Lieve mensen,

In de afgelopen dagen ben ik hier veel geweest en het klinkt misschien gek, maar ik voel me gesteund in mijn verdriet door de verhalen die hier staan. Het blijkt toch dat ik niet de enige ben die op een rare manier in een heel droevige situatie terechtkomt, en dan het gevoel heeft dat hij of zij er helemaal alleen voorstaat. Vandaar ook dat ik besloten heb om mijn verhaal hier ook te vertellen, hopelijk herkent iemand de situatie waarin ik me momenteel bevind, en ik hoop ook dat het me oplucht... Ik hoop ook wat advies te krijgen om de komende tijd makkelijker door te komen. Ik ben namelijk ook zwaar getroffen door het liefdesverdriet dat ik nu heb, ook al heb ik in eerste instantie zelf besloten om met de relatie van mij en mijn ex te stoppen.

Na een relatie van 3 jaar en tien maanden besloot ik het een half jaar geleden uit te maken met mijn toenmalige vriendin. We hebben in die 3 jaar en tien maanden vele ups maar ook enkele downs gehad, waarbij de laatste maanden de spanningen tussen elkaar steeds verder opliepen. Waardoor dat kwam? Ik denk een combinatie van twee verschillende persoonlijkheden, maar vooral slechte communicatie. Ik ben van nature een erg druk persoon, in de zin dat ik me met allerlei dingen tegelijk bezig houd (studie, vrienden, sporten, vereniging enz) en mezelf zoveel mogelijk wil ontwikkelen (ben pas 23). Dat komt ook door de omgeving waarin ik ben opgegroeid, mijn ouders hebben me altijd gestimuleerd om zoveel mogelijk uit mijn mogelijkheden te halen en verder te kijken dan alleen het hier en nu. Om als het ware de wereld te ontdekken. Mijn ex daarentegen is zeer beschermend opgevoed, en is daardoor van nature erg 'bang' om onbekende dingen te ontdekken. Als je dit leest zou je misschien zeggen dat die combinatie dan al vanaf het begin gedoemd is te mislukken, maar ik geloof er sterk in dat we juist goed bij elkaar passen omdat we elkaar kunnen aanvullen. Zij heeft me namelijk geleerd niet altijd maar vooruit te willen maar ook gewoon van het mooie hier en nu te genieten, terwijl ik haar motiveerde en ondersteuning gaf bij dingen waar ze zich erg onzeker over voelde (zoals het aangaan van een nieuwe studie of het vinden van een baan). Ik moet wel bekennen dat dat laatste me in de laatste maanden van onze relatie steeds zwaarder viel. Omdat ik namelijk met zoveel dingen tegelijk bezig ben, besef ik achteraf dat ik mijn prioriteiten vaak verkeerd legde. Ik gaf al die zaken voorrang, terwijl mijn relatie min of meer op de 2e plaats kwam. Ik hield mezelf dan voor dat ik nog erg jong ben en dat ik de kansen die ik krijg nu moet pakken omdat ik er anders later erg veel spijt van kan krijgen. Mijn ex aan de andere kant richtte al haar aandacht op mij, wat soms verstikkend voor me werkte. Het ging namelijk zo ver dat ze in feite naast mij niemand had (niet echt vrienden met wie ze iets ging doen). Uiteindelijk besloot ik door een optelsom van al die zaken te breken met haar. Let wel, dit was eerder een beslissing gebaseerd op verstand (ik had al zo vaak aangegeven dat er iets moest veranderen) dan op gevoel. Want ik hield en houd nog altijd zielsveel van haar.

