Eindelijk een plek waar ik mijn verhaal kwijt kan en hopelijk tips om te overleven. Laat ik bij het begin beginnen.

Ik heb/had een relatie van 25 jaar waarvan 21 jaar getrouwd. En 3 kinderen. Voor zover ik altijd heb geweten hadden wij een goed huwelijk. Geen problemen, ruzies etc. Alles liep gewoon lekker volgens mij, maar ja als je een partner hebt die weinig over zichzelf praat ga je daar ook van uit.
Een paar maanden geleden merkte ik aan mijn man dat hij zich afstandelijk begon te gedragen. Ik vragen wat er was, maar natuurlijk niets. Mijn intu?ɬØtie gaf aan dat er wel wat was, dus na 2 weken net zolang aangedrongen totdat het hoge woord eruit kwam. Hij zei dat zijn gevoel voor mij al een paar jaar weg was (ik zat toen 3 jaar in Burn Out met depressie) en dat hij alleen verder wilde. Een donderslag bij heldere hemel! Heb hem gevraagd of er een ander was; dat was niet zo zei hij. Maar je gaat op zoek en een week later ontdekte ik dat hij vreemd ging met een getrouwde collega, zij begreep hem. Ik was zo woest over alle leugens en bedrog (het was sinds een paar weken begonnen, aldus hem) van de laatste weken sinds hij met haar ging dat ik al zijn spullen buiten heb gezet. Hij zou sowieso al vertrekken, had al een vakantiehuisje geregeld maar vertrok door mijn aktie iets eerder als hij had gepland. Een moeilijke tijd brak aan, ik kon niet met hem praten, daar was ik te boos voor. Heb heel veel gehuild ook omdat hij de kinderen liet stikken. Hij ging volledig zijn eigen gang en keek nauwelijks naar ze om, terwijl hij had gezegd voordat hij vertrok dat ze hem altijd konden bellen, langskomen bla bla bla. Ik was kapot van verdriet maar mijn boosheid vanwege het bedrog hield me op de been. Hij was nog vertrokken onder het motto dat ie wilde nadenken maar wist na 2 weken al dat hij wilde scheiden en met haar verder. Zij twijfelde wel of niet bij haar man weg te gaan.
In de tussentijd hadden we al een eerste gesprek met een advocaat om de scheiding in gang te zetten.

Toen hij 2 maanden weg was ging 's nachts de telefoon. Hij wilde met me praten. Tijdenms een emotioneel en lang gesprek zei hij dat hij zo'n spijt had, met mij een gezinsleven wilde en er voor wilde knokken om het weer goed te krijgen. Ik hield nog steeds van hem ondanks zijn stomme akties en heb als voorwaarde gesteld dat hij terug kon komen en dat we relatietherapie zouden doen. Heb hem ook gevraagd of hij dit zeker allemaal wist omdat ik geen zin heb in een herhaling. Hij wist het zeker dus we zouden ervoor gaan. Hij had al met die ander gebroken omdat zij bleef twijfelen.

De eerste 2 weken was alles geweldig totdat hij me vertelde dat ie opnieuw begon te twijfelen. De grond werd onder mijn voeten weggeslagen. We zijn met 2 kinderen op vakantie geweest en toen zei hij dat het gevoel voor mij weer terug kwam. Hij voelde zich weer helemaal lekker. Hij zou in therapie gaan omdat hij een moeilijke jeugd heeft gehad en denkt als hij een normale jeugd had hij misschien wel heel andere keuzes zou hebben gemaakt, misschien wel nooit met mij zou zijn getrouwd.

Sinds hij terug is durft hij niet te zeggen dat hij van mij houdt want, zegt hij, het voelt niet zeker. Het doet hartstikke pijn als je dat hoort. Hij zit nu in therapie om te ontdekken waarom hij is weggegaan, waarom hij terug is gekomen en te weten of hij inderdaad met mij verder wil.

Ik kan je vertellen dat ik het nu moeilijker heb dan ooit. Toen hij weg was lukte alles best goed omdat ik zo vreselijk boos was. Toen hij terug kwam heb ik alle gevoelens weer uit de kast gehaald, ik was zo blij want ondanks alles hield ik nog steeds van hem. Totdat hij vertelde over zijn twijfels, sindsdien weet ik het niet meer. Ik ben onzeker, weet niet wat te verwachten en eerlijk gezegd zie ik helemaal geen toekomst voor mezelf. Ik ben er wel achter dat ik me altijd veel te afhankelijk heb opgesteld t.o.v. hem en pluk daar nu de wrange vruchten van. Ik heb het gevoel dat ik niet voor of achteruit kan en ik blijf me maar pijnigen met de gedachte dat ik alleen verder moet. Hij was/is wel de liefde van mijn leven. Ik weet echt niet hoe ik verder moet. Mijn werk ben ik ook helaas kwijt geraakt want na 2 jaar ziektewet zag mijn baas het niet meer zitten en herstel zat er weinig in. Gelukkig ben ik inmiddels er weer boven op, mede door die rottige 2 maanden, ik heb daardoor de laatste berg beklommen.Had ik mijn baan nog wel dan kon ik me daar op storten maar helaas. Hoe kom je hiermee verder? Alles is zo onzeker..