Hey allemaal,

Blijkbaar ben ik niet helemaal duidelijk geweest in mijn verhaal...
Ik weet niet goed waar ik te weinig detail heb voorzien, maar zal proberen de situatie iets duidelijker te schetsen.

Na een relatie van bijna vier jaar verbrak mijn ex de relatie met me. Dit was in november 2011, nog geen maand voor we vier jaar samen zouden zijn. Ik heb niet echt zekerheid waarom hij het precies uitmaakte; hij zei dat hij het me niet kon vertellen, maar dat hij er al drie maanden mee zat en dat het voor hem gewoon niet meer hoefde. Dit was heel vreemd allemaal, want de vorige dag was hij nog gewoon bij me blijven slapen en liet hij helemaal niets merken. Hij moest dan 's morgens vertrekken voor zijn sport en zou in de namiddag terugkomen zodat we nog iets fijn samen zouden kunnen doen. Toen hij dus in de namiddag bij me kwam, deed hij normaal: Ik kreeg een kus, we zaten samen wat te kletsen in de zetel en te bepalen wat we gingen doen. Toen vroeg hij om een keelpastille. Dus ik ga er eentje zoeken en stel hem verschillende pillen voor, maar het maakte hem niet uit... Toen ik terugkwam nam hij ze gewoon aan en we zaten even stil bij elkaar in de zetel. En dan opeens zegt hij dat het voor hem niet meer hoeft. Ik was natuurlijk in alle staten en begreep het niet helemaal. Ik heb gehuild en gesmeekt voor een verklaring, maar hij kon er me geen geven. Hij zei dat hij mij nog altijd knap en lief en slim en grappig en aantrekkelijk vond, maar het moest gewoon niet meer. Toen is hij weggegaan en bleef ik dus alleen achter.

Ik heb me letterlijk suf gepiekerd wat er aan de hand zou kunnen geweest zijn:
We hadden niet speciaal een grote ruzie gehad ervoor, maar ik had op dat moment misschien een wat moeilijkere periode met mijn studies en hij had het druk met zijn sport (wat echt veel voor hem betekent).
We waren heel erg close en deden heel veel samen. Hij ging nooit weg met vrienden, ook al pushte ik hem soms om toch eens weg te gaan, want ik kreeg bijna een schuldgevoel als ik iets met vriendinnen ging drinken.
Hij ging graag skiën, maar ik had nog nooit op de latten gestaan en vond het dus heel veel geld (ben maar een student) om te geven aan een vakantie voor iets wat ik niet kan en niet weet of ik het leuk zou vinden, maar had hem gezegd vooral met zijn familie te gaan skiën, want dat is zo een beetje hun ding.
Het was zo gegroeid dat hij wel vaker bij mij thuis kwam (woon nog bij mijn ouders) en bij mijn familie mee op bezoek ging, dan dat ik bij hem thuis (woont ook bij ouders) ging. We hadden beiden namelijk nog geen rijbewijs en hij vond het niet erg om met de fiets tot bij mij te komen, maar vond het voor mij te gevaarlijk om 's avonds alleen over straat te fietsen. Daardoor was zijn band met mijn familie altijd wel al sterker, dan mijn band met zijn ouders en familie.
Hij had me wel eens in juli ofzo daarover aangesproken dat hij het moeilijk vond om te kiezen tussen zijn familie en mij. Dan heb ik hem verteld dat hij toch niet moest kiezen, dat ik begrijp dat hij niet voortdurend bij mij kan zijn en dat we ook nog niet getrouwd waren ofzo...
Hij is ook altijd wel al een jaloers type geweest. Ik heb er lang goed mee kunnen omspringen, maar bij elk berichtje dat ik kreeg vragen wie het was en wat erin stond, werden voor mij op een bepaald moment ook te veel en daar hadden we dan wel af en toe eens ruzie over. Het ging zover dat ik mijn gsm op stil zette en bij hem niet meer bovenhaalde.. Daar werd hij denk ik ook wel achterdochtig van.
Ook was hij jaloers op mijn beste vriend, wat ik ergens wel begrijp. Maar ik heb hem duizendmaal verzekerd dat er helemaal geen reden was om jaloers te zijn (en geloof me, ze is er echt helemaal niet, dus ik maakte hem niet maar gauw iets wijs)

