Alweer veeg ik mijn tranen weg, het is mijn vriendin die geen tijd heeft voor mij. Ze studeert op het HBO (Rechten), wanneer ze in haar toets week zit kunnen we elkaar nauwelijks meer spreken omdat ze dat niet wilt. We spreken elkaar aan de telefoon niet, misschien een keer in de 2 of 3 dagen (smsen komt dan ook niet voor) en afspreken forget it, dat komt dan wel na 2 of zelfs soms na 4 weken. Gisteravond belden ze mij op (omdat ik waarschijnlijk vanmiddag er mee zat dat we elkaar steeds opnieuw elkaar minder spraken aan de tel) en vroeg ze wat ik aan het doen was, ik gaf antwoord dat ik een beetje in me bed lag te vervelen met me laptop, toevalig was ik online op skype en belde ze me daar op voor een video gesprek, ik vondt dat opzich wel leuk maar was me al gelijk opgevallen dat ze aan het chatten was met twee vrienden (jongens) die zij al een tijdje kent, ik heb daar helemaal geen moeite mee alleen wel als je met mij aan de lijn bent dan vindt ik het wel zo netjes om even je aandacht aan mij te richten. Ik vroeg of ze me gemist heeft (na 3 weken) ze zij NEE ik zeg maar hoe kan dat dan? Ze gaf antwoord en zij: Ik zie je nu toch al op Skype? Ik zij in het echt elkaar zien is toch anders, of niet? Dat vondt zij dus niet, ze zat ook een beetje in depri omdat ze haar toets niet goed had gemaakt daarom deed ik ook voor de toetsweken die ze heeft extra rustig en probeerde zo lief mogelijk te blijven. Op een gegeven moment lag ik in bed met me laptop iets belangrijks aan haar te vertellen terwijl haar aandacht helemaal ergens anders was, toen ik er achter kwam werdt ik heel kwaad niet alleen om haar aandacht maar ook omdat ze soms zo'n hypocriet kan zijn. Ik koop altijd wel rozen of cadeutjes terwijl ik weinig terug heb gekregen van afgelopen 6 maanden, opzich doet dat me niet heel veel, maar het gaat mij meer om het principe. Ik wil haar eigenlijk dit jaar ten huwelijk vragen maar als ik daarover begin dan gaat ze al helemaal er over zuchten, wat mij erg demotiveert en vredietig maakt. Terug op mijn gesprek op Skype. Ik werdt dus kwaad en zij je luistert amper naar wat ik vertel! Ze zegt echt wel! ik zij ik ga ophangen! Ze zij nee dat doe je niet. Na het ja en nee spelletje heb ik Skype toch maar uit gedrukt en aan de telefoon in haar gezicht opgehangen, ik was kwaad omdat ik er alles voor doe om haar niet boos te krijgen of tevreden te stellen, het lijkt net soms als of ze de baas wilt zijn over mij, maar dat gaat niet werken. Ondanks het 1 uur rijen is (alleen heen weg) om bij haar thuis te zijn wil ik zeker 3x perweek komen zelfs meer maar zij heeft maar 1x perweek tijd of zelfs minder, als we samen zijn doen we bijna niks anders dan op de bank liggen en tv kijken, ik wil dan iets doen bios, parkje, bowlen en nog veel meer, vroeger deden we dat wel maar nu als ik het er over heb wilt ze dat niet meer... Ik ben buitenlands en zie er goed uit (volgens andere) net als mijn vriendin, als we gaan trouwen wilt ze dat ik in haar regio ga wonen wat ver weg is van mij ouders, ik heb daar heel lang over nagedacht omdat het in mijn cultuur presiec andersom is, de dames trekken in bij de jongens, ik heb het toch geaccepteerd maar zover zijn we nog niet. In ons cultuur en geloof is het bruidsjurk bij somige heel normaal hoe je die wilt hebben maar bij ons in de familie moet het wel een beetje dicht zijn dus geen open rug of halve borsten uitgestoken dat is wat mijn vriendin wel wilt, en ook dit accepteer ik voor een groot gedeelte als ze maar gelukige is. Verder heb ik een goeie band met haar moeder en haar zusje en vriendinen. Ik vraag me af wat ik anders kan doen om ons relatie van 1 jaar en 6 maanden zonder ruzies en rust gevend kan laten verlopen en misschien dit jaar nog (zomer) ten huwelijk kan vragen. Iemand enige tips? (Ruzies zijn er om de relatie gezond te houden, maar dit heeft ook zijn grenzen).