In de vier maanden die volgden is zij voortdurend contact blijven zoeken, ondanks mijn herhaalde verzoeken om me wat ruimte te geven om mijn hoofd te kunnen leegmaken en goed over ons na te denken. In die maanden had ik het ontzettend druk met mijn scriptie, en achteraf moet ik bekennen dat ik mijn aandacht vooral daarop gericht heb om zo makkelijker over haar heen te kunnen komen. Heel stom achteraf, want toen ik daar eindelijk mee klaar was kwam de klap pas echt en begon ik me te realiseren wat ik kwijt was. Het contact met haar had ik inmiddels anderhalve week daarvoor volledig verbroken, terwijl ze me smeekte dit niet te doen. Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan, want na die anderhalve week miste ik haar echt ontzettend. Misschien dat enkele lezers zich nu afvragen hoe dat kan, als je daarvoor vier maanden lang de boot hebt afgehouden.. Tja, ik denk dat juist het feit dat ze continu contact bleef zoeken me niet deed realiseren wat het voor me zou betekenen als ze echt volledig uit mijn leven zou verdwijnen. Toen ik me dat dan ook realiseerde heb ik direct contact gezocht waarin ik haar heel eerlijk al mijn gevoelens op tafel legde. Dat ik eindelijk besefte dat ik zielsveel van haar houd en dat alle zaken in mijn leven juist hun glans verloren hebben doordat ze niet meer bij me is. Ook gaf ik aan dat ik nu eindelijk snapte dat zij op plaats 1 hoort te komen in plaats van al mijn andere activiteiten. In dat contact reageerde ze koel, tja ik dacht daar heeft ze alle recht toe want ik heb haar heel veel pijn gedaan en ik kan nu natuurlijk niet direct verwachten dat zodra ik zeg van joh ik wil het toch weer heel graag proberen dat ze direct ja zegt. Gelukkig stemde ze wel in met een ontmoeting om te kijken of ze zich überhaupt nog wel aan mij zou durven geven.

We spraken af om ergens te gaan winkelen en de dag liep redelijk ok, ik merkte alleen dat ze nog steeds redelijk koeltjes op mijn toenaderingen reageerde. Heel soms stelde ze zich kwetsbaar op en dan was het weer als ‘vanouds’, maar over het algemeen had ik er toch een onbevredigend gevoel bij. Zij gaf het overigens ook aan hoor dat ze het er moeilijk mee had, dat ze bang was weer gekwetst te worden. We namen afscheid, en die dag was er behalve een korte afscheidskus eigenlijk geen fysiek contact geweest. Ik hield mezelf voor dat ik niks van haar mocht verwachten en dat ik blij moest zijn met elke toenadering die ze zocht, ook in de weken daarna. Het ging langzaam steeds beter, we begonnen elkaar vaker te zien, te zoenen en dergelijke. Wat mij echter na 2 a 3 weken begon tegen te staan was dat ze maar niet een duidelijke ja of nee tegen me wilde zeggen over het nieuw leven inblazen van onze relatie. Ik probeerde aan te geven dat ik niet voor niks op mijn besluit was teruggekomen, en dat ik me zo kwetsbaar mogelijk opstelde (iets dat eigenlijk niet in mijn natuur zit) en dat ik van haar graag ook meer commitment zou willen zien om weer een nieuwe stap te zetten. Ik heb toen bewust een week het contact wat afgehouden en na die week gaf ze aan dat ze het wel weer graag met me wilde proberen. Ik was natuurlijk zielsgelukkig!! Achteraf heeft die periode helaas maar 2 weken mogen duren...

