Hoi allemaal.. Ik ben een tijdje weg geweest van de site, niet omdat het nou zoveel beter met me ging maar omdat ik hier nooit maar 5min op kan zitten en ik echt zo weinig tijd had om even uitgebreid hier weer een blog neer te zetten. Daarnaast brengt opschrijven hier soms alles ook weer even naar boven, niet handig als je moet leren etc.
(sorry ook voor degene die ik had beloofd verhalen en blogs te lezen, was niet uit desinteresse!)

Op dit moment vind ik 't heel lastig om te zeggen hoe 't met me gaat. In een van mijn laatste blogs zei ik dat ik het gevoel had dat 't alweer een half jaar geleden was dat ik er voor de laatste keer een punt achter had gezet terwijl het pas 3,5 maand geleden was ofzo. Ik zei toen, aan de ene kant baal ik dat 't nog geen half jaar geleden is want dan heb ik al een half jaar geen contact gezocht en weet hij echt dat ik 't kan volhouden zonder hem. Maar aan de andere kant ben ik blij dat 't nog geen half jaar geleden is want dan zou ik me na een half jaar nog steeds zo kut voelen! En ik hoop toch echt dat 't stukke beter met me gaat als 't eindelijk een half jaar geleden is(even als meetstaaf, dit zei ik dus een paar maanden geleden). Nou, nu is 't een half jaar geleden. En ja het gaat beter met me qua dat ik niet meer elke nacht mezelf in slaap huil en nu veel minder wanhopige buien heb waarin de paniek ineens volledig toeslaat en ik serieus niet meer weet wat 'k moet doen zonder hem, ik me weer zo ongelofelijk schuldig voel voor mijn eigen verdriet en ik zeker weet dat alles voorgoed is veranderd nu. Die buien heb ik minder, en dat is fijn ivm school enzo. Maar nog elke dag mis ik 'm, denk ik aan 'm elk uur en vraag ik me af of het ooit nog goed komt. Wat hij doet, of hij ook net als ik denkt dat het nooit meer zo gaat worden met iemand als wat wij hadden. Of hij me mist, waar het fout is gegaan. Herinneringen, ze maken me nog steeds gek.

I had heaven and earth in the palm of my hand

En wat ik heel erg heb, is dat ik steeds heel erg scherp ga zien hoe erg alles is veranderd. Dat wist ik al vanaf 't moment dat dit alles begon, maar dat was ''in the heat of the moment'' en nu ik een half jaar verder ben, de heftige emoties een beetje ingedaald zijn zie ik alles helder en zie ik heel goed hoe erg ik ben veranderd. En mijn leven. En hoe erg ik de spanning mis, hoe saai(voor mijn doen)mijn leven aanvoelt nu hij weg is. En dat is raar, want voordat ik hem leerde kennen was ik ook nooit alles, altijd iemand aan m'n zij gehad en mijn leven was altijd bewogen en vol jongens en lol. En nu lijkt dat gewoon samen met hem te zijn vertrokken. Ik hoop dat dit gewoon een heel lang verwerkingsproces is, want voor het eerst in m'n leven ben ik zo lang aaneengesloten iemand aan het missen en down.

Ik ben ook zo bang dat het nooit meer goed komt met me, dat is misschien mijn ergste angst. Op dit moment kan ik me nog steeds niet voorstellen dat 't ooit met iemand weer zo wordt als met hem, en ik hou alles zo erg af. Wat niks is voor mij, maar zolang ik alles afhou kan er ook niets gebeuren. Geen spijt, geen pijn geen gezeur. Niet dat ik hierdoor bindingsangst heb gekregen, maar hij zit nog zo diep. Ik ben ook zo onzeker geworden door dit alles, vooral omdat 't voor t eerst in m'n leven zo stil is. Alsof alles om mij heen ziet wat er speelt en me met rust laat. Ik geloof wel dat je bepaalde dingen afstraalt, maar toch dat kan je echt niet aan me zien. Wat ik wel denk is dat ik afstandelijker ben, zolang ik er niet aan begin of iemand niet 't idee geef interesse te hebben wordt ik ook niet afgewezen en kan ik 't daarop gooien dat 't nu zo stil is. Want ik ben zo onzeker sinds hij weg is gegaan, zo bang dat 't niet meer goed komt, dat ik niet meer opnieuw verliefd kan worden, niet meer kan genieten zoals eerst.

