3e week vrijgezel... En nog steeds geloof ik het niet.

Mijn relatie van 3.5 jaar is voorbij. Waar moet ik beginnen.
We hadden het laatste half jaar nogal wat prioriteitsproblemen. Hij vooral. Eerst meer dan 2 jaar in dezelfde studentenstad gewoond op loopafstand van elkaar, we deden allebei onze eigen dingen en de tijd die over was besteedde we aan elkaar, zonder dat dat ten koste van elkaar ging. We zagen elkaar toch wel op dagelijkse basis, de ene dag wat meer dan de andere, maar we waren er voor elkaar. Was toen erg leuk, gezellig, en lekker ongecompliceerd.
Maar ja, als de 1 dan afgestudeerd en voor de eerste baan naar een andere stad verhuist, moet je tijd voor elkaar maken, en hij bleef teveel in het oude ritme hangen. Dat is ook wel logisch, want ondanks dat mijn hele leventje omgegooid werd, nieuwe stad, van studentenleven naar zware baan en ritme, minder vrienden om je heen, ging zijn studentenleven natuurlijk gewoon door. Enige verschil was, dat ik er niet meer zo vaak was.
Ik heb een aantal keren in de afgelopen paar maanden aangegeven dat ik me soms erg buitengesloten voelde en het idee had dat ik niet echt nodig was. Dat hij het prima redde zonder mij. Terwijl ik het soms helemaal niet zo prima redde zonder hem, en mijn vriendje miste. Natuurlijk was ik vast wel nodig, maar het is erg vervelend als je het gevoel hebt dat je dat niet bent.
Ondanks de meerdere gesprekken dat er wat moest veranderen, en dat ik me niet speciaal meer voelde, veranderde er telkens maar niets. 3 weken geleden hebben we een lang gesprek gehad, omdat ik het gevoel had, dat ik de enige was die voor ons aan het vechten was, dat ik de enige was die wilde dat er iets veranderde.
Ik had verwacht dat hij zich meer zou gaan inzetten, dat hij vaker naar mij toe zou komen, was sinds maart niet meer geweest. Maar in plaats daarvan zei hij dat het gevoel dat er in het eerste jaar was, er niet meer leek te zijn. En natuurlijk wordt het allemaal minder na een tijdje. Maar hij had meer het idee dat we hele goede vrienden zijn en op die manier van elkaar houden zei hij. Ik kon mijn oren niet geloven. Waar kwam dit ineens vandaan? We zouden in augustus gaan samenwonen en nu blijkt dat hij alleen als een goede vriendin om me geeft? Als ik niets had gezegd, waren we dan zo eeuwig doorgegaan? Ik kan niet geloven dat hij het zomaar opgeeft.
Hij zei nog, dat het gevoel misschien terug zou kunnen komen als we gaan samenwonen. Maar ik wil niet samenwonen om iets op te lossen. En ik kan niet settelen voor een heel goed maatje, ik wil een vriend.
En ik wil niet zo doorgaan, met in het achterhoofd de gedachte of er niet meer zou moeten zijn. Want wat hij me op dit moment geeft, is niet genoeg voor mij. Een belletje eens per week en een bezoekje om de 2 maanden, daar word ik niet gelukkig van.
Maar zonder hem lijkt het ook niet te lukken. En ik blijf maar piekeren of hij echt niet meer voelt dan hij zegt. Hij zei dat hij wilde dat ik gelukkig was, en dat hij me dat niet kon maken. Maar waarom heeft hij het niet geprobeerd? Als je een paar weken samen bent, kan ik me daar nog iets bij voorstellen. Maar 3.5 jaar, en we hadden al ongeveer de meubels uitgezocht om samen te gaan wonen over een paar weken. Hoe kan dat dan zo ineens?
De eerste paar weken ging het eigenlijk wel aardig met me. Er viel een hoop frustratie weg. Ik hoefde ik niet meer verdrietig te zijn als hij weer eens niet belt, of weer eens niet langskomt. Maar nu, nu kan ik niet slapen, en blijf ik maar piekeren. Had ik maar nooit gezeurd, en nooit wat gezegd die dag. Dan waren we nu nog samen geweest. Ik mis hem zo.