Hoi Iedereen,

Graag deel ik met jullie mijn ervaring en de lessen die ik daaruit geleerd heb.

Het begon eigenlijk in de zomer van 2002, nu twee jaar geleden. In deze periode leerde ik een meisje van de univ, waarmee ik het hele jaar al goed mee kon vinden, nog beter kennen. We waren allebei nog nooit met iemand samengeweest, maar het klikte tussen ons en we begonnnen aan iets moois.

In het begin was het dat ook, we lagen vaak samen in het park. Haar hoofd tegen mijn schouder, terwijl ik zachtjes mijn hand door haar haren liet varen. Liefde was voor mij een heel nieuwe ervaring en kdacht dat het nooit meer voorbij zou gaan, we amuseerden ons, konden het goed met elkaar vinden, dus wat zou er fout kunnen gaan ...

Maar eenmaal het nieuwe academiejaar begon, stapelden de eerste spanningen zich op. We hadden nauwelijks nog tijd voor elkaar en door een gebrek aan communicatie groeiden we uiteen. Ondanks alles zag ik haar nog steeds graag, maar zij wou niet meer verder, kwas een goede vriend geworden, zij voelde na een 4-tal maanden geen liefde meer. Ze wou nog steeds goede vrienden blijven ( naar het schijnt zijn er veel vrouwen, die na een relatie goede vrienden willen blijven), maar ik had het daar toch wel wat moeilijk mee, kwist met mezelf geen blijf. Uiteindelijk bleef ik contact met haar houden en waren we nog steeds heel close met elkaar. We zaten immers op dezelfde richting, maar tging veel verder. We gingen nog vaak samen iets eten, zelfs samen kleren kopen. Met haar verjaardag bleef ik er nog slapen, weliswaar in het logeerbed , maar ja toch om aan te tonen dat we eigenlijk nog veel dingen samen deden.

De fout die ik toen maakte, heb ik dit jaar cash moeten betalen. We waren wel goede vrienden, maar onbewust had ik een hoop, een verlangen dat het ergens nog goed zou komen. En die was er bij haar niet.
In de lente van dit jaar werd ze verliefd op een andere jongen, en dan ook nog van dezelfde richting ook. Dus telkens ik naar de les ging, werd ik daarmee geconfronteerd.

Op dat moment wist ik met mezelf geen blijf, er waren gevoelens van woede enerzijds op mezelf dat ik dit niet had zien aankomen en dat ik nooit nog zo close met haar had moeten zijn (maar ja op dat moment voelde dat goed aan) en ook op haar dat ze mss toch wat met mijn voeten had gespeeld. Daarbij ook nog wat verdriet, spijt en angst voor de toekomst immers mijn examens kwamen eraan in juni en ik kon me daar helemaal niet op concentreren.

Deze periode was bijzonder zwaar. Ik zat daar achter mijn bureautje en een boek voor mij, maar ik kon me niet concentreren. De vele gesprekken met vrienden ten spijt. Ik beleefde alles een beetje opnieuw als in een film en ik zei de hele tijd tegen mezelf " had ik maar dit of dat gedaan, dan waren we nog steeds samen".

Op een gegeven moment heb ik voor mezelf alles eens op een rijtje gezet. Ik merkte dat hoe verdrietig ik ook was, het leven gewoon verder ging. Ik heb toen tegen mezelf gezegd dat geen enkel meisje zoveel verdriet waard is, laat staan dat mijn studies er onder moeten lijden, daar zou zij haar slaap immers niet voor laten.

Met de hakken over de sloot heb ik mijn examens tot een goed eind gebracht, met als resultaat dat ik heb kunnen genieten van 3 maanden vakantie. Natuurlijk heb ik nog momenten dat ik aan haar denk en dat ik soms de muren kan oplopen. Ikzie nog er nog steeds tegen op, om haar gelukkig te zien binnenkort. Maar dat is haar leven nu en ik wens haar het beste.

Een periode van rouw moet er zijn en de lengte daarvan dat bepaalt iedereen voor zichzelf. Maar uiteindelijk hebben we geen keus, de dagen volgen elkaar op en de klok tikt door. In de put zitten en uiteindelijk pogingen tot zelfdoding overwegen, dat zijn geen oplossingen. Als je het even niet meer ziet zitten, ga iets doen wat je leuk vind. Sporten of gaan shoppen, maakt niet uit. Je zal zien dat je je zo al een stuk beter voelt. Je terug beter voelen is een lang proces, met af en toe terugslagen, maar iedereen komt erover heen.

Onthou: een glimlach op het gezicht trekt zoveel meer aan dan een droevig gezicht.

Aan iedereen nog heel veel sterkte, jullie komen er allemaal wel!