Hoi,

jaren lang heb ik internationaal gewerkt totdat ik 7 jaar geleden verliefd werd op een noors meisje. Na lang wikken en wegen heb ik 5 jaar geleden een sprong in het diepe gewaagd en besloten om naar noorwegen te imigreren om met haar een leven op te bouwen. Ik heb alles opgegeven en ben met 1 koffer vertrokken. Het heeft me heel veel moeite gekost om mij aan te passen, de taal te leren en een goede baan te vinden maar heb het toch voor elkaar gekregen.

We kochten samen een huis en kregen uiteindelijk 2 kinderen. Lang heb ik mij eenzaam gevoeld ( en nu al helemaal) omdat ik hier geen familie en vrienden had. De kinderen namen zoveel tijd in beslag dat het leven in feite alleen maar bestond uit werken en thuiskomen + dat de mentaliteit hier ontzettend koud en afstandelijk is was het niet makkelijk om hier een sociaal leven op te bouwen. Veel hulp was van haar familie was er niet en als er dan eens een keer tijd voor onzelf was, was dat omdat ik mijn familie op bezoek kreeg. Ik heb er vaak om gevraagd om even er tussen uit te gaan en zonder de kinderen een weekend of met zn 2en op vakantie te gaan maar het mocht niet baten. Ze was te koppig om hulp te vragen en te koppig om naar mijn wensen te luisteren. Waar het uiteindelijk op neer komt is dat wij in 5 jaar tijd 3x zijn gaan uiteten en 1x een weekend weggeweest zijn. Ik voelde dat we van elkaar waren aan het groeien en kregen steeds meer ruzies. Uiteindelijk heb ik ruzies moeten maken om even tijd met haar alleen te kunnen krijgen maar wedeom niks. Het was net alsof niks meer van mij werd geaccepteerd. Ik had geen inbreng over de opvoeding van de kinderen, ons leven....niks. Ik kon zeggen wat ik wilde maar het hielp niet. uiteindelijk waren de ruzies zo hoog opgelopen en de relatie slecht dat ik voor heb gesteld om met iemand hierover te praten, maar ook dat weigerde ze.

Uiteindelijk zei ze dat ze er een einde aan de relatie wilde maken. Ik snapte er helemaal niks meer van!!!! Ze zei dat we in twee verschillende werelden leefden en dat ze er alles aan had gedaan om de relatie te redden. Nu zijn we 6 maanden geleden uit elkaar gegaan en ben ik in een korte tijd alles kwijtgeraakt. Ik woon nu in een klein appartementje en zij woont ondertussen met haar nieuwe vriend in ons huis. Een nieuwe vriend die ze na een maand heeft leren kennen. Ik dacht dat ik gek werd. Ik heb toch niet alles achtergelaten om hier alleen te leven!!! Maar ja hier zit ik dan en terug naar nederland is geen optie omdat mijn kinderen hier zijn. Dus ik ben door een behoorlijk diep dal gegaan tot zelfs een moment kwam dat ik het allemaal niet meer zag zitten. Ik woonde in totale isolement, heb geen vrienden of familie hier en niemand hier om echt mee te kunnen praten. Nu zijn er 6 maanden overheen gegaan en ik vraag mij nogsteeds af wat er in hemelsnaam is gebeurd. Waar 2 ruzien hebben 2 schuld en ik weet en heb toegegeven wat ik fout heb gedaan en/of beter had kunnen doen maar helaas komt er geen respons van haar zijde want volgens haar heeft ze niks fouts gedaan. En dat is nu het gene dat ik niet kan accepteren voor mijzelf om verder te gaan. Dat een hele familie uit elkaar gerukt is door koppigheid. Die gaat er bij mij niet is!!!! Ik snap er niks meer van. Maar ja..... ik zit hier dan. Soms weet ik het ook niet meer want dit was niet de toekomst die ik mij voor ogen had en ik mis haar ontzettend maar ze heeft een nieuwe vriend en gekozen voor een nieuw leven. Ik heb het maar te accepteren maar leuk is wat anders