Dag iedereen,

Ik lees al een tijdje mee op deze site, en heb af en toe al veel steun gehad aan reacties die anderen op verhalen van nog anderen neerschreven. Nu wil ik graag zelf mn verhaal even doen, en eventueel ook reageren op anderen, vandaar dat ik me graag even voorstel – en omdat ik er grote nood aan heb momenteel!

Mijn vriend – ik weet niet eens of ik hem zo mag noemen – is in mijn ogen een erg complex persoon. Toen ik hem leerde kennen woonde hij samen met een meisje, maar had hij al iemand anders gevonden; hij durfde het het eerste meisje niet meteen zeggen uit schrik haar pijn te doen. Ze waren drie jaren samen, en hij heeft nog steeds een enorm groot respect voor haar. Maar de gevoelens waren weg, ze leefden als broer en zus en eigenlijk leek iedereen het wel logisch te vinden dat zij tweeën niet de juiste match waren. Dat andere meisje was meer zijn manier om een uitweg te vinden, maar dat heeft dan ook niet lang geduurd. Uiteindelijk is hij dan toch weggegaan bij zn ex, en terug alleen gaan wonen. Al die tijd waren wij de beste vrienden. Nadien zijn we veel meer geworden. We hebben onze relatie nooit echt benoemd, maar ik beschouw hem toch als mn vriend. We brengen het grootste deel van onze vrije tijd samen door, we brengen af en toe een nacht samen door, we zijn erg close en hij heeft me gezegd dat hij van me houdt. Toen ik vroeg om een beetje meer duidelijkheid over waar we nu precies naartoe gaan, heeft hij me gezegd dat hij me graag ziet en het liefste van alles zou willen dat hij met mij kon zijn en blijven, dat we konden trouwen en samen een gezin stichten enz. We zijn allebei in de dertig, dus dat is niet zo halsoverkop als het misschien lijkt en het is helemaal wat ik ook wil!

Maar, er is een grote maar. Hij twijfelt of hij met mij verder zal gaan, wat hij het liefste zou willen, dan wel of hij met zn ex verder moet, omdat hij zich schuldig voelt dat hij haar zo lang aan het lijntje heeft gehouden, ze is ook wat ouder en wil nog kinderen en nu moet ze helemaal opnieuw beginnen. Hij voelt nog veel voor haar, niets romantisch maar hij geeft nog om haar. In mijn ogen is het ondenkbaar dat je uit moreel schuldgevoel bij iemand blijft, zeker als er iemand anders is met wie je een idealere toekomst mogelijk ziet, maar hij meent echt wat hij zegt – hij is echt in staat uit plichtsbesef een andere keuze te maken. Ik denk dat zijn Griekse achtergrond daar aan bijdraagt – maar ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij daartoe in staat is.

Intussen weet ik niet meer waar ik het heb – hij houdt van mij maar wat heb ik eraan, als dat niet eens het criterium is voor hem?? Ik ben wanhopig – en vraag me nu ook steeds af of ik hem al die tijd met haar heb gedeeld. Al die avonden waarop hij me thuis bracht en niet bij me bleef slapen – werd hij toen misschien bij haar verwacht?... Ik maak mezelf stapelgek en hij praat er niet graag over. Ik ben ook bang te hard aan te dringen en zijn beslissing in de verkeerde richting te beïnvloeden. Maar ik heb geleerd dat er een nog grotere pijn bestaat dan die van het verliezen van de persoon van wie je houdt omdat hij meer van iemand anders houdt; namelijk hem verliezen om totaal andere redenen, terwijl je weet dat hij eigenlijk het liefste bij jou wil zijn. Dat is zo moeilijk te begrijpen en te aanvaarden; ik weet niet hoe ik daarmee om moet, als hij dit zou beslissen. Ik ben totaal mezelf kwijt…