Ik heb geprobeerd mijzelf ervan te overtuigen dat ik beter af ben zonder hem..
Dat ben ik ook!
Ben afgelopen weken niet online geweest omdat ik dacht dat het niet nodig was..
Helaas het tegendeel is waar!
Ik kan het geen plekje geven, gaat over het algeheel eigenlijk heel goed met me.
Op sommige momenten verlies ik alle grond onder mijn voeten en mis ik hem zo..
Snap ik niet dat hij ons zo makkelijk uit elkaar heeft kunnen trekken..
Dat hij maar even beslist dat mijn leven totaal omgegooid word nu wij uit elkaar zijn..

Van de week contact gehad via whatsapp waarin hij zei dat zijn hart te vaak gebroken
is geweest waardoor hij zich passief heeft opgesteld(???!!)
Ik zei dat ik dit vreemd vond omdat het al lang uit was met zijn ex en ik hem nooit heb
gekwetst.. moet ik dit dan maar weer onder zijn borderline laten vallen?
Je niet voor iemand open durven te stellen die jou neemt met je goede en minder prettige
eigenschappen en gewoon van je houd om wie je bent.. dit heb ik ook tegen hem gezegd..

Ik kan het niet loslaten !

(Onder verhalen: Hartstochtelijke relatie abrupt verbroken...)