Ik denk dat alle beetjes van wat ik hier boven vertel, gemaakt hebben dat hij door het bos de bomen niet meer zag. Ik denk dat hij zich ongelukkig begon te voelen, omdat hij dacht mij ongelukkig te maken door dingen te doen met zijn familie waar ik niet bij was (zoals bv. gaan tennissen met zijn broer of zonder mij op skivakantie gaan), omdat ik niet zo vaak mee ging naar zijn wedstrijden, omdat ik voor school wilde werken terwijl hij aan het sporten was (opdat we daarna misschien iets samen konden doen), enzo die zaken. Dit weet ik natuurlijk niet met zekerheid, omdat ik zoals reeds gezegd nooit een reden heb gekregen van hem.

Die avond van de break-up moest ik naar een eetfestijn van vrienden, dus ik scharrelde al mijn moed bij elkaar (heb mezelf toen een zware ontkenning aangepraat) en ging ernaar toe. Tuurlijk niet slim van me: Ik kreeg een bericht van hem, met enkel het woord sorry. Ik stortte helemaal in. Na vier jaar vond hij er niet beter op dan een bericht met enkel sorry in te sturen. Heb hem die avond niet meer geantwoord.

Na wat dagen (een week en half ofzo) wanhopig naar hem smsen, kreeg ik telkens hetzelfde antwoord: dat ik er wel over zou geraken en telkens opnieuw een sorry. Alles spookt door je hoofd op zulk moment (dat moet ik jullie uiteraard niet vertellen), maar hij verzekerde me dat er niemand anders was. Ik geloofde hem en hij loog (nu achteraf bekeken) inderdaad niet tegen me.
Ik kon hem overtuigen om dan toch nog eens met me af te spreken.

We hebben dan nog een keer afgesproken om erover "te praten". Maar weer wist hij geen reden te zeggen. Wel zei hij dat hij er al zeker drie maanden mee bezig was, terwijl hij mij er nooit iets over verteld had. Ik had het moeten merken zei hij. Maar als je telkens als je bij me bent, gelukkig doet en er dan alleen over zit te piekeren, dan valt er maar heel weinig te merken.
Nu ben ik wel nog jong (en hij heeft zelfde leeftijd (20 toen)), maar we hadden al heel wat toekomstplannen gemaakt. Nog niet huisje-tuintje-kindje dingen ofzo, maar we droomden er beiden van om een wereldreis te maken en waren deze al aan het uitstippelen en bespreken over sparen enzo... Maar ook in dichte toekomst had ik hem drie dagen voor hij het uitmaakte nog gevraagd om samen naar een bepaalde voorstelling te gaan en hij zei dat hij dat graag wou doen...
Ik stelde voor (klinkt heel nuchter van me, maar geloof me, ik werd wanhopig) om het een pauze te noemen. Dat het niet zo drastisch moest, om het direct officieel uit te maken, maar hij zei dat hij alles in overweging had genomen en het moest echt niet meer voor hem. Hij heeft me nog eens geknuffeld en heeft me toen in tranen achtergelaten.

Ik had al snel door dat het geen zin had om hem te blijven sturen. Het deed gewoon al pijn om zijn naam op de display te zien verschijnen van mijn gsm. Dus ik stopte met hem te sturen. Dit was een een kleine maand voor de feesten. Enkel de zakelijke afspraken van bepaalde spullen die moesten teruggeven worden en ik die de tickets doodgraag wou overkopen voor een concert waar we normaal samen naartoe zouden gaan (hij begreep niet waarom ik daar niet meer met hem naartoe wou...),... Alles verliep netjes en vlot.

