So far so good… Ongeveer twee weken geleden schreef ik hier mijn ‘afscheidsblog’. Mijn liefdesverdriet was langzaam weggeëbd en sterker nog: mijn ex werd weer mijn liefdespartner.

We zijn nu twee weken verder en tussen ons zit er nog steeds een mooie rustige stijgende lijn. We zijn weer ouderwets gek op elkaar, maar nu wel minder bevlogen. We zijn wijzer geworden maar niet verbitterd geraakt…

We merken allebei dat de tijdelijke breuk ons goed heeft gedaan, goed om onszelf beter te leren kennen in verhouding naar de ander en goed geweest om zelf te groeien: ik ben geduldiger geworden, hij wat opener.

Nog steeds is meneer geen top prater, maar de communicatie gaat aanzienlijk beter. Hij vertelde mij laatst wat zijn moeder vaak zegt: ”We hebben een dochter die belt over elke scheet die zij laat, en een zoon die nog niet eens zal bellen als zijn huis is afgebrand.”

Gelukkig, ik ben niet de enige die regelmatig moeilijk contact met hem krijgt… Hij is geen prater en daar weet ik steeds meer om te gaan, ik ben vrij onzeker en hij weet steeds beter mijn onzekerheid weg te nemen.

Nu zal ik eerlijk aan jullie bekennen, dat ik de afgelopen twee weken nog wel eens als ‘gast’ een kijkje heb genomen op het forum. Was veel te nieuwsgierig het sommige verging. Natuurlijk ook de blogs gelezen van mensen die midden in de trein van ldvd zitten, blogs gelezen van mensen die het langzaam aan accepteren en blogs gelezen van mensen die de fase van ldvd willen gaan afsluiten…

Ik heb met jullie allemaal mee geleefd en mee gevoeld: liefdesverdriet is een universeel gevoel. Maar wat bij mij regelmatig vraagtekens opriep was het principe van de ‘no contact’ regel…. Hoe en wanneer word deze nu goed toegepast? Hoe weet je nu dat geen contact hebben/opzoeken echt hetgeen is wat het beste werkt?

Ben dat eens op mijzelf gaan betrekken; ik kwam tot de conclusie dat wanneer ik dat principe had gehanteerd de kans zeer groot en reëel was geweest dat mijn vriend en ik elkaar echt waren verloren. Wij zijn ongeveer 9,5 week uit elkaar geweest, maar er was altijd contact. Niet dagelijks, maar wel regelmatig. Waarom ik denk of bijna wel zeker weet dat wij bij geen contact elkaar hadden verloren is hoe wij zijn als persoon, hoe onze karakters op elkaar reageren.

Mijnsinziens is de uitvoering van de ‘no contact’ regel niet een standaard formule. Hoe deze ingekleed dient te worden hangt af van hoe jij bent als persoon en hoe de andere persoon is. Bij de een zal totale stilte en afstand dé manier zijn, bij de ander juist gematigd contact en als er contact is het niet hebben over de ‘problemen’ maar het alledaags gekeuvel.

Nu wil ik niet hier mee zeggen dat je contact moet gaan zoeken als de ander heel duidelijk aangeeft geen contact te willen, dan zit er niks anders op dan het te respecteren. Maar wat ik er wel mee wil aangeven is dat zo nu en dan wel contact hebben naar iets moois kan leiden.

Mijn excuses als ik mensen in verwarring breng, maar wij kennen alleen maar een eenzijdig verhaal. Het verhaal wat jij hier plaatst. Wij geven advies en mening op wij jij ons prijs geeft, hoe jij het verhaal aan ons vertelt. Maar alleen jij kent jezelf en je kent de ander. Alleen jij weet diep in je hart wat voor jullie het beste zou kunnen werken.

Nogmaals mijn excuses, ik wil geen verwarring scheppen, geen slechte adviezen geven, maar enkel aangeven: het kan ook anders.

Wens jullie veel geluk, en voor de mensen die nu nog midden in de pijn en verdriet zitten: heel veel sterkte, kracht en wijsheid toe gewenst!