4 weken is het nu geleden dat hij tegen me zei dat het over was, 12 jaar relatie waarvan 8 jaar getrouwd weg... Tuurlijk ik had het wel aan zien komen, maar dat hij het werkelijk zou doorzetten.... nooit nooit verwacht.

De afgelopen maanden ging hij steeds verder van me af staan, ik was zo verschrikkelijk bang dat ie een ander had, dat ik hem ging controleren, mijn wantrouwen was gewekt! Hoe verder hij van me af ging staan, hoe meer ik hem ging controleren en claimen.... actie > reactie en vice versa... Om het kort te houden, het heeft een scheiding tot gevolg!

Na die avond dat hij vertelde dat hij klaar was met ons huwelijk hebben we samen gepraat en gehuild, hij gaf aan dat ik belangrijk voor hem ben en dat hij me niet uit zijn leven wil bannen. Hij bleef zeggen " we zullen wel zien wat de toekomst brengt". Het weekend was afgezien van het feit dat we uit elkaar gaan goed, hij was weer de man zoals ik hem kende... laat ik het zo zeggen de welbekende druk was van de ketel. Hij was erg lief voor me en we hebben goede gesprekken gehad. De laatste nacht samen lag hij huilend op bed " ik weet nog zo goed de eerste nacht samen en nu is het de laatste". De dag erna gewoon gewerkt en 's avonds nog samen gegeten, daarna hebben we mijn spullen in de auto gezet en ben ik gegaan. Vertrokken weer terug naar mijn ouders. Hij stond te huilen buiten en ik heb geen traan gelaten.

De dagen die erop volgde waren verschrikkelijk, ik was (en ben) zo verdrietig, ik deed niets anders dan huilen!! Ik wilde niets liever dan hem bellen, berichten sturen, hem zien.... Ondanks dat ik verder nergens geen zin in had, ben ik op sleeptouw genomen door mijn familie, vrienden en collega's. Tijdens die uitjes wilde ik niets liever dan naar huis en naar hem! Ik heb hem na 6 dagen weer gezien, ben naar "huis" geweest. Hij wilde wat gaan doen ongedwongen en zonder verwachtingen. Meteen nog wat van mijn spullen in de auto gezet... We hebben ook die dag goede gesprekken gevoerd en natuurlijk zat ik weer te huilen. Hij heeft me toen verteld dat het niet meer goedkomt, maar dat we nooit weten wat de toekomst brengt... Ik heb de laatste weken goed kunnen nadenken over waar en wat er fout is gegaan, ik neem zeker niet alle schuld op me, maar een deel daarvan kan ik alleen mezelf verwijten...

Om het verdere lange verhaal een beetje kort te houden... Ik wil hem terug, ik denk nog steeds niet dat hij er echt klaar mee is, ik krijg een kus als ik weg ga, hij wil me blijven zien, van de week kreeg ik een knuffel van hem toen ik zo verdrietig was (ook hij had tranen).

Ik heb in de afgelopen tijd een aantal dingen niet helemaal gedaan zoals ik overal op internet terug lees, bellen, huilen, wanhopig zijn, smeken etc etc... Vanaf afgelopen dinsdag besloten hem niet meer te bellen, geen contact te zoeken, en ja hoor gisterenavond belde hij. Ik heb niet gehuild en gezegd dat het goed met me gaat... Hopelijk ziet hij dat ik sterk ben en dat ik bezig ben mijn leven weer op de rit te krijgen, misschien gaat hij beseffen wat hij mist..
Ik moet wel zeggen, ik heb het er echt heel moeilijk mee en mis hem verschrikkelijk!!! Ik dwing mezelf om geen contact op te nemen!!

Misschien is mijn hoop wel niet terecht, maar voor nu klamp ik me daar aan vast! Heeft er iemand ervaring met hoop en het terug krijgen van je (bijna ex) man?