Vanmorgen werd ik weer alleen wakker. Ik haat dit in de weekenden, ze zijn zo leeg geworden zonder mijn ex. En ik weet ook niet zo goed hoe ik dit minder erg kan maken. Ik ben ondernemend, hoef me in die zin niet alleen te voelen. Maar toch... als ik dan wakker wordt, 'zijn' kant leeg zie, alleen moet ontbijten. Ik vind het vreselijk. Zelfs na al deze maanden dat het uit is went het niet.
Ik heb op deze site nog niet zoveel verteld over mijn verhaal. Ga ik ook niet doen. Maar de laatste tijd zit ik in een emotionele achtbaan. Mijn ex heeft het uitgemaakt, had gelijk een ander. Heeft het daar (zelf) weer mee uitgemaakt. Daarna miste hij me, smeekte me voor een nieuwe kans en binnen een paar weken riep hij weer dat hij zich vergiste... Dat is even heel kort wat er gebeurd is. mijn ex 'roept' op het moment vanalles. We hebben ook zo'n 3 maanden geen contact meer gehad, maar de laatste weken wel weer. Maar ook op de momenten dat hij zegt dat hij t niet ziet zitten, voelt het anders. Ook bij hem, dat merk ik. Ik kan het zo op papier niet zo goed uitleggen. Bottom line: ik ben ervan overtuigd dat er nog een basis is waarmee we verder zouden kunnen.

Ik dwaal af.

Wilde alleen even vertellen hoe moeilijk ik het alleen zijn vind. En hoe moeilijk ik het ook vind om dit aan mijn (gelukkige) omgeving uit te leggen. Ik heb veel aan de verhalen op deze site, herken er veel in. Vind het ook fijn dat ondanks dat iedereen met zijn eigen intense verdriet rondloopt, er toch veel opbeurende gedachten worden geuit.
Ik zou op het moment niet weten hoe ik t zonder internet zou redden.

Thanks daarvoor en goodluck to you all!