Het is inmiddels bijna een jaar geleden sinds (laten we haar noemen: ) Sofie de knuppel in de hoenderhok gooide. 3,5 jaar samengewoond, heel veel vrienden waren jaloers op onze harmonieuze relatie én waren net zo geshockeerd als ik om te horen dat we uit elkaar gingen.

Ik voel me zo schuldig, omdat ik precies dezelfde fouten maak als mijn ouders hebben gedaan. Ik wilde het anders doen dan hen, maar ik bood Sofie geen steun wanneer ze daarom vroeg. Ik stelde me zelf steeds hulpeloos op in onze relatie, en ik kroop weg in een schulp als er moeilijkheden de kop opstaken - terwijl zij ze, al of niet met tranen in haar ogen, steeds het hoofd bood. Verdomme! Nou ben ik datgene geworden en gebleven waar ik zo'n hekel aan heb gehad.

Nog steeds heb ik gevoelens voor haar die je zou kunnen verwarren met liefde. Ik wil haar liefde, maar als ik mezelf afvraag of ik haar die liefde zou teruggeven door compromissen te sluiten, dingen te doen die me tegenzitten, dan weet ik niet of ik dat zou willen. Als zij ergens in slaagt waar ze lang hard voor heeft gewerkt, dan weet ik niet of ik blij voor haar ben. Ik zou dat wel moeten zijn, denk ik. Dan twijfel ik heel erg aan mezelf, of ik in staat ben om uberhaupt iemand lief te hebben.

Misschien "hoort" dit zo, is dit de natuur. De werkelijkheid is per definitie anders dan in romantische films, wij behoren tot de paar generatietjes waarbij man en vrouw uit individualistische redenen bij elkaar blijven ipv praktische/familiale redenen. Misschien moet ik ophouden met proberen aan het ideaalbeeld te voldoen van degene die in één persoon het maatje, de lover, de beste vriend(in) en de therapeut van de ander is.