Oeh, dat klinkt heel moeilijk. Het is ook zo mega zwaar om je in te houden. Zo van: de ander beslist om weg te gaan en 'wij' moeten daar dan maar mee zien te dealen. Mja, zo is het ook. Stalken maakt het dan eigenlijk alleen maar erger, helaas. Want dat is wel je oerreactie: contact contact contact. Het is menselijk maar werkt idd averechts. Beter ga je je nu een beetje inhouden. Ik heb ook het idee dat het de verwerking tegengaat/tegen houdt al dat contact, ook al reageert de ander niet. Je laat dan niet echt los. Het leest alsof jij nog helemaal niet van plan bent om te gaan loslaten etc. Maar helaas heb je geen andere keus. Kan je jezelf een beetje beschermen? Haar telefoonnummer verwijderen, adres weggooien, zoiets? Je bereikt er namelijk echt helemaal niets meer mee, dat obsessieve contact zoeken (nogmaals: het is menselijk - een soort oerdrift). Dus haar contactgegevens verwijderen kan in die zin geen kwaad... Sterkte!

Hoi Jellah !

Zo raar, dat ik ergens hetzelfde heb doorstaan Mijn meisje had uit het niets het gedaan gemaakt (na lange relatie), en na een week had ze iemand anders, en ik bleef achter, als een stukje vuil..Ik had dezelfde reacties, sms'en, bellen..wenen als ik haar hoorde, ergens boos zijn, haar dingen verwijten, antwoorden willen..en ik werd zo hopeloos dat ik op deze site terecht kwam, iedereen zei me hier, dat ik no contact rule moest toepassen, omdat ik haar zo meer en meer verder duwde..ik wou dit niet, omdat ik haar mistte, en ik kon niet geloven dat dit "de oplossing" ging zijn...tot dat ik na een tijdje, het woord "stalker" kreeg te horen, ik was hier emotioneel van verscheurd, net zoals jij, want na zolang samen te zijn, en dit als "dank" te krijgen, is hartverscheurend. Ik was zo gekwetst, dat ik haar ergens niet meer wou horen, uit teleurstelling, en ik heb het geprobeerd, om haar gerust te laten, geloof me, ik heb het enorm afgezien, en ik heb het 3weken volgehouden.

Tot m'n grote verbazing kwam zij terug, stuurde ze me een sms, smeekte zelf..om haar niet meer te negeren.

Het is erg, dat ze niet inzien, dat de mensen die worden "gedumpt"..antwoorden willen. Maar we kunnen het hen niet kwalijk nemen, want nu zijn ze met andere dingen bezig in hun dagelijks leven. En houden van, is loslaten.

Zorg nu voor jezelf, luister naar liedjes die je steunen, doe leuke dingen, neem elke dag als een nieuwe bladzijde van je leven. En mss ziet zij, wat voor een persoon ze heeft laten vallen

Je mag mij altijd sturen, als je vragen hebt.

Ik wou je dit gewoon meedelen

Nog heel veel sterkte Jellah!

Liefs

Jij schrijft ‘super relatie’. Vanuit jouw beleving. Je ex heeft het echter uitgemaakt. Dat neigt mij om aan te nemen dat haar beleving van jullie relatie wellicht niet ‘super relatie’ was? Je schrijft niet veel over hoe de relatie dan was. Wanneer 1 van de partners besluit een relatie te verbreken, kun je ervan uit gaan dat daar beweegredenen voor zijn (hoewel waarschijnlijk niet waar jij het mee eens bent of wat jij begrijpt). Zijn er nergens dan ook maar signalen geweest die je over het hoofd hebt gezien? Of misschien wel, liever over het hoofd wilde zien?

Waarom ex-partners doen wat zij doen, is niet (altijd) te begrijpen. Waarom besluit een partner, om na het beëindigen van een relatie, vrijwel meteen met iemand anders samen te zijn? Is het een weldoordachte keuze? Of doet de mogelijkheid zich aan en is het een welkome afleiding op dat moment; hoef je effe niet na te denken? Kan van alles zijn.

Maar: maakt het echt uit, vraag ik me af? De 'reden(en) weten' maakt het verdriet niet minder dat je ex met een ander gaat, denk ik dan.

De valkuil waar je als achterblijver makkelijk in valt, is om de keuzes die de ex-partner los van jou maakt, op jezelf en de (inmiddels verbroken) relatie te betrekken. “Als er al zo snel een ander is, heeft onze relatie dus niets betekend”. “Als de ex nu al met een ander wil en kan samenzijn, is hij me allang vergeten”.

Ik begrijp dat dit gebeurt. De vaste grond, dat wat je in jouw geval 2 jaar lang hebt gekend, is van onder je weggetrokken. Het voelt onveilig, onzeker, onduidelijk. Je wil achter de betekenis komen van ‘het waarom’. De behoefte om betekenissen te zoeken en hopen te vinden, is wellicht ook de behoefte om weer wat zekerheid en duidelijkheid terug te vinden?

