Hoop is een leugen die je gebruikt om door de dagen heen te komen.
Maar hoop is alleen te gebruiken wanneer beide kanten er nog iets van willen maken. Helaas is dat voor mij na 6 maanden eindelijk duidelijk. Pas na 6 maanden is het door gedrongen dat de hoop iets is wat ik dacht te hebben. Maar elke keer viel ik harder. totdat ik niet meer wilde vallen. En echt ben gaan kijken naar wat er nu nog over is. En dan is de hoop weg. Alles is weg. En een grootte leegte komt er voor in de plaats.

Dus de tweede pijn komt nu binnen zetten. De hoop is weg en de toekomst volgt. Maar die toekomst is nu iets wat ik niet wil. Ik ben bang voor alles wat op mij af komt. Ik wil niet zelfstandig zijn en mezelf weer ontdekken. En met alle vrouwen van de wereld sjansen en het bed in duiken. (dit is volgens velen mannen in mijn omgeving wat ik moet doen)

De kinderen beginnen nu bijna elke dag te zeggen dat papa en mama weer samen moeten komen. en dat we met z'n 4e gezellige dingen moeten doen.

Dus de hoop bij hun is er nog. En ik weet hoe dat voelt dus mijn hart breekt elke keer. maar ik ben sterk naar hun toe en zeg dat dat helaas niet meer gaat.

Maar er is ook nog zoveel emotie die ik moet verwerken. Ik ben ermee klaar. Maar moet dit allemaal nog doorstaan. Ik wil niet meer. Ik kruip lekker onder een steen en kom er over een paar maanden weer onder vandaan. En dan is alles nieuw en "spannend". Laten we hopen dat dit gebeurd. Want ik klim wel ophoog maar het blijft met babystapjes.