Noem me een jankerd of een aansteller maar ik moet dit gewoon kwijt.

De afgelopen 5 maanden zijn de zwaarste en vervelendste van mijn leven geweest. Ik heb nog nooit zoiets moeilijks moeten doen dan proberen om over mijn ex heen te komen.
Ik had dan misschien geen jaaaren van liefde achter de rug met haar, maar ze was de eerste op wie ik ooit echt verliefd ben geworden, de eerste van wie ik echt hield.

Net als iedereen heb ik wel eens een scharrel gehad, maar dat was leuk voor een week, en meer niet. Ik was ook nooit verliefd geweest of had ik van een meisje gehouden. Ik wist niet wat voor type ik zocht, of hoe ze er uit moest zien. Tot ik mijn ex tegenkwam en ik alles zag wat ik ooit wilde.
Haar mooie lieve koppie, prachtige lichaam en geweldige karakter maakten haar helemaal tot die ene waar ik al die jaren op heb gewacht en naar heb gezocht.

Alles ging zo snel bij ons, maar het voelde zo lekker aan en we hadden een geweldige tijd. Het was leuk, gezellig en we konden van begin af aan alles al aan elkaar kwijt. Voor mij was het liefde op het eerste gezicht, terwijl zij nog een korte tijd nodig had om ook die kriebels te krijgen, die ik al meteen had. We zaten wel eens wat te geinen met verschillende dingen, zoals hoe haar naam paste bij mijn achternaam, en hoe eventuele kinderen zouden gaan heten, en waar we zouden gaan samenwonen. Dit was op zich niets heel serieus, maar toch hadden we het daar wel over. Misschien was het al wel te snel, maar we voelden allebei dat het zo goed en lekker ging, en dan maakt het niet uit.

Helaas had ik na een paar weken al een vakantie gepland staan waar ik niet onderuit kon. En echt, dit is de grootste fout van m'n leven. Toen ik na 3 weken terug kwam vertelde ze me dat het gevoel van haar uit tijdens mijn vakantie minder was geworden. Ze had me de 2e week zo ontzettend gemist, dat ze bijna tegne de muren omhoog kroop. Maar de 3e week sloeg dat gevoel ineens om, net of ze weer gewend was alleen te zijn. Ze miste me wel, maar het was toch anders dan eerder.
En sinds ze me dat vertelde ben ik alleen maar bezig geweest om haar bij me te houden, en proberen om haar liefde terug te winnen. Maar juist met de verkeerde dingen, bleek achteraf. Ik verwende haar teveel, waardoor ze juist een rotgevoel kreeg omdat ze het niet terug kon doen. En hoe ik het ook probeerde uit te leggen, ze bleef dat gevoel houden.

Ook voelde ze zich ineens benauwd en had ze het gevoel dat ik al haar tijd op eiste, terwijl ik haar juist alle ruimte probeerde te geven. Het laatste dat ik wilde was haar een vervelend of opgejaagd gevoel geven.

Met de kerst had ze dan toch de knoop doorgehakt om ermee te stoppen omdat ze zei niks meer te voelen voor me. Op dat moment stortte mijn wereld keihard in. Zeker omdat ik het wel had aan zien komen, maar niet had verwacht dat het echt zou gebeuren.

Ik heb het idee dat er iemand op haar in heeft gepraat constant. Als we samen waren haddne we lol en veel plezier en was er geen vuiltje aan de lucht, maar zodra ze me 2 dagen niet had gezien sloeg haar bui om en was ze ineens heel afstandelijk. Dingen die ze eerder tegen me vertelde, zei ze nu het compleet tegenovergestelde, ineens was het leeftijdsverschil (ze is iets meer 2 jaar ouder) een probleem, terwijl we daar niks van merkten, en ze vond dat ze niets meer kon doen zonder dat ik haar in de weg zat.
Ook had ze een lange relatie achter de rug, welke alweer 1,5 jaar geleden was op het moment dat ik haar leerde kennen, maar ik denk dat ze misschien nog niet helemaal klaar was om door te gaan en voor iemand anders te kiezen.
Daarbij wonen we 1,5 uur rijden bij elkaar vandaan, iets wat mij niet uitmaakte, maar wat haar ook tegenzat. Daarom was ik degene die 2/3x per week op en neer reed om haar te kunnen zien.

Sinds ik haar kwijt ben, ben ik zelf helemaal niks meer waard. Ik kan me nergens op concentreren, eet slecht, slaap max 2 uur per nacht en kan haar niet uit m'n hoofd krijgen. Hierdoor ben ik ook al mijn baan verloren.
Ik heb geprobeerd over haar heen te komen door met andere meisjes uit te gaan, maar aan het einde van de dag kan ik toch alleen maar weer aan haar denken. Ze was, en is nog steeds, alles voor me en ik vind het verschrikkelijk om niet bij haar te kunnen zijn, en dat ik haar zo moet missen.

Het is misschien heel stom van mezelf, maar ik heb contact met haar gehouden, en heb dat nog steeds. Op de een of andere manier vraag ik ook af en toe hoe het met haar liefdesleven is, en elke keer krijg ik het antwoord dat ze geen vriend heeft maar gewoon wat scharrels, en iedere keer lijkt het net alsof iemand een mes in m'n hart steekt als ik dat lees. Ik wil het ook niet vragen, maar doe het toch steeds weer.
Zelf kan ik me er niet toe drijven om bijvoorbeeld voor 1 nacht iemand te zoeken, laat staan al helemaal door te gaan met iemand anders. Elke keer als ik te close wordt met een meisje voelt het alsof ik vreemd ga en ik blijf toch met mijn gedachten bij mijn ex.
Soms zie ik foto's van haar hoe ze er nu uitziet en t enige dat ik kan denken is hoe mooi ze weer is en hoe erg ik haar nog steeds mis.

Het ene moment heb ik ook het gevoel dat ik over haar hen ben, en voel ik niks meer, maar de keer erop dan zak ik weer bijna door m'n knieen van verliefdheid als ik haar zie. Dat is zo klote.

We gaan binnenkort weer een keer samen wat doen. Op de een of andere manier blijf ik hopen dat ze dan wel helemaal klaar is om door te gaan en dat ze dan alsnog voor me kiest. Ik weet voor mezelf dat zij diegene is waar ik helemaal voor wil en kan gaan, zij heeft alles wat ik zoek en is misschien wel "de ware" voor mij, zoals we die allemaal willen ontmoeten.

In elk geval ben ik blij dat ik het even kwijt kan. waarschijnlijk ben ik nog wat dingen vergeten en staat het misschien rommelig, maar jullie snappen wel hoe klote ik me voel en dat ik er gewoon niet goed mee om weet te gaan.
Iemand tips misschien? Buiten dat ik moet stoppen met haar om te gaan, want dat vertellen veel mensen me, maar dat ga ik toch niet doen. Dat heb ik al vaak genoeg gemerkt. Ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om haar (tijdelijk) uit mijn leven te bannen. En dat wil ik ook niet. Het liefst wil als vrienden verder als het echt nooit meer wat kan worden, maar dit kan ik me nog niet voorstellen ofzo.