Toen ze het over opnieuw proberen had gaf ze wel expliciet aan dat ze het eerst tussen ons wilde houden, en geen ruchtbaarheid aan mijn ouders, haar ouders en vrienden wilde geven, om zo ons eerst volledig met onszelf bezig te kunnen houden voordat we aan iedereen weer moesten uitleggen hoe de situatie nou in mekaar stak. Ik stemde hiermee in, dacht dat ze tijd nodig had om weer te wennen aan de nieuwe situatie. In andere woorden: we zouden het rustig aan doen. Misschien had ik toen al onraad moeten ruiken, want dit is dus dezelfde meid die eerst constant bij me wilde zijn, boos werd als ik een avond iets anders ging doen, en het geweldig vond als ik dan toch tijd voor haar maakte, al was het maar een half uurtje. Let wel, dit terwijl we elkaar al gemiddeld 4 -5 dagen per week zagen, wat ik toch redelijk veel vind als je niet samenwoont. Nu had ze echter allerlei excuses om me niet door de week te kunnen zien, druk met werk, sport, uitgaan enz. En tja, ik moest natuurlijk ook begrijpen dat ze in de tijd dat ik er niet voor haar geweest was een zelfstandiger leven had opgebouwd wat ze niet wilde opgeven. Ik kon dat begrijpen, zelfs wel waarderen want dat was nou juist wat ik altijd bij haar gemist had, eigen bezigheden zodat ze niet altijd maar op mij zat te wachten. We zagen elkaar dus in het weekend. Het moest dan ook in het openbaar gebeuren (zij heeft altijd thuis gewoond, ik woonde inmiddels ook weer bij mijn ouders omdat ik op zoek ben naar werk), iets wat voor mij nogal onnatuurlijk aanvoelde omdat ik ook eens rustig en prive met haar wilde praten en knuffelen natuurlijk. De dagen dat we elkaar zagen waren leuk, maar ik miste nog steeds iets, gaf dat ook aan dat ik het gevoel had dat ze nog steeds een muur opgetrokken had. Zij gaf dat toe, dat ze soms nog steeds worstelde met het gevoel van: ‘je kunt schijnbaar alles bij me maken..’ Ik probeerde me daardoor niet te laten kennen, en juist volledig mijn liefde te tonen voor haar omdat ik dan hoopte dat ze zou inzien dat ik echt begreep hoe ik haar nu moest behandelen. We belden gelukkig ook weer elke dag, ik kreeg smsjes met teksten als lieverd ik mis je, wil bij je zijn, houd van je enz. Dus ik dacht echt: het gaat weer de goede kant op, nu niks overhaasten. Tot 28 maart...

We zouden die dag weer eens gaan winkelen, ze had gehoord over een winkelcentrum waar ze graag naar toe wilde. Ik stemde in, wilde het haar echt naar de zin maken. Had haar zelfs die week daarvoor een lief kaartje gestuurd waarin ik aangaf hoe gelukkig ik was dat we het weer samen zouden proberen en dat ze vanaf nu echt niet meer aan mijn liefde voor haar hoefde te twijfelen. Ik hoorde daar echter niks op, dus vroeg haar die dag of ze wel een kaart gekregen had. Ze zei: “Oh ja, daarvoor wilde ik je nog bedanken!” Ik was best teleurgesteld dat ik het schijnbaar moest aankaarten om een bedankje te krijgen. Het tegenstrijdige was dat ze aangaf er echt heel blij mee te zijn en dat ze hem onder haar kussen had gelegd, iets wat ik in die week daarna ook echt gezien heb. Ma goed, dit was voor mij weer een signaal dat er iets niet klopte, maar ik probeerde er niks achter te zoeken.

Het winkelcentrum was helaas niet zo’n succes, er waren niet heel veel winkels dus na een uurtje hadden we t wel al gezien. We gingen dus wat drinken, dit was voor mij de kans om eindelijk eens rustig met haar over ons te kunnen praten. Zo voelde het althans. Ik besloot op de man af te vragen hoe ze me nou eigenlijk zag, want ik gaf aan dat ik haar weer als mijn vriendin beschouwde aangezien we berichtjes stuurden met ik houd van je, wil bij je zijn, en het zelfs alweer over de toekomst samen hadden. Op dat moment begon ze terug te krabbelen.. Dat ze me nog niet als haar vriend zag, dat ze het niet wist, dat ze erover na moest denken maar dat ze het contact dat we nu hadden wel leuk vond. Toen ze dat zei voelde ik mijn hart ter plekke in twee delen scheuren. Ik begreep het niet, eerst gaf ze aan dat ze het weer wilde proberen en nu krabbelde ze weer terug. Ze gaf ook aan dat ze het ‘samen proberen’ niet zo geïnterpreteerd had als ik, dat ze het gewoon nog niet zeker wist... Ik werd hier echt heel verdrietig van, ik snapte niet dat iemand waarmee je bijna 4 jaar samen mee bent geweest continu om zaken heen draaide, terwijl ik zo duidelijk aangaf met haar open kaar te spelen over mijn gevoelens voor haar, dat ik echt oprecht was.

