Hallo allemaal. Als compleet nieuwe gebruiker hier zou ik net als jullie allemaal iets kwijt willen. Ik zal proberen kort uit te leggen hoe en wat. Ik ben een man van 32 en ik woon in Dublin (ben daar in januari naartoe verhuisd). Natuurlijk was dat al niet heel erg makkelijk maar uiteindelijk vond ik mijn draai hier. Ik heb hier in juli een meisje leren kennen dat haar hele leven al hier woont maar oorspronkelijk uit Nederland komt. Ze is 24 en is op haar 4e naar Ierland verhuisd met haar ouders. Zij werkte op dat moment voor hetzelfde bedrijf als ik. Op het moment dat we elkaar leerden kennen was zij nog in een relatie; niet een waar ze ontzettend gelukkig in was. Hij beloofde haar continu eigenlijk zich aan te passen en beter te zijn zodat z minder wrijving hadden met hun problemen. Uiteindelijk zijn ze begin september tot de conclusie gekomen dat het niet ging werken en hebben ze het uitgemaakt. Dit is het moment dat ik in the picture kom. Ik heb tussen juli en september eigenlijk een steeds beter contact met haar opgebouwd; we gingen zo af en toe over en weer samen een kop thee drinken, namen eigenlijk langzamerhand steeds meer inniger afscheid (van een simpel doei naar een omhelzing)en we begonnen het ook erg fijn te vinden dat we elkaar in de buurt hadden en dat ook naar elkaar te communiceren en uiteindelijk op 9 oktober gebeurde het "onvermijdelijke" We waren een stuk gaan lopen en hadden een goed gesprek gehad over van alles en nog wat, ik nam afscheid en ineens eigenlijk kuste ze me. Ik ben daarna naar huis gelopen op een wolk en met een traan in mijn ogen omdat het zo ontzettend goed voelde. Het gekke is; als iemand je kust kun je soms voelen of die persoon het is. Misschien klinkt dit gek; ik voel dat namelijk; en in haar geval zeer zeker. De dag daarna hebben we elkaar gesproken en vertelde ze me dat ze dat misschien niet had moeten doen (die kus). Het was nog maar net uit met haar ex (3 weken) en dit verwarde haar toch enigzins. Met name omdat ze door goedbedoeld advies van vrienden en kennissen (we kennen dat allemaal wel denk ik)en haar eigen gevoel toch misschien niet meteen weer in iets moest stappen zonder dat ze eerst het vorige verwerkt had. Logisch, vind ik zelfs. Natuurlijk heb ik haar toen gezegd: okay, niet verstandig van je maar het was immers "nog maar" een kus, niets aan de hand. Ik heb toen wel gezegd wat wil je dan precies wel van me...we vinden elkaar leuk en je kust namelijk ook niet iemand zonder reden. Haar antwoord was dat ze toch wel heel erg graag mij nog beter wilde leren kennen; m.a.w. go with the flow. Natuurlijk heb ik daar ja op gezged en vanaf dat moment hebben we dat dan ook gedaan. Dat ging 2 weken goed. Daarna kwam het gesprek. Een moeilijk gesprek waarin ze me vertelde dat ze ergens mee zat en het eigenlijk uit wilde maken omdat ze iets miste. Natuurlijk was dat erg emotioneel en heeft ze haar gevoelens op papier gezet. Daaruit bleek dat ze over een aantal dingen zich angstig voelde; zoals bepaalde mensen over ons vertellen, plannen maken voor dingen die meer dan een paar weken van ons af lagen, hoeveel ik om haar gaf en hoe ik precies weet wat haar gelukkig laat voelen. Daarnaast gaf ze ook aan dat ik eigenlijk alles perfect doe en precies datgene is wat zij in andere mensen zoekt (ik voel haar feilloos aan) maar uiteindelijk mist ze iets en wil mij niet meeslepen terwijl ze dat uitzoekt. Het liefst had ze de tijd voor een x-moment willen bevriezen, dat uitvinden en daarna weer ontdooien om verder te gaan. Het had er mee te maken dat ze haar eigen weg wil vinden; ze heeft altijd iemand om haar heen gehad waar ze haar dromen op kan baseren maar ze wil haar eigen dromen hebben zodat ze gelukkig met haarzelf kan zijn en ergens op terug kan vallen als het niet goed gaat. Ze kan zich dan 100% geven. Natuurlijk heb ik haar een brief terug geschreven waarin ik haar niets kwalijk kon nemen en dat ook kan begrijpen en dat nog steeds eigenlijk doe. Daarna volgde een week van rust; we zagen elkaar wel want ja; ik werkte nog steeds waar zij ook werkte en we zaten ook in dezelfde bus terug want ik woon 10 minuten van haar vandaan. Elke keer als we op dezelfde halte uitstapten namen we zo normaal als de omstandigheden dat toelieten afscheid maar na een paar dagen gaf ze me aan hoe oneerlijk het was dat ze toch wel graag wilde dat ik eigenlijk wel mee ging om een kop thee te gaan drinken (as in the old days). Uiteindelijk heb ik dat toch gedaan; ik voelde dat ook aan als iets goeds. Daarna ging het eigenlijk heel erg snel en gaf ze me aan me erg te missen en het moeilijk te vinden niet meer haar hoofd op mijn schouder te kunnen leggen in de bus etc...We zijn toen weer min of meer voorzichtig bij elkaar gekomen. Na een paar dagen kreeg ik van haar werkelijk de allermooiste sms ooit dat ik haar geleerd heb wat de betekenis is van de kleinste aanraking en de intensiteit van een kus en haar hart zachter maak elke dag steeds meer. Daarna is dit 4 weken "goed" gegaan tot afgelopen dinsdag. Ze heeft me toen te kennen gegeven niet langer met me samen te willen zijn omdat het ergens nog steeds niet voor haar klopt, dit nog steeds niet aan mij ligt maar aan haar. Ze vindt het vreemd; ze voelt nog steeds iets missen en natuurlijk begrijp ik dat ze uiteindelijk nog al wat te verwerken heeft voor zichzelf en daar tijd en ruimte voor nodig heeft.

Ik wil haar vanzelfsprekend die ruimte en tijd geven en ik heb de energie absoluut over die iemand hier aan wilt besteden. Al met al duurt dit nu een kleine 2 maanden en eigenlijk zou een relatie in het begin niet zo moeilijk hoeven zijn. Ik heb alleen nog steeds niet mijn juiste antwoord voor haar; in de zin van: hoe ik daar in kan passen en hoe je zoiets voorstelt. Ik wil immers geen belemmering zijn maar aan de andere kant
ook niet haar opgeven. Zoekend naar hoe ik dat het beste kan omschrijven...

Kan iemand me helpen?
Teardropzzz