En ik doe er alles aan om zo min mogelijk pijn te krijgen van zijn kant, ik heb serieus geen idee wat hij doet of waar hij mee bezig is, al een half jaar check ik niks en wil ik geen woord over 'm horen. Wel over 'm praten, maar als iemand iets over 'm weet wil ik 't niet weten. Zelfs al is 't zoiets kleins als naar de kapper geweest, ik wil gewoon niks over zijn leven weten ik ben veel te bang dat dr iets tussenzit wat me weer naar beneden trekt. En ik ben ook zo bang voor de dag dat iemand mij verteld of dat ik van iemand hoor dat hij een nieuwe vriendin heeft. Dat kan ik me gewoon niet voorstellen, ik weet zeker dat alles dan echt onder m'n voeten verdwijnt. Dat is t enige wat ik nu nog heb namelijk, dat ik zijn enige vriendin ben geweest en zijn enige meteen grote liefde. Ik verwacht ook geen ander meisje, want hij was zo vreselijk gek op mij en daarvoor nog nooit verliefd geweest. Maar, you never know?

Ik heb gewoon het gevoel alsof er iets mist sinds hij weg is, iets heel belangrijks. Hij heeft iets meegenomen, iets wat het leven voor mij draagbaar maakte. Dat klinkt misschien een beetje te, maar ik ben nooit een rustig stabiel typetje geweest met een rustig normaal leventje. Niet dat ik manisch ben ofzo haha, maar er zijn gewoon veel dingen gebeurt die niet alles even makkelijk hebben gemaakt. Ben op vroege leeftijd erg depressief geweest en genoot altijd erg van de pieken om daarna weer de dalen eens van dichtbij te bekijken. Dat heb ik nog steeds, alleen wel minder erg dan een paar jaar geleden. Mijn vader is vroeg weggegaan en erg weggebleven, ik had al vroeg altijd vriendjes. Serieus dat wel, maar ik ben niet gewend om alleen te zijn. Maar pas toen ik hem ontmoette(op mijn 15e, maar op mijn 16e werd ik pas echt verliefd)liet hij mij echt zien hoe je van iemand moet houden. We hadden zo'n onrustige relatie, veel jaloezie van zijn kant en veel spelletjes van mijn kant waar ik ongelofelijk veel spijt van heb. Ik weet nu dat liefde kapot kan, zelfs al is het zo sterk dat het lijkt alsof niets het iets kan aandoen. Je kan het zelf kapotmaken, ik begon ermee en hij maakte het af. En nu ben ik hem een lange tijd geleden, verdrietig bang om pijn gedaan te worden en om hem dichtbij te laten komen. Het enige verschil is dat ik het nooit echt heb willen opgeven en hij dat wel lijkt te doen nu.
En dat kan ik af en toe nog steeds niet geloven. Zo'n grote liefde, zo heftig zo echt.
Sinds hij weg is ben ik mezelf kwijt, ik probeer mezelf bij elkaar te houden maar word af en toe zo moe van het dagelijkse gevecht. Hoe kan zoiets zo sterk en zo lang pijn blijven doen?

