Sinds zondag is ze dus terug. Voor de kinderen. Niet voor mij. En met mij ziet ze geen toekomst meer.
Nu ben ik er via een brief die ze schreef aan de vriend waarmee ze drie weken woonde te weten gekomen dat ze me ook fysiek bedrogen had. Ik weet het ... een beetje naïef van mij om te denken dat het niet zo was, tot zondagavond bleef ze volhouden dat dat nooit het geval is geweest. Maar nu is de waarheid dus boven tafel gekomen. En nu zit ik weer met mixed feelings... ik voel me rotslecht omdat ik me haar nu alleen maar met hem in bed kan voorstellen. Ik had het misschien beter nooit geweten.

Ze blijft volhouden dat de relatie met hem voorbij is, maar dat ik op niks meer hoef te hopen. Ze zegt dat ze ook niet kan beloven om opnieuw wat te beginnen, eventueel met iemand anders.

Ondertussen woont ze dus opnieuw onder hetzelfde dak, tot ze een eigen plek gevonden heeft, zegt ze. Binnenkort moeten we zowieso verhuizen naar ons nieuwe huis, dat ik nog moet afwerken. Ze heeft me gezegd dat ze in ieder geval niet mee naar daar verhuist. Het vooruitzicht van nog twee maanden met haar te moeten leven, zie ik niet echt zitten. Maar doordat ik toch nog veel werk ga hebben in ons huis, ga ik haar toch weinig zien.
Maar wat als ze haar plannen blijft vooruitschuiven. Wat als ze toch mee verhuist.

Kan ik de moeder van mijn kinderen op straat gooien?
Wat kan ik doen om haar vooralsnog te verplichten het huis te verlaten. Ze blijft eerst van vooral de moeder van mijn kinderen en uiteraard is ze ook mede-eigenaar van ons huidige huis.

Dat dit niet goed is voor de kids is duidelijk. Er hangt een onderhuidse spanning in huis, die een paar weken ten minste verdwenen was. Ben blij dat de vakantie bijna voorbij is. Dat we het nieuwe jaar kunnen instappen.

Mijn verstand zegt me dat ik geen hoop meer moet koesteren. Mijn hart wil het tegendeel bewijzen.

Mensen in mijn omgeving zeggen me dat ik me gewoon tijd moet gunnen. Maar ik wil mijn leven opnieuw oppakken.
En liefst zo snel mogelijk.

Damn this life...