Ik heb ong.6,5 relatie achter de rug en we hebben een kind van bijna 1,5 jaar oud we woonden samen.
We hebben samen veel mee gemaakt en beleefd zij koos ervoor om bij me weg te gaan
Omdat het niet meer ging we hadden veel ruzie bijna elke dag,en zij vertrouwde mij niet meer volgens
Haar zeggen,kortom ons relatie dreigde te mislukken,ik heb ook een paar keer aangegeven,dat het
Ook niet zo langer door kon.
we hebben het geloof ik wel tig keer geprobeerd,maar telkens kwamen we in de herhaling en nu heeft ze die beslissing genomen medio december 2005.
Ik heb alles geprobeerd om het contact met me dochtertje te blijven houden,maar zij weigert elke keer.
Zij is dus vertrokken zo,n 100km verder weg waar haar moeder woont dus...allerlei pogingen gedaan om haar
Duidelijk te maken dat ik haar en me dochtertje mis en van hun houd tevergeefs allemaal.
Hoe lief en zacht ik ook doe des te harder koel en gevoelloos ze reageert..ik kon haar in het begin toen het net
Uit was per tel. Bereiken nu bestaat dat nummer niet meer en ze heeft express een ander nummer genomen zodat
Ik haar zo niet langer lastig kan vallen. En als ik wat wilde weten kon het alleen per email,ze vindt het moeilijk
Om me stem te horen....en ze wil op haar eigen manier uit komen zegt ze ik ben echt te einde raad en
zij onthoudt mij mijn dochtertje te zien,en zegt per e-mail het moeilijk mee te hebben
als ze me weer zag en dat die kleine er ook onder door lijdt als ze me ziet,puur door
wanhoop pijn en verdriet weet ik soms niet wat ik moet doen!! ik heb ook geen zin in
rechtzaken en weet precies hoe het gaat en uiteindelijk schiet je daar niets mee op
als zij geen medewerking verleent. en het gekke is ook nog dat ik haar verschrikkelijk
mis ondanks wat ze me nu aandoet,kortom ik heb een heel moeilijk periode met haar beleefd
en ik heb allerlei pogingen gedaan om het contact met die kleine te houden,zij WIL ECHT
NIET,heb zelfs in me wanhoop gedrag voorgesteld om het nog is te proberen,ondanks dat ik
zelf weet dat het gewoon niet gaat,druist dat pijnlijke gevoel in me en ja....het houden van
is er ook nog steeds en ik mis haar en me kleine verschrikkelijk....elke dag weer word je met
de feiten tegen je neus gedrukt.
afgelopen zondag kwam ik in de stad een van haar vriendinnen van vroeger tegen,waar ze zo, ong. 2jaar
niet meer mee omgaat. en zij wist mij te vertellen dat ze in de relatie is vreemd gegaan.
en ik vertrouwde haar voor 300% en zij was zelfs diegene die altijd op hamerde dat vreemdgaan
het ergste wat je kan overkomen en ja nu.....heeft ze me in de relatie al bedrogen wat ik
nooooooooooiiiiit van haar had verwacht,sterker nog ze heeft het me ook zelf eerlijk nooit
verteld. die vriendin van haar vroeg nog toen in die tijd of ze het me had verteld,en ze had
tegen haar gezegd dat ze dat nooit zal doen en dat zij haar mond ook moest dichthouden
anders wist zij ook dingen over haar te vertellen aan haar vriend...quitte spelletje spelen dus...
we hebben in die jaren verschrikkelijk veel meegemaakt en we hadden hechte
band met elkaar ze was juist diegene die altijd bang is om haar te
verlaten voor een ander,nu heeft zij die beslissing genomen om bij me weg te gaan
ondanks dat ik weet dat het misschien wel beter is om uit elkaar te gaan
is het verschrikkelijk moeilijk om het los te laten,want ik mis haar en me
dochtertje verschrikkelijk en ik hou zielsveel van me kleine dochtertje
wat ik dus 14 weken niet heb mogen zien ik geloof dat ik in de herhaling val
maar goed... die ene vriendin wist mij ook dingen te vertellen wat ik nooit had
geweten toen ik in de relatie zat.
me ex vertelde die vriendin van haar dat ze ondertussen gestopt was met de pil
ze wilde dolgraag een kind,en ze heb me wel hintjes
gegeven van " hoe zou je het vinden als wij een kind kregen",ik antwoordde daarop
ja hartstikke leuk natuurlijk,maar niet nu ik zei ook nog zoals het nu gaat
zit het voorlopig er niet in..ik wilde altijd dat een kind een vader en moeder naast zich moet hebben maar zoals het ernaar uit zag in ons relatie wat dreigde te verwateren heb ik me mening wel duidelijk gemaakt..
