alleen ben met mijn probleem, dat er anderen zijn die gelijkaardige ervaringen hebben en dat er hier zonder taboes vrijelijk over gepraat kan worden.
Ik heb al heel wat verhalen en reacties gelezen ondertussen en ik voel me echt niet meer alleen met mijn probleem. Ik hoop echt dat ik eruit geraak want op deze manier met pijn en verdriet blijvend geconfronteerd worden, en ik voel op me op dit moment alsof het nooit meer overgaat, is onhoudbaar. Maar het feit dat je het hier kwijt kunt en dat je steun krijgt werkt wel heel verzachtend.

Thanks!

Zat, 22/07/2006 - 13:59 — Bert85

Hey Nathan,

Echt jammer dat het zo heeft moeten eindigen. Je kan dat jezelf natuurlijk verwijten dat je die leugens hebt achtergehouden, maar daar ben je nu voor in behandeling (wat ik chapeau vind)...

Jouw ex heeft je echter veel lelijker behandeld... Ze laat jou nu idd echt vallen als een baksteen en op een bepaald punt doet me dit denken aan hoe mijn ex met mij is omgegaan vlak na de breuk...

Ik weet dat je nu wrs niets liever hebt dan dat je ze terug wilt zien, maar dat zal minderen naarmate je er wat over kan nadenken en je bepaalde dingen gaat zien die je nu niet voor ogen wilt of kunt zien. Op dat punt is die 100 km natuurlijk een "goede zaak", alhoewel je me daarom wrs nu wel een klop voor men gezicht kan geven dat ik het zo noem .

Het is echt afzien in het begin joh, ik weet het zelf ook. Maar ik zou het nog veel moeilijker hebben gehad en het mezelf wrs ook veel moeilijk gemaakt hebben als m'n ex achter mijn hoek had gewoond. Maar het is zoals Hoop al zei, het zal langzaamaan beteren. In ieder geval komt haar boodschap dat ze jou niet meer wilt zien verpletterend hard aan en ik vind dat je dat absoluut niet verdient...

Weet je wat ik in het begin meteen na de breuk dacht? "Morgen zal het wel beter zijn, over een week voel ik me allicht stukken beter". Het ging langzaam, maar ik geraakte vooruit. In het beste geval is het een proces van 1 stap achteruit, 2 vooruit...

En ooit kom je er wel overheen, echt waar...

Ik hoop het in ieder geval voor jou! Veel sterkte gewenst,

Bert.

Zat, 22/07/2006 - 15:21 — nathan

Bedankt Bert

Hoe lotgenoten je echt kunnen helpen. Het gaat al een ietsiepietsie beter sinds ik op deze site ben aangeland en mijn verhaal heb kunnen doen. Ik denk dat ik hier nog een tijdje ga blijven hangen om steun te putten uit de verhalen en de reacties daarop en misschien kom ik ooit terug in een fase waarin ook ik anderen kan steunen en helpen.
Heb me net een boek gekocht: "De kracht van het nu" van Eckhart Tolle. Samengevat komt het erop neer dat je zoveel mogelijk moet proberen in het nu te leven, heel bewust. Als persoon leef je eigenlijk voortdurend in het verleden en in de toekomst en daarop heb je geen vat. Het boek helpt je om negatieve gedachten vanop afstand te bekijken vanuit je bewustzijn. En de persoon die je bent en die pijn en verdriet ervaart is alleen maar het resultaat van je conditioneringen die je hebt opgebouwd in het verleden. Het boek geeft tips over hoe je je gedachten kan proberen stil te zetten en je er niet meer door te laten leiden, want dat doen we allemaal. Het maalt maar en maalt maar in je hoofd, het stopt niet. Het vergt enige oefening, maar je kan het blijkbaar wel onder controle leren houden. Ik ben er pas in beginnen lezen en ik hoop dat het toepasbaar is op liefdesverdriet. Ik hou jullie op de hoogte.
Nogmaals bedankt, Bert, voor je steun. Het helpt.

Zat, 22/07/2006 - 15:37 — Bert85

Graag gedaan :-). En ik ken

Graag gedaan . En ik ken het boek van citaten enzo... Er bestaat geen verleden en toekomst, enkel het nu enzo... En positief denken zal er ook wel ergens tss zitten. Verhelderend zal het zeker en vast wel werken. Succes ermee!

Wie is online

Enquête