Hallo allemaal. Het is nu een paar dagen uit met mijn vriendin na een periode van 2 jaar en 2 maanden. De laatse maanden ging het al niet lekker. We zaten in een spiraal van elkaar 'beschuldigen'. Klein voorbeeld: Ik vond dat ze weinig initiatief nam, ik moest constant de erste stap zetten en werd daar sjago van als ik bij haar was. Daarop zette zijn geen eerste stap meer omdat ik altijd sjago was bij haar. Zo waren er nog wel wat dingen wat onze relatie niet echt bevorderde. ten eerste was daar mijn jaloezie en onzekerheid. Ik twijfelde heel veel aan mezelf en kon haar daardoor moeilijk loslaten. Alles wat ze deed legde ik op een weegschaal. Stom van mij. Hier hebben we over gepraat en ik heb dit veranderd als was dat soms moeilijk en ging het zo en dan toch nog fout. Laat zeggen dat het negen van de tien keer goed ging, maar mijn vriendin ervaarde het als dat het negen van de tien keer fout ging. Hierdoor ging ik op mijn tenen lopen en was bang om ook maar iets fout te doen. Op elke fout werd ik afgestraft om het zo maar even te zeggen. Daarnaast zag ik geen vorderingen in onze relatie terwijl ik er wel heel veel voor deed. Afgelopen zaterdag besloot ik haar te vertellen dat het zo niet verder gaat. Dat er iets moest veradneren. Dit kon ze niet, ze had alles al gegeven maar we zagen het van elkaar niet meer. We besloten er daarom een punt achter te zetten en te kijken wat de tijd ons zou brengen. Nog geen paar uur daarna begonnen de eerste sms te komen dat ze me miste. Dit deed me goed, ik mis haar namelijk ook verschrikkelijk! We hebben tegen elkaar gezegd dat we er voor moeten waken niet te makkelijk bij elkaar terug te komen omdat we dan weer heel snel in dezelfde sleur komen te zitten. Het valt echter zo ontzettend zwaar! Mijn vriendin en ik hebben een beetje dezelfde vrienden groep. Met de pinksterfeesten zagen we elkaar dus zo af en toe is. Even buurten en verder elkaar met rust laten. Dit ging best goed. Vaak neemt zij het initiatief en smst dat het klote vind, dat ze me het lieftst vast wil pakken en te pletter wil kussen als ze me ziet. Dit geft mij hop dat het nog goed komt. Mijn zusje zegt echter dat ik hier niet vanuit moet gaan en dat ik me leven op moet pakken en door moet gaan. Ik kan dit niet. Hoop is het enige wat me op de been houd. De beste vriendinnen zeggen dat het goed komt, iedereen die met haar praat over mij zegt tegen mij dat ze te kennen geeft dat ze het ook goed wil komen. Het liefte laat ik haar elke minuut weten dat ik ontzettend veel van haar hou. DIt weet ze ook wel, en ik weet dat ze heel veel vn mij houd. Maar is dit nog wel op de goede manier? Want nu komt de weegschaal in mij naar boven. Ik lees de smsjes van haar nog een keer door om te kijken of ik ergens een spoor van echte liefde kan vinden, of dat het meer om vriendschappelijke liefde gaat. Dit is natuurlijk nergens op gebasseerd, maar zo ben ik, en dat maakt het er niet makkelijker op. Ik wil haar terug, ik trek het niet. Ik mis haar. Over herinnerinegn over onze goede tijd, want echt slechte dingen hebben we nooit met elkaar meegemaakt. Ik hoop dat dit me een beetje helpt, het van me af schrijven, en reacties van jullie kant. Ik heb met iedereen gepraat die ik ken. Misschein dat met onbekende die ervan af staan me nog eer een hart onder de riem kunnen steken.