Ik gaf aan dat hoeveel pijn het me ook deed ze maar eens goed na moest denken over wat ze nou eigenlijk wilde en ben toen naar huis gegaan. Dezelfde avond kon ik het echter niet laten om haar te bellen en heb ik veel gehuild en aangegeven dat ik haar zo miste en dat ik het niet begreep waarom ze zich toch niet echt voor me wilde openstellen. Ze had toch niet voor niks vier maanden lang contact proberen te houden en me gevraagd bij haar terug te komen? Ze gaf aan dat ze echt ff tijd voor haarzelf nodig had en na moest denken over wat ze nou wilde... Het was een zondag waarop ze dit zei, en we zouden vrijdag bij elkaar komen en dan zou ze de knoop doorhakken.. Ik probeerde me in de tussentijd rustig te houden maar ik werd gek thuis (heb ook niet zo heel veel te doen nu ik in deze tijd op zoek ben naar een baan), checkte dan ook haar hyves waarop het ene na het andere bericht van verschillende jongens binnenkwam. Toen voelde ik instinctief dat er iets niet klopte.

Ik heb haar gebeld en gezegd dat ik wist dat er iets niet klopte, dat ze gewoon open kaart moest spelen, dat ze toch wel tegen mij eerlijk kon zijn. Eerst gaf ze aan dat er echt niks was en dat ze gewoon over haar gevoel voor mij moest nadenken maar toen gaf ze huilend toch toe dat ze ook contact had en actief gezocht had (bijv. het geven van haar nr aan een jongen toen ze uit was) in de periode dat wij het ‘samen zouden proberen’. Ik werd woedend, ik begreep best dat ze moest nadenken over ons en dat ze niet direct opnieuw wilde ‘instappen’ omdat ik haar natuurlijk ook veel pijn had gedaan, maar ik vond en vind toch echt dat ik dit niet heb verdiend. Ik ben naar haar toe gegaan en daar biechtte ze me op dat ze idd al een tijdje met iemand aan het smsen was maar dat het puur vriendschappelijk was. Ik geloofde hier vrij weinig van en gaf aan dat ik niet begreep dat iemand met wie je vier jaar lief en leed deelt zo achterbaks en gemeen kon zijn door achter mijn rug om met anderen contact te zoeken terwijl ze mij ook (achteraf valse) hoop gaf. Ik voelde en voel me nog steeds echt aan het lijntje gehouden en gebruikt. Op de avond zelf echter konden we zelfs na mijn boosheid en haar boodschap dat ze gewoonweg ‘een bepaald gevoel miste’ nog rustig praten, als vanouds. Ik ben dan ook pas om 04.00 weggegaan (ik was om 22.00 daar) en aan het eind van de avond gaf ze weer aan dat het toch eigenlijk niet zeker wist en dat ze me toch wel erg lief vond en erover na moest denken. Ik gaf aan dat ze nu gewoon een duidelijke keuze moest maken (hopend dat ze toch voor mij zou kiezen) en me alleen moest bellen als ze zeker wist wat ze wilde. De volgende ochtend belde ze me om 8.00, huilend dat het haar zo’n pijn deed wat er allemaal gebeurd was en dat ik haar toch weer geraakt had de avond ervoor en dat ze het nu niet meer wist wat ze ermee aan moest, dat ze me misschien toch gewoon een kans moest geven, en dat ze graag na haar werk met me wilde praten. Ik probeerde me wat harder op te stellen (wat echt moeilijk was) en gaf aan dat ik best met haar wilde praten, maar dat ze ook moest inzien dat het zo niet langer kon, dan ik me ook gekwetst voelde door haar gedrag. Haar reactie was weer dat het dan waarschijnlijk toch geen nut zou hebben om het weer te proberen omdat ik boos op haar was. Ik gaf aan dat ze zich daar geen zorgen over hoefde te maken, dat ik haar vertrouwde (pff schaam me echt dat ik dit gezegd heb want vertrouw haar totaal niet meer), dat dat dus geen reden voor hoefde te zijn om het niet alsnog te proberen. Ik legde het initiatief bij haar, zij moest maar contact zoeken als ze nog iets wilde...

