Ik ben een 33 jarige zakenman. Heb op heel jonge leeftijd België verlaten omdat een jaartje in het buitenland wilde verblijven. Ben op 20 jarige leeftijd met twee koffertjes onder mijn arm en met 10.000 Belgische frank naar Schotland getrokken.

Dat jaartje is uitgelopen tot meer dan 10 jaar. Het heeft me naar Frankrijk en dan 8 jaar London gebracht.
Indien tijd heb ik bijna gans de wereld gezien. Heb een lange tijd een job gehad waar ik constant voor moest reizen.
Oost-Europa, het midden-Oosten en Afrika hebben geen geheimen meer voor mij. Ik vond dit super omdat ik iemand ben die graag reist en er niet van houdt thuis te zitten.
Heb altijd keihard van het leven genoten, mijn motto was "Work hard, play hard". En dit heb ik zeker gedaan Glimlach

Na een hoop jaren en een financiele zekerheid had ik er genoeg van. Ik had altijd de droom gehad om mijn eigen bedrijfje te hebben.
Zo gedroomd Glimlach zo gedaan.
Terug gekomen naar België en na een 6 tal maanden terug in het land mijn eigen bedrijf opgezet. Direct vol tegen aan gegaan. Ik ben iemand die geen half dingen doet. 2,5 jaar later zijn we met 18 mensen en de zaken lopen goed.
Ik ben altijd heel gelukkig geweest. Door mijn harde werken heb ik kunnen bereiken dat ik alles kan doen wat mijn hartje wenst.

Maar op een vlak bleef het eigenlijk altijd heel kalm. Dit was op het liefdes vlak. Ik heb al een ganse hoop relaties gehad. Waaronder eentje van 7 jaar, dit was de periode dat ik altijd weg was voor mijn werk.
Het rare is dat ik nooit van die vrouwen gehouden heb. Pas op, ik had ze graag maar ik was er nooit verliefd op.
Nooit in mijn leven had ik tegen iemand "Ik hou van u" gezegd.
De relaties waren gemakkelijk, ik kon doen en laten wat ik wou. En als ik thuis kwam na opnieuw lange reis was er iemand om mij te verwelkomen. Meer hoefde dit niet te zijn voor mij.
Ik had een heel grote vrienden groep en een vriendin die mij graag zag. Wat moest een man meer hebben?
Maar toen ik stopte met zoveel te reizen voor mij job en mijn vriendin toen iedere dag zag besefte ik dat je iemand echt graag moet zien om er bij te blijven. En aangezien ik nooit van haar gehouden had bracht ik er een eind aan.

Ik was altijd iemand die eigenlijk nooit in liefde geloofde, en dat is zo geweest in de relatie die er waren na die 7 jarige relatie. Ik deed het meer voor het gemak en de lust.

En toen plots uit het niets veranderde mijn wereld. Ik was al een tijdje mij een beetje aan het bezighouden op een online dating site. Op een zaterdag in april was er plots een vrouw die mij gedachten aantrok.
Tegen haar beginnen praten. Direct klikte dat. Zei stelde onmiddellijk voor om elkaar de volgende dag te ontmoeten.
Was heel bizar voor mij, ik had al met een aantal vrouwen goede gesprekken gehad maar ik had nog nooit de stap genomen om ze in het echt te ontmoeten.
Zo gezegd zo gedaan. De volgende dag gingen we iets drinken.
En wat me toen overkwam kan ik onmogelijk beschrijven. De vrouw die voor mij zat was knap, intelligent, wist wat ze wou in het leven, grappig etc.
Voor het eerst in mijn leven wilde ik niet dat er een eind aan de avond kwam. Zei blijkbaar ook niet.
Toen ik terug thuis kwam kon ik enkel aan haar denken, ik schrok zo hard, want dit was mij nog nooit overkomen.
De volgende dag hebben we opnieuw met elkaar afgesproken, hebben we gekust en is onze relatie van start gegaan.

Het was zo mooi, ik die niet in liefde geloofde. Ik zat constant aan haar te denken, niets wou ik liever dan de ganse tijd bij haar te zijn. Ik wist niet wat me overkwam. Ik was verliefd.

Maar....Net voor ik haar leerde kennen was er het een en ander een beetje verkeerd gelopen met een van mijn klanten op het werk. Die zaak was naar de rechtbank van koophandel gegaan en ik was veroordeeld voor contractbreuk en verantwoordelijk gesteld voor de opgelopen schade door de klant.
Ik moest een monster boete betalen. Op zich geen probleem omdat ik altijd heel goed mijn geld heb beheerd.

Maar toen ik uiteindelijk de boete te horen kreeg besefte ik dat ik met een groot probleem zat. Ik hield maar een bepaald bedrag op mijn lopende rekening, en dit was bijlange niet genoeg om de boete te betalen. Al mijn ander geld stond vast op spaarrekeningen, kasbons, eigendommen of aandelen.

