Ze zeggen wel eens dat je gedachten de aanleiding zijn tot je gevoelens.
Dus hoe jij denkt over iets, bepaalt ook hoe je je er over voelt. Een vrij logische uitleg. Ik worstel een beetje met dit thema.
Ze zeggen altijd dat je je gevoel moet volgen, maar nu is dat gevoel dus een gevolg van je gedachten die vaak door je ego/verstand worden gevormd. Wat was er eerder, de kip of het ei??

De relatie met mijn ex vertoonde een jaar geleden al zijn eerste barstjes. In plaats van kritisch te kijken naar wat er gebeurde, heb ik me door mijn verlatingsangst als een bang aapje aan hem vastgeklampt. Zijn gedrag was niet oké.
Hij had best even zijn twijfels mogen hebben omdat het een moeilijke situatie was, maar hij had mij er niet helemaal in mee hoeven trekken. En het was handiger geweest als ik me niet helemaal had laten meeslepen door mijn angsten.
Je kunt altijd je twijfels hebben, maar als je dan vervolgens ook afstand gaat nemen, dan wordt het voor de andere partij natuurlijk heel lastig. Maar de andere partij, ik dus, zou met een gezonde portie eigenwaarde ook hebben kunnen zeggen: 'Zo, nou, hier doe ik even niet aan mee. Kut dat je twijfelt, maar ik ga even mijn eigen gang en ik zie je wel weer.'
Maar ik heb er toen voor gekozen om me helemaal naar zijn wensen te vormen, alles om hem bij me te houden.
Dat het niet meer leuk was, en dat hij me niet meer het gevoel gaf graag bij me te zijn en dat er altijd honderdduizend andere dingen belangrijker waren dan ik, dat schoof ik terzijde. Dat hij me weghield bij zijn familie en vrienden omdat ze mij zogenaamd niet accepteerden en hij niet voor me opkwam, dat pikte ik. Alles voor de liefde, zelfs als deze niet geheel wederzijds was.
Ik mis de eerste 5 maanden van onze relatie, maar de laatste 8 maanden mis ik niet. Het enige wat ik daaraan mis is dat ik hem af en toe nog bij me had, zodat ik hoop kon houden.

Hoe hij de afgelopen maanden met me om is gegaan, is helemaal niet goed. Hij heeft me er lekker bijgehouden, totdat hij wat beters tegenkwam. En ik heb het laten gebeuren omdat ik nog zo verliefd was op hem. Op hem? Nee, op iemand die hij een jaar geleden was...
Hoeveel pijn het ook doet dat hij me nu 'inruilt' voor een ander, het idee dat zij nu aan hem mag zitten, dat hij verliefd naar haar kijkt, dat hij de dingen met haar doet die ik zo graag nog met hem had willen doen, dat doet me zo veel pijn dat ik er gewoon misselijk van ben.
Maar ik kan nu voor eens en voor altijd afscheid nemen van dat rotgevoel, van die onzekerheid, van zijn wispelturigheid, van het gevoel niet genoeg te zijn. Ik kan nu hopelijk mijn energie steken in de dingen die er toe doen in mijn leven en niet meer in een bodemloze put.
De rollercoaster van emoties en gedachten waar ik doorheen ga is verschrikkelijk vermoeiend. Ik ga van hoog naar zeer, zeer laag. Van berusting naar diepe, lichamelijke en geestelijke pijn. Van honger naar bijna overgeven van verdriet.
Maar ik moet realistisch zijn: deze relatie was al zo lang niet goed meer. Waarom wil ik zo graag vasthouden aan iemand die me al zo lang niet meer kon geven wat ik verdiende? Ik wil zo graag verder komen in mijn proces, goed voor mezelf zorgen en zorgen dat het allemaal weer leuk wordt. Het is zo ontzettend moeilijk, maar ik wil echt uit dit moeras van verspilde emoties komen, loskomen van hem. Zeker gezien het feit dat hij allang los van mij is. Ik wil energie steken in een hoopvolle toekomst, niet meer in een man die mijn liefde niet meer wil.
Het is moeilijk om de hoop los te laten, maar ik sta nu voor een voldongen feit...ik zal wel moeten.