Soms denk ik dat het beter gaat, dat k eroverheen kom. Maar nu loop ik alweer dágen te huilen. En t is inmiddels al bijna 4 maanden uit.

Ik vind het zo erg, dat ik degene waar ik zo van hield/houd , zo om gaf, die ik zo vertrouwde, dat....k hem totaal nie meer kan vertrouwen. Ik kan nie meer van hem op aan. Hij zegt dat ie contact wil houden, hij zei dat we elkaar over n week of 2 weer zouden spreken toen k m laatste keer sprak. Das inmiddels bijna 2 maanden geleden, waarin hij telkens met smoesjes kwam dat ie geen tijd had. Vandaag was ik het zat en stuurde ik n boos berichtje hierover naar hem. Hij zei toen dat ie had gezegd dat we elkaar beter n tijdje nie konden spreken. Daar is dus niks van waar. Waarom kan ie nie gewoon eerlijk tegen me zijn? Dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben.

Ik vind het zo moeilijk om het contact te verbreken, ook al ga ik er op deze manier aan onderdoor. Ik zit met zo n kutgevoel erover. Zo wil ik nie het contact met m beëindigen. Maar ja, als hij nie meewerkt, als hij nie eerlijk tegen me kan zijn.... Hij maakt t daar alleen maar erger mee. Waarom beseft ie dat niet? Waarom houdt ie geen rekening met mij?

Ik ben zó boos hierover. Maar ik kan het ook haast nie geloven dat het dezelfde jongen is als waar ik zo van hield. Die mis ik zo verschrikkelijk.

Hoe kom ik overheen? Hoe zet ik m echt uit mn hoofd, voor goed?