Goh, dan zit ik ineens na een relatie van 2 jaar op dit forum...
Uiteraard liefdesverdiet, maar zou graag eens wat reactie van onbekenden krijgen op mijn relaas.

Mijn ex heeft na een relatie van 2 jaar (waarvan een half jaar samenwonen) een maand geleden besloten een punt achter onze relatie te zetten.
Enkele maanden hiervoor heeft hij aangegeven te twijfelen, maar na een goed gesprek is hij er weer voor gegaan (en stond enkele weken later zijn huis te koop, zodat we samen naar een ander huis konden gaan). Ik heb geprobeerd mijn gedrag aan te passen (als introvert persoon) en kan ook nu zeggen dat ik dat naar mijn beste vermogen heb gedaan. Op een andere manier was ik niet mijzelf geweest. Heb er veel van geleerd.
Wat mij echter verbaasd dat hij (als genaamd extrovert persoon) er toch nog ineens (of althans voor mij) een punt achter zet. Hoe extrovert ben je dan... Ik was zo overdonderd dat een gesprek niet echt mogelijk was, heb mijn spullen gepakt en ben weg gegaan. Afstand heeft goed gedaan daarna. Maar aangezien nog niet al mijn spullen in mijn huis waren kwam vorige week het onvermijdelijke; de rest van mijn spullen werden door hem gebracht.
Fijn om hem te zien, maar ook nog emotioneel. Maar minstens zo emotioneel voor hem. Dit was voor mij wel gek. Ik ontzeg hem zijn verdriet niet, maar als hij vervolgens zegt dat hij de knop heeft omgezet zie ik toch een discrepantie tussen wat hij zegt en wat hij laat zien. Waar zit die zogenaamde knop die je om kunt zetten, of is het meer dat als je jezelf maar voor blijft houden dat het niet leuk is dat ook vanzelf zo gaat worden. Moeilijk te begrijpen! Maar daarom vraag ik me ook af in hoeverre hij achter zijn beslissing staat.
Het lukt me tot nu toe goed om afstand te nemen en weet dat de tijd alle wonden heelt... Maar ik mis hem nog wel!
Moet ik nog hopen dat hij tot inkeer komt? Ga er niet op wachten en niet de leuke versie van mezelf uithangen om het voor elkaar te krijgen.
Herkenbaar?