Ik doe steeds alsof ik het allemaal wel aan kan, probeer me sterk te houden, van buiten zie ik er beter uit dan ooit, maar van binnen is het net of ik langzaam wegrot..

Vooral vandaag...
Gister schreef ik nog over mijn nieuwe lijflied, nou het leek wel of ik dat vandaag weer helemaal vergeten was!!

Mijn oma was gister jarig en dat vierde ze vandaag.
Elk jaar gaan we dan met de hele familie (kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en aanhang van alle partijen) naar een attractiepark of naar de dierentuin.
Dit jaar was het Noorder Dierenpark in Emmen aan de beurt.
Dit was zo'n 4 maanden geleden al afgesproken, dus mijn ex zou ook nog mee gaan, had toen het bekent was al meteen vrij gevraagd enz.
Maar helaas hij was niet mee...

Toen het net uit was tussen ons twijfelde ik ook heel erg of ik wel mee zou gaan, en had eigenlijk niet zoveel zin om mee te gaan, iedereen met zijn of haar partner en de kids en ik alweer alleen!!
Deze week zei mijn moeder dat ik wel mee moest omdat de kaartjes al geregeld waren, en ja das ook weer zonde, dus ik vandaag mee...

Wat heb ik het zwaar gehad, al die verliefde stelletjes, echt overal en dan ook nog eens mooi weer...
En daar liep ik dan, samen met mijn ouders en mijn broertje en zusje, niet echt alleen, maar toch ook weer zo ontzettend alleen...

Niet dat ik het andere mensen niet gun dat ze gelukkig zijn, maar ik wil dat ook, ik wil me ook weer zo voelen, ik wil me niet alleen voelen, ik wil niet zonder mijn ex, ik kan niet zonder hem....
Ik wil lekker met zijn 2 een eind wandelen, hand in hand lopen, van de zon genieten, van elkaar genieten, een terrasje kunnen pakken en mensen kijken en afzeiken, samen wakker worden, samen douchen, samen ontbijten, samen in slaap vallen, en ja ik wil zelf zijn vreselijk irritante gesnurk weer terug!!!!

Het is nu ik dit schrijf weer eens de eerste keer in een aantal dagen dat ik weer om hem moet huilen, heb het steeds geprobeerd diep weg te stoppen...
Steeds tegen mezelf zeggend : Je kan het, vergeet hem, hij weet niet wat hij mist, hij is fout niet jij, hij is de loser, de stakker, de klootzak!!!
Maar ik kan het niet, nog niet, misschien wel helemaal niet, nooit niet!!!!!!!!

En dan weer al die vragen die komen boven drijven, die altijd onbeantwoord zullen blijven...
En alle mooie herinneringen, maar ook de slechte....

Waarom kan iemand je, zonder dat diegene nog echt in je leven is, je toch zo in zijn macht hebben??
Hij gaat vrolijk verder, althans zo lijkt het, diep van binnen weet ik zeker dat hij het ook nooit zo gewild heeft, maar er toch voor gekozen heeft, de makkelijkste weg, geen verantwoording meer, alleen (voor de buitenwereld) lang leven de lol!!!

Pff....nu heb ik weer zoiets van : Kom op Floor, stel je niet zo aan, doe normaal, ga je eigen leven leiden, word gelukkig, maar geluk valt niet af te dwingen, helaas....
En ja ik weet het, ik ben de enige die mijzelf weer gelukkig kan maken....

Gelukkig morgen naar Maatschappelijk werk, misschien dat ik dan weer wat lekkerder in mijn vel zit, ik hoop dat die kerel genoeg tissues heeft, want denk wel een hele doos nodig te hebben, haha...
Alle tranen die ik een tijdje heb geprobeerd tegen te houden komen er dan vast als een stortvloed uit...

Moet ik daarna ook weer werken, naar die oh zo leuke baan, pfff....
Ik hoop dat ik het allemaal trek...
Dus ga zo, voor de verandering, maar eens naar bed en blijf niet tot 1 uur achter die stomme pc zitten...

Ga zo lekker zo'n vieze nicotine stick naar binnen zuigen, mijn katten verzorgen en dan mezelf diep in de spiegel aankijken en zeggen : Ik hou van MIJ!!!

En dan weer alleen in mijn (ons) bed liggen (slaap nog steeds onder hetzelfde dekbed, met zijn geur) en hopend dat ik kan slapen!!

Slaap lekker allemaal en droom zacht...

Liefs