Toen begon hij mij te sturen, maar op een vriendschappelijke manier. Het was gewoon te moeilijk voor me om vriendschappelijk met hem om te kunnen gaan. Hij verwachtte dit wel van mij denk ik op de een of andere manier. Ik heb toen een paar steken laten vallen door weer wanhopig te vragen of hij van gedacht wou veranderen, door te zeggen dat ik van hem hield, dat ik hem miste en ik weet niet wat allemaal... Telkens kreeg ik het deksel op de neus. Ik heb hem toen gestuurd dat ik heel moeilijk had en dat ik niet gewoon vriendschappelijk kon doen tegen hem. Dat ik tijd nodig had. Hij begreep het niet en bleef me sturen. Uit pure zelfverdediging stopte ik met antwoorden. Dan werd hij heel erg kwaad. Dat hij mij niet meer herkende, dat hij niet begreep dat ik zo tegen hem deed, of hij dan echt niets meer voor mij betekende... Ik stond versteld. Ik begon me af te vragen wie hier nu de relatie had verbroken! Hij toch wel zeker... Zo kreeg ik sporadisch (rond de drie dagen) een scheldpartij om de oren.

De dag van het concert, had ik opnieuw een scheldtirade verwacht. Deze bleef wonderbaarlijk genoeg uit. Ik kreeg het bericht na het concert. (Nu moet je weten dat zijn ouders ook tickets hadden voor hetzelfde concert, dus hij wist wanneer het concert afgelopen was enzo.) Dat ik bedankt was, dat hij blijkbaar niets voor mij betekende dat ik zijn ticket zomaar aan de eerste de beste pipo (terwijl ik hem al verschillende keren verteld had dat ik met een vriendin ging (wat ook echt waar was), dat hij nu pas zag wie ik echt was enzo...

Ik heb die periode heel veel op mijn tong moeten bijten en me echt letterlijk verplichten om niet te antwoorden, want dan werd het toch alleen maar erger. Op de dag van ons vier jaar samen zijn (we waren zo een koppel, die iedere maand dit op de een of andere manier wel vierden) kreeg ik opnieuw een bericht. Hij wou me eraan herinneren dat we vandaag vier jaar samen waren, dat hij het heel jammer vond hoe alles verlopen was, dat hij heel erg veel van me gehouden heeft, dat hij heel veel mooie herinneringen heeft en dat hij hoopte dat ik het hem ooit zou kunnen vergeven... Uiteraard stortte opnieuw even heel mijn wereld in. Ik vond het op zijn zachtst gezegd weinig tactvol van hem, maar ik beet door en heb hem niet geantwoord.
Met de feestdagen (Kerst en Nieuwjaar) kreeg ik op beide dagen een bericht. Beide om mij en mijn familie fijne feesten te wensen. Ik heb hem toen correct geantwoord en hem en zijn familie hetzelfde toegewenst. Op beide dagen begon hij opnieuw vervelend te doen en mij te beschuldigen dat ik al een ander had en dat ik erover loog tegen hem. Ik had geen zin in een zoveelste sms-ruzie en belde hem dus op, om het te trachten als volwassenen uit te praten. Dat wou hij niet. Hij wou niet afspreken of niet bellen, enkel smsen of chatten. Dat wou ik dan weer niet omdat ik het nogal gemakkelijk vind van hem om zich achter zijn schermpje te verschuilen in plaats van in real life in mijn gezicht met me te praten.

Het is zover gekomen, dat ik zijn nummer blokkeerde. Ondertussen was ik een gemeenschappelijke vriend tegengekomen op school ( jaja drama tijdens de examens). Hij kon het niet geloven dat het uit was tussen ons, we waren volgens hem het perfecte koppel! Hij zwoor me niets door te vertellen aan mijn ex en heb bij hem mijn hart eens kunnen luchten. Die vriend ging voor mij eens praten met hem. Het was zijn eigen voorstel, maar ik kon niet weerstaan aan het idee. Hoewel mijn acties het mss niet altijd laten uitschijnen, ik was en ben (anders zou ik hier nu niet op deze blog zijn) nog steeds smoor op hem.
Na een paar dagen kreeg ik sms van die vriend, om te vragen om eens op school samen te lunchen. Hij had met mijn ex gesproken en een totaal ander verhaal gehoord. Hij had me nooit uitgescholden of ik weet niet wat allemaal. Uiteindelijk had hij die vriend verteld dat als ik een eerste stap zou zetten, hij het nog wel allemaal eens wilde proberen. Dus die vriend zei me zijn nummer te deblokkeren en terug contact te zoeken.