Days drift by,
sometimes I cry
I never really understood it
I always thought that you'd be there
But was I crazy, crazy..
Sometimes,
It's so unfair

En echt, ik wist zeker dat hij nooit weg zou gaan. Mijn grote liefde, soulmate en mijn beste vriendje. En dat omgedraaid ook, hij was al zolang verliefd op mij en kon eigenlijk niet geloven dat ik zijn vriendin was. Ik heb zoveel zelf kapot gemaakt, zo gespeeld met zijn gevoelens omdat ik dan merkte hoeveel hij om me gaf. Alsof ik steeds even wilde peilen of hij nog wel genoeg van me hield. T was niet dat ik 'm expres pijn wilde doen of weg wilde jagen, ik wist gewoon dat ie toch niet weg zou gaan en hij kon zo jaloers zijn, zo bang om me kwijt te raken, en dat nam ik niet genoeg serieus. Als ik dat wel had gedaan had hij nu betere herinneringen aan ons, in plaats van zoveel stress. Tuurlijk was het geweldig en was dit niet altijd zo. Maar hij was te verliefd en later veel te bang om dat weer toe te laten, te bang dat het weer zo zou gaan. En hoe hij het nu ziet, ik weet het niet. Van wat ik nog van hem heb gezien, herken ik niks terug aan hoe hij met mij was. Hij heeft zichzelf zo afgeschermd nu, zo'n muur om zich heen gebouwd. Het doet zoveel pijn om dat te zien, NIKS herken ik meer. Is dat mijn schuld?
Ik heb dus al een half jaar geen contact meer omdat ik dat niet trok, het deed teveel pijn te zien wat er weg was, wat er was veranderd. Ik hoop dat ik hem hiermee genoeg tijd geef om te zien wat er nog was, wat hij mist en nergens anders vind. Als ik was gebleven was het er sowieso niet beter op geworden.

Af en toe stuurt ie me ineens wat. Met mijn verjaardag een felicitatie via de mail, soms ineens een prive tik op hyves zonder echte boodschap(ik heb alles voor de rest verwijderd, geen nr van 'm, zelf nieuw nr genomen, geen msn etc). En laatst vroeg ie zelfs via een mailtje of ik met hem meewilde naar een feestje van een vriend van 'm. Serieus helemaal uit het niets, terwijl ik een half jaar geleden (helaas dramatisch) afscheid heb genomen via sms(heel kinderachtig maar iets anders kon ik niet doen, had zelfs een paar weken daarvoor een brief geschreven en na onze laatste afspraak moest ik 't via sms doen er valt namelijk totaal niet meer met 'm te praten over dit soort dingen, dan loopt ie weg of wuift ie 't weg). Ik had uitgelegd wat en hoeveel pijn alles me deed en dat ie me de komende 10 jaar met rust moet laten. Hij was zo koel, zo harteloos bijna. En dan ineens weer zo'n uitnodiging? Ik reageerde meestal niet, soms wel op die tiks of mailtjes en nu had ik zo neutraal mogelijk, ga niet meer boos of dramatisch doen, gezegd dat ik vol zat die hele week dat die vriend alleen thuis was en dus een feest gaf. Toen kreeg ik terug, oke kom je dan de week erna? Afgesproken ! tot dan baby x

Niet gereageerd, ik viel van m'n stoel. Hij heeft geen flauw idee, echt geen flauw benul gewoon n i e t. Wat ik allemaal heb doorgemaakt het afgelopen half jaar, dat dit alles mijn hele leven overhoop heeft gehaald. Dat ik af en toe wens dat ik hem nooit had leren kennen omdat hoe mooi het ook was en hoeveel ik er ook van heb geleerd, soms is 't het gewoon niet waard geweest. En dat ik nog steeds onwijs slecht slaap omdat ik elke nacht heel erg droom en wakker wordt. Dat ik geen andere jongen meer aankijk. Dat ik m nog steeds elke dag mis. Hoeveel verdriet 't me heeft gedaan. Hij heeft geen idee, en dat doet pijn. Hij beseft blijkbaar nog steeds niet hoeveel ik van 'm hield, hoe echt 't was voor mij. Hij heeft namelijk zovaak achteraf gezegd dat ik toch wel zo weer iemand anders heb, dat ik niet alleen kan zijn en dat t niet uitmaakt of hij daar wat aan doet of iemand anders. Dat ie niet kon begrijpen dat ik zo snel weer een andere relatie kon beginnen na de vorige(ik heb na hem nog wel even een ander gehad, dat was niet het afgelopen half jaar hoor het is al een jaar uit nmlk)dat was fout en een uitvlucht maar voor hem een bevestiging dat t me niet echt om hem ging(ik had altijd ook voor hem heel snel na m'n ene relatie een andere en dat wist ie). En hij heeft altijd gedacht dat hij meer hield van mij dan ik van hem, en daarom denk ik dat hij zich mijn verdriet niet zo kan voorstellen. Dat ie echt denkt dat 't snel weer beter met me gaat, hij denkt ook altijd dat ik elke jongen kan krijgen als ik ook maar even met m'n ogen knipper. Daarom was ie zo onzeker dat ik weg zou gaan, ik kon toch iedereen krijgen? Misschien dat ie daarom mijn verdriet niet ziet of zich bedenkt, maar toch! Ik heb hem zo duidelijk gemaakt hoeveel verdriet, spijt alles ik van alles heb ik heb er zoveel aan gedaan ook al was het toen al te laat.