Inmiddels zijn we ongeveer 5 weken verder. Binnen een week had ze een nieuwe vriend, waarmee ze nu dus schijnbaar gelukkig is. Het is idd die jongen waarmee ze al zo’n ‘vriendschappelijk’ sms contact had.. We hebben nog een paar keer contact gehad in de tussentijd (eigenlijk bijna altijd op mijn initiatief), en dat waren veelal vervelende gesprekken waarin zij totaal niet snapte waarom ik me bedrogen voel. Het had immers ‘ook zomaar anders kunnen zijn’, zoals ze het zelf zegt. Ze durft zelfs nog te informeren naar hoe het dan geweest zou zijn als ze wel voor mij had gekozen.. Ik heb twee weken geleden het contact compleet afgebroken, na weer een moeizaam en vervelend gesprek over spullen die ze nog van me heeft en die ik toch graag terug zou willen. Heb ze nog niet ontvangen maar hoop toch dat ze het fatsoen heeft om dit nog deze week te doen, zodat ik eindelijk kan beginnen met een streep onder deze hele affaire te zetten, al lukt me dat echt ontzettend moeilijk. Ik kan me er op de een of andere manier maar niet bij neerleggen dat iemand die vier maanden lang je continu bestookt met lieve berichtjes, telefoontjes en dergelijke terwijl je heel duidelijk bent dat je ff afstand wilt, dat zodra je dan terugkomt ze zo met je speelt. Overigens snap ik ook wel dat het haar goed recht is om nee tegen mij te zeggen, maar op deze manier? Dat ze me eerst de liefde weer verklaard en zegt dat als ze niet voor mij kiest een tijd alleen wil blijven omdat ik nog te diep in haar zit? Maar dan wel binnen een week na mij aan een nieuwe relatie begint? Ik heb haar gezegd dat het momenteel geen nut heeft om contact te hebben omdat we t toch niet eens met elkaar zijn over hoe we de afgelopen periode beleefd hebben, en omdat ik eigenlijk ook niet op vriendschappelijk contact zit te wachten (heb dat laatste niet gezegd). IK WIL HAAR NAMELIJK ALS MIJN VRIENDIN, NIET ALS EEN VRIENDIN.. Ik heb wel nog aangegeven dat als ze over een tijd nog contact wilt het van haar zal moeten komen, dat ik er geen energie meer insteek, dat ze dat niet meer kan verwachten.

Het schetste dan ook mijn verbazing dat ze vier dagen later me op MSN enthousiast aanspreekt, en vraagt hoe het me met gaat.. Ik heb redelijk koel gereageerd en aangegeven dat ik momenteel geen behoefte had om met haar te praten, dat we dat toch ook zo hadden afgesproken. Haar reactie was: ok prima x... Tja, het lijkt me dan ook wel duidelijk dat ze niet echt geïnteresseerd was maar weer eerder een soort van wit voetje wilde halen. Sindsdien heb ik haar niet meer gesproken en ondanks ik weet dat het beter is en dat het ook over is (ze heeft immers een nieuwe vriend) kan ik me er maar niet bij neerleggen. Ik vraag me af of ze nu wel bewust voor die nieuwe relatie kiest, of dat ze dat maar doet om weg te rennen van mij omdat ze twijfelt.. Zoals ik al zei heeft ze weinig vrienden en door die nieuwe relatie aan te gaan komt ze weer in een vriendengroep terecht, waarmee ze dan leuke dingen kan gaan doen. Ik vraag me dan af of dat ook niet meespeelt. Ik voel me neerslachtig, mis haar, wil graag bij haar zijn, ondanks dat ik me zo vernederd voel.. Want ik heb ook weer mogen horen dat ze in dezelfde periode ook nog met andere jongens gedate heeft... Soms denk ik houd het dan nooit op.. Ik hoop het maar, want voel me echt gebroken..