Hallo allemaal,
Ik ben nieuw. Ik las verhalen/blogs hier en herkende sommige dingen.

Niemand begrijpt mij, want niemand stond in mijn schoenen de afgelopen 2 jaar.
Het is voorbij, ook al weet ik dat dit beter is. Ik voel me alleen.

Ik en mijn exvriend wonen niet bepaald dichtbij elkaar. Het was ruim een halfuur rijden met de auto. Wij hadden dus vooral een weekendrelatie. We wisten dat dit af en toe lastig zou gaan, maar we kozen voor elkaar, ondanks de afstand.

Het eerste halfjaar was alles geweldig. Zodra een weekend voorbij was verheugde ik mij weer op het volgende weekend. Door de weeks praatten wij op msn en stuurden wij elkaar smsjes. Door de weeks hadden wij contact met elkaar.

Maar al niet veel later lag het initiatief steeds meer aan mijn kant. Door de weeks was ik niet meer zo belangrijk voor hem. Hij deed liever anderen dingen dan met mij kletsen over hoe het met mij was en over hoe mijn dag was. Ik vroeg dat hem altijd, omdat ik dat wilde weten, omdat ik van hem hield. Het werd steeds meer eenrichtingsverkeer.

Door de weeks voelde ik me steeds alleen. Maar ik wilde hem accepteren zoals hij was, want dat doe je voor elkaar. Hij hield ontzettend van gamen. Hij deed liever een spelletje, dan praten met mij. Ik vond dat prima, ieder zo zijn eigen ding. Maar dat hij veel liever zich volop in het gamen stortte, dan met mij een kwartiertje praten over alles... dat doet veel pijn.

Maar steeds meer keuzes die hij maakte, maakte mij ongelukkig. Hij wilde liever op stap met zijn 'game'-vrienden dan op mijn 18e verjaardag zijn. Ik moest daar achter komen via een vriend van hem, dat hij deze dag niet bij mij zou zijn. Ik heb gewacht totdat hij erover begon, maar ik hoorde niets. Ik vroeg hem er naar en hij antwoorde bot dat hij inderdaad liever daar was. Kapot was ik er van.

En steeds meer keuzes die hij maakte voelde ik mij ongelukkig. Ik voelde mij niet zo belangrijk voor hem als hij voor mij was. Ik miste hem, hij mij niet. Maar doordat ik hem in het weekend zag, was ik weer gelukkig. Ook al zat hij dan soms liever op een andere bank dan waar ik zat TV te kijken, ik was bij hem... ik zag hem... Ik begon de kleinste 'normale' dingen in een relatie ontzettend te waarderen.

Maar zo kon het niet meer. Ik wilde hem nog één kans geven. Maar die kans heeft hij niet gegrepen. Ik ben gedumpt.

Maar ondanks dat ik weet dat ik veel gelukkiger ga worden met iemand anders, kan ik niet zonder hem.

Ik hield van iemand die niet zoveel van mij hield. Waarom ben ik dan zo verdrietig?