Hij is degene die is vreemdgegaan in onze relatie, dus hij vind mijn schuldgevoel ook volledig onterecht terwijl ik zijn ''affaire'' als mijn schuld ervaar. Ik was er te weinig voor 'm, en als ik hem weer gek maakte of onzeker zocht hij haar op. Bij haar waren de rollen namelijk omgekeerd, zij was onwijs verliefd op hem en hij niet op haar(dat is niet helemaal omgekeerd, want ik was ook heel verliefd op hem maar ik had de touwtjes in handen). En bij haar voelde hij zich weer even zeker denk ik.
Als ik er gewoon meer was geweest.. Als ik alles toch eerder had geweten. Hij wil niet meer, voelt misschien zelfs niet eens meer wat voor me en ik kan het nog steeds niet altijd geloven. Ik wil het niet eens weten, want nu leef ik nog met ergens de hoop dat hij altijd nog verliefd is gebleven en 't heus nog wel goed komt ooit. Als ik letterlijk aan hem had gevraagd een half jaar geleden wat hij nog voelt en hij had bijvoorbeeld eerlijk en letterlijk gezegd ''niks'' dan was alles echt kapot geweest. Dus dat heb ik gelukkig niet gedaan, dan maar onwetendheid maar toch nog hoop.

Over drie weken is er een groot feest waar hij waarschijnlijk ook heengaat(dat weet ik dan toevallig wel)en ik ben heel bang om hem tegen te komen, voor 't geval het weer pijn gaat doen, maar vind het toch weer spannend. Omdat alles zo leeg is nu zonder hem. En dan zie ik 'm daar misschien weer, en kan ik misschien toch een beetje laten zien wat hij mist. God wat maakt 't allemaal nog uit, hij is weg en komt niet meer terug. Zou ik niet eens willen nu, kan niet nu hij heeft hierdoor ook teveel kapot gemaakt. Maar dan nog, ik hoop zo dat alles goed komt over een niet al te lange tijd, niet perse met ons maar met mij. Dat dit me niet voor altijd heeft geschaad, niet zo jong al alsjeblieft niet.

I'm here, just like I said
Though it's breaking every rule I've ever made
My racing heart, is just the same;
Why make it strong to break it once again?
And I'd love to say "I do";
Give everything to you
But I could never now be true

I'm here, so please explain
Why you're opening up a healing wound again
I'm a little more careful, perhaps it shows
But if I lose the highs at least I'm spared the lows
Now I tremble in your arms
What could be the harm?
To feel my spirit calm?

I wouldn't know how to say
How good it feels seeing you today
I see you've got your smile back
Like you say - you're right on track
But you may never know why
Once bitten, twice as shy
If I'm proud, perhaps I should explain
I couldn't bear to loose you again

Yes, I will.
I think I better leave right now
Feeling weaker and weaker
Somebody better show me how
Before I fall any deeper...
I think I better leave right now

xxxx good luck all of you
ik heb genoten van je liefde,
van je lach
van elk moment
van je gehouden als geen ander
omdat niemand je zo kent