Ja, hier zit ik dan om half 4 's nachts en ik lees alle verhalen op deze site, en dus ook die van jou. Ik ben om het maar gewoon duidelijk te zeggen,
2 weken geleden gedumpt. Ik leerde haar een half jaar geleden kennen in het buitenland en we hebben daar een perfect half jaar gehad. Ik was in de veronderstelling dat we na die buitenlandperiode nog wel verder zouden kunnen gaan met wat we hadden. Ik moest helaas alweer eerder terug naar Nederland en zij moest weer terug naar haar eigen land. Nu was ik in het begin van deze buitenlandperiode een beetje sceptisch over een langeafstandrelatie en vroeg ik haar of ze wel zeker wist of ze dit wilde. Zij kwam net uit een 4-jarige langeafstandrelatie en dat gaf mij natuurlijk hoop dat ze het met mij ook wel kon uithouden. Ik gaf mezelf geestelijk dus voor de verandering eens een keer helemaal aan een meisje(wat ik nog nooit eerder had gedaan) omdat ik dacht dat zij het wel waard was en het zou waarderen. Ik heb m'n ''imago'' van ''losbol'' dus voor haar laten varen omdat ik in de veronderstelling was dat dit de ware wel eens zou kunnen zijn. Ik heb dus een half jaar een perfect leventje gehad en alles gegeven wat ik maar kon geven. Ook heb ik een hoop van haar moeten slikken. Ze was niet echt de makkelijkste tante om mee samen te zijn en ze heeft me af en toe ook door uitspraken echt op m'n ziel getrapt. Maarja, wat doe je anders dan dit accepteren als je van iemand leert houden binnen een half jaar. Ik had haar vreemde gewoontes en minpuntjes geaccepteerd omdat ik weet dat niemand perfect is. Maar daar kwam het moment dat ik haar moest achterlaten in het buitenland...het moment dat ik in de bus stapte naar Nederland viel er een donkere wolk over mijn gehele leven. Ik ging haar missen en beldde haar bijna elke dag. Ik stuurde smsjes elk uur en dreef mezelf gek en tegelijkertijd ook haar. Een paar weken na ons afscheid begonnen bij haar de twijfels waardoor ik in een ongeloofelijk grote dip belandde. Ik at niet meer (viel 4 kilo af, terwijl ik die 4 kilo echt niet kon missen) en ik voelde me rot. Maar ondanks dat ik me rot voelde was ik nog wel gelukkig dat ik ''haar had''. Na enkele weken ging ik steeds minder van haar horen en daardoor ging ik juist nog meer contact zoeken. Een maand na mijn vertrek kwam ze me opzoeken en was het vanaf het moment dat ze op het vliegveld aankwam in Nederland allemaal weer goed en had ik het gevoel dat we het gered hadden. Echter, de week nadat ze weer vertrokken was kwam bij haar het gevoel weer terug dat ze het ''allemaal niet meer wist'' en wist ze niet meer zeker of ze wel met mij verder wilde op lange afstand. Ik had het plan echter wel om haar weer op te zoeken in het buitenland en heb toen ook weer een ticket gekocht. Helaas kwam op een zondag de genadeslag. Ik sprak haar op Internet en ze deed heel kortaf. Ik vroeg uiteraard wat er aan de hand was en kreeg als antwoord dat ze zich weer ongelukkig voelde. Ik vroeg of ik haar kon bellen, maar dat wildde ze niet. Ik na lang aandringen haar toch aan de lijn gekregen en heb er toen echt op aan moeten dringen om haar echte mening te horen. ''ik denk niet dat we een toekomst samen hebben'' was haar antwoord....Op zo'n moment valt heel je leven in elkaar zoals velen van jullie wel zullen weten. Alle toekomstplannen die ik voor ogen had samen met haar vielen als het welbekende ''kaartenhuis'' in elkaar. Echter een gegronde reden gaf zij niet voor de break-up. Ze wist alleen te vertellen dat ze nog wel van me hield, maar dat dat niet genoeg was om samen verder te gaan op verre afstand, maar dat als ik niet terug was gegaan naar Nederland dat dan alles wel goed was blijven gaan. In mijn opzicht was dit een leugen! Ik zie nu wel redelijk in dat liefde van beide kanten even sterk gegeven moet worden en dat je het niet redt als je ook het vechten van de andere partij