Toen ik het bedrag te horen kreeg ben ik beginnen rekenen, mijn business lening bij de bank volledig opgenomen maar ik kwam nog altijd een stuk te kort. Naar mijn familie moest ik niet gaan. Sinds ik goed mijn brood verdien ben ik altijd diegen geweest die voor mijn familie zorgde. Die konden mij niet helpen.
Natuurlijk had deze situatie een impact op mij humeur. Terwijl ik altijd iemand ben die lacht, plezier maakt en echt van het leven houdt, was ik plots het tegenovergestelde.

Ondertussen was ik al een klein maandje samen met de liefde van mijn leven. Zo voelde het voor mij. Nog nooit had ik zulke gevoelens gehad voor iemand. We hadden elkaar al voorgesteld aan onze families, ik was zelf al meegegaan naar het huwelijk van haar moeder, we praten constant of de toekomst samen etc. Kortom het was perfect. Buiten die problemen natuurlijk in mijn zaak.

De dag dat ik de boete moest betalen kwam dichter en dichter. Als ik die niet kon betalen ging al mijn hard werk van de afgelopen jaren weg zijn. Had geprobeerd om via mijn advocaat een betaling uitstelling te krijgen maar de andere partij wou dit niet. Ze wilden directe betaling. Ik had ondertussen ook al de bank opdracht gegeven om bepaalde sommen geld van vaste spaarrekeningen etc vrij te laten komen. Dit betekende ook een klein financieel verlies maar dat maakte mij niet. Maar zoals iedereen wel weet kon ik die gelden niet direct laten vrijmaken. Dit duurde 30dagen.
Ik was daar zo meebezig. Mijn humeur was beneden alle pijl. Tot op een dag mijn vriendin vroeg wat er scheelde.
Ik dacht van ik zie haar echt graag, we hebben iets moois gaande, ik ga mijn hart luchten bij haar.
Zei zat daar direct zo mee in en stelde spontaan voor dat zij mij het resterende bedrag dat ik nog te kort kwam wilden lenen.
Ik zei eerst van nee, ik wilde dit niet. Ik heb in het verleden geld gegeven aan goede vrienden, en sinds is die vriendschap niet meer hetzelfde. Ik wilde dit zeker niet doen met de eerste liefde uit mijn leven.
Maar ik had nog 5 dagen voor ik de boete moest betalen. Ik heb nog 2 dagen zitten zoeken wat ik kon doen om aan het resterende bedrag te komen. Ik vond geen oplossing.
Heb toen terug naar mijn vriendin gegaan en gevraagd of ze het zeker was. Ze zei ja. Ik heb mijn advocaat de opdracht gegeven om een contract op te maken voor een geldlening overeenkomst en mijn vriendin storte me het geld.

Alles was in orde, oef dacht ik. Mijn geld komt binnen 30 dagen vrij, betaal ik direct mijn vriendin terug en kunnen we verder gaan.
Dit is wat ik dacht.....Onbewust voelde ik me schuldig tov haar. We hadden afgesproken dat dit geld nooit tussen ons zou komen. Maar toch is het gebeurt.
Ik had tijdelijk geen geld meer. Ik ben altijd een heel trost en fier persoon geweest. Super trost op wat ik bereikte in mijn leven.
Toen heb ik iets gedaan dat ik nooit zal begrijpen en mezelf nooit zal voor vergeven.

Mijn vriendin is iemand die heel graag iets gaat eten, iets gaat drinken, uitstapjes maakt etc. Dit paste perfect bij mij. Dit zijn ook de dingen die ik super leuk vind in het leven en altijd al gedaan heb.
Maar omdat ik tijdelijk geen geld had heb ik beginnen heel belachelijke excuses te maken tegen mijn vriendin.
Telkens zei vroeg om iets te gaan doen zie ik dat ik eigenlijk een persoon ben die liever thuis zit. Die liever niet onder de mensen kwam. Ik zei dit omdat ze dan niet opnieuw ging vragen om iets te gaan eten, of te gaan drinken of onder de mensen te komen. Ik had daar tijdelijk geen geld voor en was te verlegen om haar dit te vertellen. Dus zette ik opzettelijk een heel saai beeld van mezelf op. Als we ergens naar toe moesten zei ik dat ik niet graag nieuwe mensen ontmoet, omdat ik bang was dat het ging uitdraaien op een cafe of restaurant bezoek en ik daar geen geld voor had. Terwijl ik mijn ganse leven niets anders heb gedaan dan nieuwe mensen te ontmoeten en er ook van hou.
Puur om mijn trots te houden en het haar niet durfde te zeggen dat ik tijdelijk geen geld had om zelf maar een koffie te gaan drinken. Man ik voelde me schuldig. Ik deed me voor als een saai persoon, terwijl ik niets liever doe dan weg gaan.

