Beste lezers,
Dit wordt mijn eerste blog en ik hoop op deze manier een beetje advies te krijgen of mischien een andere kijk op de situatie te krijgen.
Mijn vriendin en ik zijn sinds 1 maand uit elkaar. We zijn 6 jaar samen geweest waarvan 3 jaar samengewoond.
In deze 3 jaar is er veel gebeurt en hebben we voor veel problemen gestaan met elkaar. Een jaar lang heeft ze bed gelegen van smorgens tot savonds, ze had een moeilijke jeugd en nu ze uit huis was kwam alles naar boven. Ze ging naar een psycholoog welke haar aanraadde meer dingen voor haarzelf te doen, en een balans te maken tussen dingen die moeten en dingen die mogen. Vanaf dat moment voelde ik dat ik haar ging kwijt raken, ze wilde alleen op stap, ze deed niks meer in huis en stopte met werken. Ik moest de kar alleen trekken en had hier ook geen moeite mee, tenminste dat dacht ik maar langzaam aan ging ik er zelf aan onder door. Ik werkte bijna 60 uur per week en met een huishouden, koken enz bleef er weinig energie over om te gaan stappen. Ik voelde met futloos en werd nergens meer blij van. Een half jaar geleden bij de huisarts geweest. Burn-out constateerde deze. Nu waren we beide kapot en lieten het hoofd hangen. Zij in de war, ik bekaf. In december van vorig jaar maakte ze een slippertje met een dame.
Ik heb haar dit kunnen vergeven, maar wist wel dat dit tussen ons in zou blijven staan. Ik raakte aan de drank en zonderde me af. De carnaval begon, voor haar een periode van feest, voor mij een hel, ik had geen energie en hong wat aan de bar te wachten tot ze uitgedanst was. De week na carnaval pakte ze haar spullen en vertrok ze. We waren het er over eens dat het zo niet kon. Ze ging terug naar haar ouders en bleef alleen in het huis achter. Ze wilde meer uit het leven halen en was niet klaar om samen te wonen. Ik heb haar 2x gevraagd om bij me terug te komen, want heb zo`n moeite met alleen zijn, maar ze zij: Ik ben nu niet met jou bezig, als ik elke dag aan jou ga denken, of elke dag om jou ga huilen dan breek ik, en dat wil ik niet. Ik doe niks anders dan huilen en zij reageert heel kalm en zakelijk, totaal geen emotie. Heb het boek van Jay ten Brink geprobeerd; Terug bij mijn Ex. 30 dagen mocht ik geen contact opnemen, het ging goed de eerste week, tot ze smste en vroeg hoe het ging, we hebben zeker 25 smsjes verstuurd, tot ze zei dat ze me niet de verkeerde indruk wilde geven en we verbraken het contact. Weer een week ging het goed, tot ze weer smste en ik er weer aan onder door ging. Gister zag ik haar, ze zag er zo mooi uit en reageerde zo zakelijk toen ik d`r ff sprak. Ik ben na huis gegaan en kan alleen nog maar overgeven en huilen.
Waarom mis ik haar zo en kan zij zo reageren?