Hallo allemaal,

Ik ben alweer een hele tijd niet geweest, toch maar weer even mijn verhaal doen.
Ondertussen is er veel gebeurd, de rollercoaster blijft maar door gaan en door gaan, er lijkt geen eind aan te komen.
Ondertussen is mijn omgeving er wel aan gewend dat het voorbij is tussen mijn voorbeeldige ex en mij. Dus word er niet meer gevraagd hoe het met me gaat, gaat het gewone leven weer door en verwacht iedereen dat je je weer super fijn voelt. Ja het leven gaat door dat is zeker waar, maar mijn gedachten zijn toch echt bij mijn ex.
Ik werk veel en zoek veel afleiding wat me erg goed doet, maar de momenten dat ik alleen ben begint het. Het kijken naar mail, het kijken op whats app of hij online is geweest en me afvragen wat hij nou eigenlijk allemaal doet.
Ik heb mijn ex weer gezien 2 weken geleden. Hij wilde afspreken om te praten en oplossingen verzinnen om samen verder te gaan. Je kunt je wel bedenken wat dat met mijn hoop-level deed, die steeg naar een oneindige hoogte: '' hij wilde terug''. Puntje bij paaltje wist hij nog steeds niet wat hij wilde, had hij spijt van zijn beslissing hield hij nog erg veel van mij maar wist niet of het samen wel verder ging. Het bleef stil in de auto waarin we zaten, wachtend tot iemand de knoop door ging hakken. Hij deed het niet, dus zat er maar 1 ding op. Zelfbescherming.
Spullen werden uitgewisseld meneer gaf mij nog een knuffel en ik bleef alleen huilend op de parkeerplaats achter.

Radiostilte van een aantal dagen. Contact voor een paar uur via de whats app waarin nuchterheid van zijn kant voorop stond. dit was de juiste beslissing.

Radiostilte van een een week. Ik ging een weekend weg, waarin eenzaamheid en verdriet op 1 stonden maar waarin ik mij ertoe zette om lol te maken en door te gaan. Meneer stuurde een foto van zichzelf midden in de nacht. Gedachte nummer 1 bij mij: '' wat moet ik hier mee''.

Radiostilte van 1 dag. Gesprek met meneer waarom hij een foto stuurde van zichzelf wat ik daarmee moest?
Meneer mist mij en weet niet waarom hij dit allemaal doet. Maar ook heel duidelijk dat we er nooit achter zullen komen of dit een stomme fout is of niet?

Ik mis hem, ik mis hem zo ontzettend erg. Wat moet ik nou, wat kan ik nou, ik voel mij zo ontzettend machteloos.
Ik voel me vergeten en eenzaam. Iedere keer als ik mij beter probeer te voelen neemt hij contact op.

Ik weet het het is over, ik moet verdergaan zoals ik al doe. Ik moet geen contact met hem houden. Maar het is zo moeilijk. Het liefst rij ik naar zijn huis en wacht ik hem op.. Maar dan kwets ik maar 1 persoon, en dat ben ik zelf!

Heeft iemand tips?

Liefs Missty!