moet doen. Ik heb de strijd verloren en voel me klote hierdoor. Zij zit echter nog in het buitenland met strand, zon en feest. Hierdoor zal zij het minder moeilijk hebben dan ik. Ik geloof best wel dat de tijd alle wonden zal helen en dat ik blij mag zijn dat het na een half jaar al uitging in plaats van na 10 jaar. Maar of je je nou geeft voor een half jaar of voor 10 jaar, het doet denk ik even zeer. De ticket die ik gekocht had heb ik niet gebruikt en ben haar dus niet op gaan zoeken. Op het moment dat ik dit mailtje stuur had ik ook bij haar kunnen zijn in het zonnige buitenland. Nu gaat die kans voorbij en gaat voor haar de kans voorbij om een jongen te hebben die haar echt gelukkig had kunnen maken. Het zijn idd echt momenten dat ik me ineens slecht voel en dat ik haar mis. Of het nu ook echt het missen van haar is als persoon weet ik niet. Omdat ze zo moeilijk was in de omgang denk ik dat ik vooral de intimiteit mis met een meisje en niet zozeer haar als persoon. Maar toch had ik die slechte gewoontes al van haar geaccepteerd en had dit ook volgehouden als zij zich ook volledig had gegeven. Ook weet ik te vertellen dat het na het overgaan van een relatie een strijd is tussen verstand en gevoel. Ik ben altijd in de veronderstelling geweest dat mensen hun hart moeten volgen om de juiste beslissingen te maken. Als ik dat nu zou doen zou ik nogmaals een ticket kopen en haar opzoeken. Mijn verstand (wat op dit moment toch wijzer lijkt voor mij) verteld me dat ik echt verder zal moeten gaan met een ander na verloop van tijd. Het liefst ontmoet ik die ander morgen, want klaar voor een echte relatie ben ik wel. Het zal niet met mijn ex zijn, omdat dat gewoonweg te moeilijk zou zijn (ookal zou ik volmondig ''ja'' zeggen als ze zou vragen om het nogmaals te proberen). Het is nu anderhalve week geleden over gegaan met haar en ik lig er denk ik veel meer van wakker dan dat zij dat doet. Reden dat het pijn doet is natuurlijk omdat het over is, maar ook omdat ik naast mijn ''lover'' ook mijn maatje kwijt ben waar ik dingen tegen kon zeggen en waartegen ik dingen kon vertellen die ik nooit iemand verteld heb. Een goede leer voor de volgende keer is het wel denk ik. Ik weet nu dat ik mezelf niet te snel moet geven en dat ik moet nagaan wat nu eigelijk de ideeen en intenties zijn van de ander. Ik weet niet of dit verhaal iemand kan helpen, of dat het echt een respond is op jouw verhaal, ik weet alleen dat dit schrijven mij helpt. Ik weet niet hoelang dit gevoel gaat duren en ik hou mezelf ook wel bezig gedurende de dag. Alleen de nachten zijn verschrikkelijk. Een half jaar elke dag samen in slaap vallen en een been over je been hebben als je 's ochtends wakker wordt zijn dingen die ik nodig heb. Zij heeft me dit gegeven en heeft me voor de eerste keer laten zien hoe het is om echt van iemand te houden. Ik had het graag langer met haar vol willen houden, maar dat mocht niet zo zijn. Voor de rest zie ik ook wel enige lichtpuntjes; had ik deze relatie met heel veel vechten volgehouden dan had ik een langeafstandrelatie in stand gehouden waarbij je sowieso niet elke dag bij elkaar kunt zijn. Nu kan ik over een tijdje wel weer gewoon verder en een meisje tegenkomen die dichter bij me is en waar ik bij terecht kan en die ik kan opzoeken wanneer ik dat wil. Ze zeggen dat liefde geen grenzen kent, nou, ik kan je vertellen dat liefde wel grenzen kent als er aan 1 kant van de grens meer liefde is dan aan de andere kant. Het leven is geen pretje voor mij op het moment en ik moet uitkijken dat ik mezelf niet verwaarloos. Ik zou willen dat er een knop was die ik kon omzetten zodat ik me niet zo belabberd zou voelen.

Ik wens een ieder die zich klote voelt door een gebroken hart heel veel succes. Uiteindelijk is er voor ieder potje een deksel, en zoals mijn oma zegt; er zijn meer vrouwen/mannen dan kerken!