Dag lieve allemaal,

Mijn verhaal:

Mijn relatie van zeven maanden is halverwege december over gegaan. Mijn vriend trok het niet meer. Nadat we samen op vakantie waren geweest, trok ik begin september bij hem in en toen begonnen de problemen. Ik was de laatste twee maanden mijzelf niet meer. Ik kon mijn gedrag niet verklaren. Waarom was ik telkens nou zo snel boos en gefrustreerd. Ik ben met therapie begonnen, omdat ik beter met mijn emoties wil leren omgaan. Ik heb veel gelezen en ik denk dat ik last heb gehad van verlatingsangst in onze relatie. Tja het rugzakje wat heeft doorgewerkt in onze relatie. Ik dreigde vaak met weggaan. Ik wilde dat eigenlijk helemaal niet en heb daar zoveel spijt van. Pas buiten de vicieuze cirkel waarin we zaten, ben ik gaan beseffen wat mijn probleem is. Hij heeft nu het vertrouwen niet meer. Ik heb zijn ego gekwetst. Ik heb hem nog twee mails gestuurd waarin ik mijn gevoel bloot heb gelegd en hoe ik het zag. Ik heb in die mails veel begrip voor hem getoond. Wat ik nu het pijnlijkst vind, is dat hij koud en gevoelloos doet. Hij heeft niet gereageerd op de mails die ik afgelopen week heb gestuurd. Dat doet mij zo pijn. Ik had gisteren hem een sms een gestuurd dat ik hem een mail had gestuurd. Hij zou deze morgen lezen zei hij in zijn antwoord. Het is nu de volgende dag en ik heb niks meer gehoord. Hij is nu naar het buitenland vertrokken. We zouden samen kerst vieren en oud en nieuw in het buitenland. Ik voel me zo in de steek gelaten. We hielden zoveel van elkaar. Eind oktober vierden we onze liefde van een halfjaar. Hij was toen een weekendje weg met vrienden en hij miste me zo erg. Hij had mij toen beloofd dat hij mij nooit meer zou laten gaan en dat hij oud met me wilde worden. Hij dacht zelfs aan trouwen. En nu is alles weg. Ik woon weer in mijn eigen huis. We zouden samen een bedrijf opzetten. Ik had mijn appartement te koop gezet. Mijn contract bij mijn werkgever liep eind november af, dus ik zit nu thuis. Alles is anders. Heel hard dit.

Ik heb hem vanochtend een sms gestuurd. Ik ben niet eerder boos geweest omdat ik mij schuldig voelde en ik nog hoop had. Ik zei hem dat geen enkele man deze tranen waard is. Dat hij nooit van mij heeft gehouden anders had hij wel gereageerd op mijn mails. Ik zei dat hij een gekwetst ego heeft, maar ik dit niet verdien. Ik ben meer dan waard om van te houden en voor te vechten. Ik vond het niet eerlijk dat hij me nu negeert. Ik heb hem een fijne jaarwisseling geweest. Ik was zo verdrietig.

Ik heb geen hoop meer, dus ik kan beginnen met loslaten. Ik snap niet waarom iemand zo gevoelloos kan zijn, jullie?