Zeker heb je die. Waarschijnlijk schreeuwend & vechtend momenteel. Maar de gevoelens die JIJ hebt, voor dit meisje, komen zo te lezen niet (meer) overeen met die van haar. Een breuk tussen 2 mensen kan inderdaad zo hard en genadeloos zijn.

Echter, dat JIJ nog wel gevoelens voor haar hebt, hoort bij jou—en is niet meer van haar. ‘Hoort’ daar ook niet meer. Dit is jouw stuk, en hoe klote dit ook voelt om te gaan aanvaarden: haar deelgenoot blijven maken van jouw gevoelens voor haar, lijkt een beetje alsof jij haar verantwoordelijk houdt voor het feit dat je nog steeds van haar houdt—en zij dus maar moet ‘dealen’ met het feit dat jij weigert om haar los te laten. Bijna alsof het ‘nog steeds houden van haar’ door haar maar geïncasseerd moet blijven.

Weet niet zo goed wat jij verstaat onder 'rug toedraaien', maar wat betreft acceptatie geloof ik in het antwoord: “ja”. Pijnlijk, maar ‘ja’. Er staat je feitelijk geen andere keuze ter beschikking dan aanvaarden dat je vriendin niet meer met je wil zijn. Dit is hoe het is. En dat er voor haar ’n ander is, is wat betreft de acceptatie die je zal moeten aangaan, niet per sé essentieel. Los van die andere kerel, is ze gewoonweg niet meer met jou. Wil ze kennelijk ook niet meer met jou zijn. Dáár gaat het om. Dat is de realiteit die voor je ligt.

Daar kan je omheen proberen te werken door het blijven contact zoeken, daar kun je van wegkijken door vol te blijven houden dat je haar niet los wil en kan laten—maar niets van deze acties zal de realiteit (en dan met name de keuze van jouw ex) kunnen veranderen.

En ‘onmogelijk’…tja. Je had ook een leven vóór haar, waar je het zonder haar deed? Ze is niet jouw zuurstof, ook al maak je haar dat. Makkelijk gaat het niet zijn, dat accepteren. En de weerstand die je nu ervaart, is ook heel logisch. Hoort bij het proces. Maar de stap begint bij acceptatie.

Dit leest voor mij, alsof zij je dit alles had kunnen en vooral moeten besparen. Ze had dus bij je moeten blijven? Maar, beste Jellah, hoe kan je dit van iemand verwachten of vragen, als het gevoel er niet meer is? Het aan wil, geloof en bereidheid ontbreekt?

Deze denkwijze plaatst jou in een hele afhankelijke positie, waarbij je haar verantwoordelijk stelt voor het lijden waar jij nu gedwongen doorheen moet. In hoeverre is het ‘niet meer verder willen met een relatie’ verwijtbaar en kwalijk te nemen? In hoeverre is er sprake dat je op een ochtend opstaat en met jezelf afspreekt om vandaag ‘eens niet meer te gaan houden van je partner’? Ben je ‘schuldig’ te noemen, als je een relatie niet meer ziet zitten?
Het besluiten af te breken is toch heel vaak een stille optelsom van heel veel kwesties en redenen bij elkaar? Toch niet iets dat je besluit te doen, met als doel iemand anders te laten lijden?

Wat mij zelf erg hielp ten tijde van een periode ná een breuk en waarin ik besefte dat ‘contact opnemen’ of ‘contact voortzetten’ alleen maar pijn bleef doen, is om iedere keer dat ik de drang voelde om de ex iets te sturen, voor mijzelf allereerst het scenario ging uitdenken wat de uitkomst (ook alweer) zou zijn.

Ik voelde me nooit beter, erna, namelijk. Meestal ellendiger. Waarom? Omdat ik met mijn berichtjes en contact zoeken nooit bereikte wat ik wenste of verlangde. Of ik hoorde niets. Of als ik iets hoorde was het kortaf, afstandelijk. Wat mij dan meteen weer zo verpletterend confronteerde met de toon en vorm van de smsjes die ik voorheen altijd van hem ontving. Of hij liet zich ontvallen 'dat hij mij niet kon helpen"--wat net zo goed pijnlijk zwaar viel.

En iedere keer toch maar weer proberen, in de hoop dat het ‘deze keer’ wel anders zou zijn, de reactie. Wat een kwelling!

Dat van te voren uitdenken van het ellendige gevoel dat ik iedere keer kreeg na het sturen van een bericht, werkte wel. In plaats van toe te geven aan dat verslaafde verlangen om steeds weer met ex bezig te zijn, realiseerde ik me door dat uitdenken, steeds sneller en vaker, dat de after-math niets opleverde—behalve dan ellende, wanhoop en marteling.

Het is NIET onmogelijk, beste Jellah. Er moet ergens alleen een knopje om. En alles op z'n tijd...