Ik heb 11 jaar een relatie met A, een vechtrelatie, beide hebben wij moeite gehad om ons werkelijk te verbinden, ondanks dat wij dit graag wilden, de liefde is groot genoeg maar de angst blijkbaar ook. Twee jaar geleden zijn wij gaan samenwonen en niet zonder slag of stoot, het was een grote stap. Toen volgde het ene verdrietige na het andere, zijn zoon kreeg kanker, gelukkig genezen, hij raakte overspannen, mijn moeder overleed, drie maanden daarna mijn zwager, toen zijn moeder en even daarna kreeg mijn zus de diagnose longkanker, haar man was net overleden.Aan echt samenwonen waren we nog niet toegekomen. In de tussentijd merkte ik dat hij veel aan het appen was, op mijn vraag of er iemand anders een rol in zijn leven speelde, vertelde hij dat hij een flirt (hij is niet zo'n flirter) had met een collega en dat dit meer afleiding was. Zijn grote frustratie lag in het gegeven dat wij weinig met elkaar vreeën en hij voelde zich hierdoor ont-man-t. Het klopte ik was erg moe en er kwam weinig initiatief van zijn kant.
Sowieso is hij niet iemand die veel initiatief neemt tot het doen van dingen, ik stak mijn energie in werken en het huishouden laten lopen en zorgen voor mijn zus. Ik heb me te weinig gerealiseerd dat niet of voldoende vrijen zoveel impact kan hebben.Tenslotte deed ik ook mijzelf tekort, in ontspanning maar ook het gegeven dat A een veel leukere man werd wanneer er gevreeën was.
Waar ik ook erg tegen aanliep was het eeuwige zwaard van Damocles wat boven mijn hoofd hing, A is geen prater maar wacht op het moment dat de emmer vol is en zet dan een punt achter de relatie en dat werd wat ingewikkelder met in een huis wonen. Gelukkig heb ik mijn eigen huis aangehouden, welke nu verhuurd is.Het was erg moeizaam om met elkaar te praten omdat hij zo boos kon worden van frustraties, en slecht een hand in eigen boezem kan steken.
Ik ben erg van het praten om elkaar weer te kunnen zien en begrijpen.
In januari kregen wij weer een giga ruzie en het was ook weer uit, hij ging apart slapen. Ik heb toen niet meer aan hem getrokken, wilde rust. Consequenties die uit zijn beslissing zouden moeten voortkomen bleven uit. We hadden het eigenlijk wel weer fijn met elkaar, alleen sliepen we niet bij elkaar.
Tot het moment dat hij een weekje met een vriend weg was en terug kwam met de boodschap dat hij verliefd was op die collega en zij ook op hem.Haar relatie van 8 jaar was ook net uit. Ik ben volkomen uit mijn bol gegaan in eerste instantie omdat ik me zo verlaten voelde. Maar daarna kregen we de gesprekken waar ik al zo lang naar verlangde , intiem kwetsbaar en liefdevol, eindelijk maar te laat...... We hebben zelfs verschillende keren gevreeën, ook sliepen we weer bij elkaar. maar het ge-ap ging natuurlijk gewoon door. Hij had ook aan gegeven dat hij het met haar wilde aangaan, alleen verbaasde met het dat hij buiten het werk om geen afspraken met haar had. Ook verbond hij weer geen consequenties aan zijn besluit, mijn huurder zou mijn huis uit moeten en die heeft een contract tot 1/1. In december was mijn huis vrij gekomen en toen heb ik heel duidelijk gesteld zal ik weer terug gaan maar dat wilde hij niet. Hij is executeur voor mijn zus wanneer zij komt te overlijden en hij heeft een hele goede band met haar, vertellen wij het haar wel of niet?
Inmiddels heeft hij twee afspraken met deze vrouw gehad en de laatste keer bij haar thuis en hebben ze gezoend. Zij wil pas wat met hem beginnen wanneer hij niet meer met mij onder een dak woont. Zondagavond kwam hij thuis met de boodschap dat hij niet meer bij mij in bed kan liggen en dat hij tijdelijke woonruimte gaat zoeken. Dat is fideel dat ik tot 1/1 in zijn huis kan blijven wonen.
Ik ben verscheurd en geknakt, echt een gebroken hart, er is veel liefde en er zat nog veel potentie in om dichter bij elkaar te komen. Er was juist betrekkelijke rust gekomen, de afgelopen 11 jaar hadden ook erg in het teken gestaan in de moeizame verhouding met zijn kinderen, die nu jong volwassen zijn. We hebben zoveel met elkaar meegemaakt en ik heb jet idee dat we aan het echte samen wonen niet toegekomen zijn, laat staan aan het rouwen van zoveel verlies.
Is dit een vlucht van hem, of een manier om echt van mij los te komen en wat wil ik???? Er is nog zoveel om voor te gaan, alleen ben ik nu de enige die dit vind, tsja hij is verliefd en kan niet eens beseffen wat hij zal kwijt raken er valt nu alleen maar te winnen. Een nieuwe vrouw, ook nog 11 jaar jonger, die vol aandacht is en duidelijk haar grenzen aangeeft.
Ik moet nu goed voor mezelf gaan zorgen en niet in het piekeren blijven hangen en mijn doosje lichte hoop vullen.
Toch had ik de behoefte om dit van mij af te schrijven en zal ik hulp gaan zoeken om weer in mijn kracht te komen staan want ik voel me nu echt ziek van verdriet. het spijt mij wanneer het een warrig verhaal is geworden.
Alvast heel erg bedankt voor de mogelijke reacties.!!!