Ik ben nu 4 jaar samen geweest met een vrouw waar het in eerste instantie mee klikte zoals het met niemand ooit geklikt had. De eerste ogenblikken waren zo natuurlijk, zo puur.. waanzinnig. We voelden elkaar aan in wat we deden alsof we elkaar al jaren kenden en we hadden seks van 9 uur s avonds tot 3 of 4 uur 's nachts om de volgende ochtend al luierend door te brengen waarbij haar en mijn kinderen heerlijk speelden. Deze relatie begon vlammend en verliefder dan toen, ben ik nooit geweest.

Ik kan me niet precies herinneren wanneer het mis ging. Er kwamen steeds meer kleine irritaties. Jaloezie was een hele sterke spelbreker. Ik ben nooit ontrouw geweest maar ook niet zo braaf dat ik niet eens mooie vrouwen zie en daarnaar kijk en dat was echt niet mogelijk zonder represaille. Nu denken jullie natuurlijk.. logisch, al die mannen die ook zo kijken.. maar het ging zo ver dat blote borsten in een film al voldoende waren om de hare niet meer bloot te geven `omdat die toch niet zo mooi waren'.. (en verdomme, wat is ze mooi en hoe pijnlijk is het om iets mooi te vinden maar de ander er niet van te kunnen overtuigen!) Ik kon er uiteindelijk wel mee omgaan en leerde me om weg te kijken van andere vrouwen om maar niet in die ruzies te komen. Een stukje wegcijferen ten gunste van de relatie net zoals zij dat deed door mij ruimte te geven die ze eigenlijk liever voor haarzelf had.

Maar er kwam meer en meer tussen.. ik woonde een uur van haar vandaan en we hadden allebei onze kids, ik iets minder dan zij de hare maar toch moest ik in ieder geval de helft van de week thuis zijn. Elke keer als ik thuis was belden we lang en ik voelde steeds vaker haar verdriet dat ik thuis was en zij daar. De meeste gesprekken liepen over in een ruzie die pas weer bijgelegd was als we echt bij elkaar waren.

Op de korte vakanties die we samen deden was er ook altijd een moment dat ze kwaad wegliep om de meest onzinnige dingen. Ik zie nog de donkere nachten waarin ik haar zocht, in de sneeuw, in de grote stad, met angst en mijn boosheid.. en we kwamen altijd weer samen met allebei onze boosheid en het onvermogen er echt iets mee te doen.

In al die tijd voelde ik op de achtergrond dat ik haar ongelukkig aan het maken was. Zo jaloers en zo smachtend naar aandacht werkt niet met iemand die op een uur afstand woont en ook nog een druk leven leidt. We zagen elkaar nog veel.. gelukkig wel, en ik voelde ook de liefde en de heerlijke aandacht en seks en liet me daardoor leiden.

Maar het verdriet van haar kant werd erger en erger. In de dagen dat ik thuis was werd ze onverschillig over wat ik en zij dan zouden gaan doen. Het maakte haar niks meer uit wat ik deed.. dat was haar manier om met de afstand om te gaan terwijl ik poging op poging deed om te vertellen hoe mensen ook op afstand waanzinnig veel van elkaar kunnen houden en hoe je leven buiten je relatie jezelf op kan doen bloeien en je relatie levendig kan houden. Ik maak muziek, ik geniet van de natuur en soms heb ik ruimte nodig om daaraan toe te komen wat moeilijk is als je een vriendin hebt die veel vaker de kinderen heeft en niet snapt waarom je niet altijd bij elkaar wilt zijn.

Je voelt waarschijnlijk al waar het naar toe gaat.. we pasten niet bij elkaar en toch hield ik enorm van haar en wilde ik haar niet loslaten. Tot het moment dat we zo vaak ruzie hadden, allebei zoveel energie inleverden dat ik het niet meer trok. Ik heb alle moed verzameld, alle stresspunten keer op keer herzien of het niet anders kon en uiteindelijk de knoop doorgehakt om te stoppen.

Dat deed heel veel pijn maar voelde als een goede beslissing. Ik voelde op dat moment dat ik ongelukkig zou worden en dat zij al ongelukkig was. Bij elkaar blijven zou uiteindelijk alleen maar meer stress opleveren en elkaar kapot maken. Maar de liefde was nog steeds zo sterk..

Nu ben ik een ruime maand verder en alles doet vreselijk pijn. Ik sta op met haar en ga met de gedachte aan haar naar bed. Ik ben helemaal niet meer overtuigd van de beslissing.. misschien wel rationeel maar zeker niet gevoelsmatig. De behoefte om terug te gaan is enorm.. elk klein contact in onze zakelijk gehouden mailtjes gebruik ik om het gevoel weer vast te houden dat er toch een weg terug is.. het verlangen om weer bij haar te zijn is onverdragelijk maar ik wil er niet aan toegeven. Ik schrijf al mijn verdriet en gedachten op, al 20 pagina's lang.. ik zoek afleiding, speel en zing het van me af maar het werkt nog niet.. de neiging om de telefoon op te pikken is zo verleidelijk.

Maar ik heb ook nog zoveel vragen.. Waarom zie je na zo'n afscheid enkel nog de mooie kanten? Waarom is er weer het idee dat het toch wel zou moeten kunnen lukken als je zo van elkaar houdt? Waarom kunnen de niet zo mooie kanten niet blijven om me te overtuigen van de juistheid van de beslissing. Waarom ging het niet met mij en haar? Waarom kun je zo gek zijn op iemand die niet bij je past?

De pijn is keihard aanwezig en verdringt de ratio.. geen juist moment om beslissingen te nemen dus ik neem het leven maar even zoals het is maar hoop dat dit ellendige gevoel snel plaatsmaakt voor berusting en het echt aankunnen om haar te zien als een prachtig iemand, maar niet voor mij.

Ik zal ooit van haar houden door niet van haar te houden en dan zal ik de wereld ook weer kunnen omarmen en echt ademen..

Lieve E, ik denk niet dat je dit ooit leest.. misschien maar goed ook want ik wil je geen pijn doen.. ik hoop alleen dat er ooit in jou een stem opgaat die je overtuigt van je schoonheid en je kracht zodat je ooit in staat bent om volledig in jezelf te vertrouwen en zo ook een ander te vertrouwen. Je bent het meer dan waard om van gehouden te worden en dat heb ik gedaan en geprobeerd maar het mocht niet zo zijn.. en onze laatste ruzie over 100% houden van.. het is bij mij meer dan 100% geweest anders zou ik niet zo gekweld worden door het liefdesverdriet.

Ik hoop dat je je kunt beseffen dat iemand zoveel van JOU kan houden, dat je zoveel waard kunt zijn voor iemand. Als je zo ver bent gaat er een hele mooie wereld voor je open, dat weet ik zeker en ik gun je die wereld.. ook meer dan 100%!

Kus..
R