maar goed ze zei tegen haar vriendin dus van ja hij wil geen kinderen
en ik wil het dolgraag en als ik een kind krijg zal hij nooooit bij me weggaan
en ben ik ook af van al onze problemen..die vriendin van haar antwoordde dus van juist niet want als je samen een kind krijgt hebben jullie alle 2 veel verantwoordelijkheden bij en dat kan je nu niet bij hebben aangezien jullie relatie niet stabiel is..me ex antwoordde weer ja maar dan heb ik in ieder geval iemand om troost te vinden. nou ik ging echt kapot van de pijn toe die vriendin mij dit
alles wist te vertellen. die vriendin had haar heel goed in woorden omschreven vind ik
ze zei ze is DOM NAIEF maar ook tegelijkertijd zeer slim nou ik voel me echt
gewoon GEBRUIKT zij was diegene juist die tegen vreemdgaan is en liegen en bedriegen.
en nu overkomt mij dit..om het verhaal nog duidelijker te maken ze heeft zelf een verschrikkelijke
jeugd gehad ze is op jonge leeftijd door haar vader geestelijk en seksueel misbruikt.
en ik was de enige die alles voor haar betekende volgens haar zeggen dan.
In haar leven waren 2 belangrijke personen voor haar mij en haar moeder meer ook niet...zegt ze telkens
ze zat heel diep in een putje wat om hulp schreeuwde.
en ik verscheen in haar leven en heb me best gedaan om haar te helpen en heb haar uit die diepe
putje eruit getrokken en nu ze op het drogen is en alle weggetjes die ik haar heb geleerd .is ze nu er
vandoor gegaan met iets wat alles voor me is me lieve dochtertje waar ik ziels veel van hou.
elke keer als ik me dochtertje in typ valt er een traantje snik..snik..
ik moet me gevoel bedwingen anders trek ik het niet te pijnlijk allemaal
alleen het gemis en het houden van kunnen je kapot maken innerlijk...
soms denk ik heeft het soms met haar jeugd te maken wat ze niet volledig heeft
verwerkt schreeuwde ze om aandacht ,was ze soms bang dat ik haar ooit verlaat.
ik weet het niet meer ik zit nu 5maanden verder met nog steeds heel veel vraagtekens?????
niet dat ik wil dat ik ze allemaal moet weten maar gewoon uit feit waarom het zover kwam
en wat speelt in haar hoofd om..soms denk ik,ik moet haar vergeten en los laten
maar het lukt gewoon niet het houden van zit diep en vergeten kan ik toch noooit
aangezien ik een kind met haar heb zal het vergeten niet in zitten..
ik zit nu met een opgekropt gevoel in me dat ik bijna explodeer van niet weten hoe het met me kleine gaat..heb totaal geen contact meer met haar ze zei alleen laatst per e-mail ong. 6 weken terug
dat ze geen zin had en geen behoefte had om me te zien en dat die kleine me ook niet mist en als ik
het wel zou mogen zien deed ik haar en die kleine pijn volgens haar zeggen ze zegt ook elke keer
we hebben ook een eigen leven...we hebben je niet nodig we redden ons wel
ze zegt ook in die mail dat ik maar een vriendin moest nemen om het misschien wat minder
pijnlijker te maken hier word ik echt zooooooooo kwaad om hoe kan je dit alles zeggen
en je kind dat je haar vader ontneemt..ze is juist diegene die het moet begrijpen zonder vader op te groeien wat ze zelf al die jaren heeft meegemaakt oké,ja haar vader kan je wel verm..rd.n
zegt ze trouwens zelf ook..
ik ben werkelijk overvraagt,oké als je me niet wil zien is prima denk ik maar moet me dochtertje
het ook.. Puur ego?ɬØsme en zelfverdediging heb ik het idee ,want ik voel voor 100% dat me dochtertje me verschrikkelijk mist dat voel ik gewoon maar ze blijft ontkennen
wil geen contact niks met me....maar ja hoelang houdt deze zieltje het vol?????
is dit wat ik verdient heb al die jaren,haar met alles geholpen financieel en emotioneel
nu ze zelf op haar benen kan staan is ze er vandoor gegaan met iets wat alles voor me is en blijft
me DOCHTERTJE snik..snik..
is dit mijn lot...????