Ik voelde me zo schuldig tov haar dat zelfs ons seks leven er begon onder te lijden. Ik ben iemand als ik weet dat ik verkeerd ben me het op alle vlakken beinvloed.

En dan was de maand om, het was tijd om haar het geld terug te betalen. Maar er is toen van alles verkeerd gelopen toen ik het geld wilde terug overmaken naar haar. Allemaal fouten van de bank waar ik helemaal niets kon aandoen. Ik ben al jaren bij deze bepaalde bank. Ik had er blindelings vertrouwen in. Fool for me....Het bleef maar verkeerd lopen. Maar ik vertrouwde de bank. Ik wist dat ik het geld had, dat het in orde ging komen.
Mijn vriendin en ik hebben toen een paar ruzies gehad hierover. Maar ik had zo veel vertrouwen in mijn bank dat ze dit in orde gingen brengen dat ik eigenlijk niet reageerde op deze ruzies.
Tot de laatste ruzie daarover. Ik dacht van shit, ik moet dit nu in orde brengen en niet blijven wachten op de bank. Zo gezegd zo gedaan, iedere dag geld gaan afhalen met mijn bankkaart.
Dit was het weekend voor Rock Werchter. Waar mijn vriendin naar toe zou gaan.

Ergens was ik zo blij dat we een paar dagjes elkaar niet gingen zien, ondertussen was het geld inorde en wanneer ze terug kwam zouden we een geheel nieuwe start nemen. Ik had ook de beslissing genomen om te veranderen van bank, iets wat niet zo simpel is als je al jaren bij dezelfde bank bent. Maar ik was zo kwaad op mijn bank.

Terwijl zij op Rock Werchter was stuurde ze me berichtjes dat ze me miste en dat ze van me hield. Ik was zo gelukkig. Die ganse geld situatie was achter de rug, ik had terug beschikking over mijn geld en ik kon eindelijk terug de echte mezelf zijn. Uitgaan eten, onder de mensen komen , weekendjes weg etc.
Ze zou de maandag terug komen van Rock Werchter, ik had voor de maandag avond een tafeltje geboekt in een van haar lievelings restaurants. Ik had de zaterdag namiddag al een romantisch weekend voor samen geboekt. Tickets gekocht om naar een voorstelling te gaan zien waar zei heel graag naar toe wou.
Ik ging haar die maandag alles opbiechten. Dat ik niet iemand ben die graag thuis zit, dat ik niets liever doen dan gaan eten, onder de mensen kom, weekendje weg etc.
Ik wist dat ze van me hield en dat ze misschien een beetje kwaad ging zijn dat ik me opzettelijk negatief had gedragen omdat ik te fier was toe te geven dat ik tijdelijk geen geld had. Maar ik was er zo van overtuigd dat dit een nieuwe start ging zijn en dat ze me ging begrijpen. Kortom dat onze liefde, die van mij iedere dag sterker en sterker kwam, ging overwinnen.

Gans het weekend krijg ik nog berichtjes van haar dat ze me mist en dat ze van me houdt. De zondag middag stuur ik haar een berichtje, dat ik haar ongelofelijk mis en haar heel veel van haar hou. Dat ik er zo naar uitkeek om de maandag een nieuwe start te maken. Ze antwoord maar zegt niets dat ze van me houdt of me mist.
Ik stuur terug, al lachtend, hou je niet meer van mij misschien?

En dan rinkeld mijn telefoon....Mijn wereld stopte. Ze zei dat haar gevoelens voor mij weg waren. Dat we niet bij elkaar pasten omdat ik iemand ben die graag thuis zit etc en zij niet!! Terwijl zoals ik eerder zei dit zeker niet het geval is.
Voor het eerst in mijn leven kwamen er tranen in mijn ogen, ik wist niet wat te doen. Mijn wereld stopte.
Ik kon het niet geloven dat ik door mijn eigen fierheid te houden de enige vrouw in mijn leven waar ik ooit van hield kwijt was geraakt. Dit door mijn eigen schuld!!!!

We hebben elkaar nog gezien sinds, maar het werd me allemaal teveel. Ik vertelde haar wat ik gedaan had en waarom, maar ze geloofd me niet. Ze denkt waarschijnlijk dat het een wanhoops poging is, terwijl ik echt wel de waarheid spreek.

Ik weet echt niet meer wat te doen, had ik maar niet zo belachelijk gedaan, had ik maar een paar dagen extra gekregen zodat ik het haar kon vertellen. Dan ging het zeker niet overkomen als een wanhoops poging, want we gingen nog samen zijn.

Wat moet ik doen?