Dat deed ik dan ook. Ik heb een tirade over mij gekregen dat het niet schoon was. Dat hij het niet kon begrijpen dat ik zijn nummer geblokkeerd had, dat hij dat niet pikte, dat hij mij nog verschillende keren had gestuurd en dat hij geen antwoord kreeg... Dat ik het nu wel kon vergeten dat we ooit nog een koppel zouden vormen en blabla... Dat hij niet meer van me hield en dat hij sterk twijfelde of dit gevoel ooit nog zou terugkomen.
Ik heb hem geantwoord dat ik dat uit pure zelfverdediging had gedaan, dat ik mijn gevoelens voor hem nog niet te baas was en dat het me heel veel pijn deed dat hij zo tegen me deed. Hierop kreeg ik geen reactie. En toen bleef het een week en half stil. Heb zelfs geen bericht gekregen voor mijn verjaardag, terwijl ik dat wel nog had gedaan (zijn verjaardag viel een week of twee na de breuk).

Naar het einde van mijn examens toe kreeg ik drie dagen achter elkaar nog berichten van hem. Heel correct en beleefd, alsof er voor nooit woorden waren gevallen. Hij vroeg hoe mijn examens waren verlopen enz. De eerst twee dagen heb ik hem dan afgewimpeld met het excuus dat ze wel gingen, maar dat ik nog aan het studeren was. De dag van mijn laatste examen, kreeg ik een laatste bericht. Dat hij hoopte dat de examens goed waren verlopen en om me een prettige vakantie te wensen. Ik wenste hem hetzelfde terug. Hij vroeg onmiddellijk wat mijn plannen waren voor de vakantie. Ik zei dat ik het nog niet wist, maar dat ik niet met hem kon sturen omdat mijn vriendinnen voor mijn verjaardag iets gepland hadden. Onmiddellijk weer kreeg ik de vraag waar ik dan naartoe ging en wat ik ging doen. Ik heb hem toen eerlijk geantwoord dat ik het niet wist, omdat ik het niet zelf gepland had en het was een verrassing. Hij zei dat dat heel tof van hen was en dat ik me moest amuseren. Ik heb niet meer geantwoord.

Het is dan twee maanden lang stil gebleven. Tot het bij mij dan begon te knagen en ik kan nu verwijzen naar mijn vorige blog, waar ik dan terug contact met hem zocht.

Als ik zelf mijn geschreven blog nu nalees, dan denk ik dat sommigen onder jullie zullen denken: "Hallo kind, wat zie je in die gast!" Maar ik kan jullie verzekeren, dit is ook niet hoe hij normaal is. Ik weet niet waarom hij zich zo gedragen heeft. Ik weet amper zelf waarom ik zo koel heb kunnen blijven, al denk ik zelf dat het pure zelfverdediging was voor mijn gevoelens dan. Hij is echt een schat van een jongen en we zaten helemaal op dezelfde golflengte. Ik kon dan ook helemaal niet begrijpen waarom en hoe hij het met me uitmaakte.

Alles is na die twee maanden kunnen bezinken bij mij en ik denk bij hem ook. Hij heeft me enorm gekwetst, begrijp me niet verkeerd. Ik wil geen dingen goed praten, zowel van mij niet als van hem. Maar onze afspraak was heel erg fijn, maar nu weet ik niet wat ik natuurlijk van hem moet denken en vooral wat hij ervan denkt. Is het puur vriendschappelijk of zit er nog wat meer in? Zeker na zijn laatste bericht met de hopelijk tot nog eens...

Zozo een hele boterham en ik wil nu alvast bedankt (en proficiat!) zeggen aan de moedigen onder jullie die mijn blog helemaal hebben kunnen uitlezen en die me mss kunnen helpen, nu er wat meer details gegeven zijn... Ik begrijp dat het nogal veel is, maar heb dan ook mijn verhaal niet in verschillende blogs door de tijd kunnen vertellen, zoals de meesten onder jullie wel hebben kunnen doen...
Alvast heel erg bedankt om het eens helemaal van me af te kunnen schrijven!!!

Blue...