Bedankt voor je reactie. Hij zegt dat hij volledig voor mij wil gaan. Er zit nog meer aan het verhaal. Hij had eerst een andere versie verteld, eentje waarbij zij juist het initiatief nam en hij volgde.

Heel stom van me, maar ik heb toen een mail opgesteld aan haar namens hem. Daarin vertelt hij haar dat hij het mij heeft opgebiecht en dat hij zich eigenlijk afvraagt waarom zij haar gevoelens kenbaar heeft gemaakt, terwijl ze wist dat hij in een relatie zat. Wat was haar doel? Ik heb hem ook laten zeggen dat hij nu beseft dat hij ontzettend veel van mij houdt en dat hij eigenlijk meer verliefd was op haar aandacht dan op haar zelf.

Ik weet het, stom. Maar het idee dat een andere vrouw wist dat mijn vriend verliefd op haar was, was ondraaglijk voor me. Ik wilde dat hij het mailtje zou sturen, maar hij wilde dat niet, omdat hij niks meer met haar te maken wilde hebben. Hij wilde haar niet zien of spreken, want wat nu als zijn gevoelens voor haar er nog waren?

Onzin in mijn ogen, dus ik wilde per se dat hij het stuurde. En dat deed hij dus. De dag daarna wil hij met me praten en toen kwam het ware verhaal. Hij had juist alle initiatief genomen. Stond ik voor lul!
Nu was zij (volgens hem) ook boos op hem omdat hij loog.

Nu zegt hij niks meer voor haar te voelen, doordat hij inziet hoe fout hij zat en hoeveel verdriet ik heb. Maar ik geloof het niet. Hoe kunnen verliefde gevoelens nu opeens weg zijn?

Ik heb haar toen nog gemaild vanuit mezelf en haar kant van het verhaal gevraagd, omdat ik hem nu helemaal niet meer geloofde. Ik heb een hele nette mail gestuurd (was erg moeilijk), ik heb haar in haar waarde gelaten. Gelukkig heeft ze die beantwoord, maar daar werd het juist nog onduidelijker van. Volgens haar is er niks gebeurd, ze konden het goed vinden en toen het net uit was met haar relatie, dacht ze even iets voor mijn vriend te voelen, maar hooguit een week of 2. Verder niks.
Maar waarom dan hand in hand lopen en stiekeme smsjes sturen? En waarom mag ik niet weten wat er dan verstuurd is? Omdat hij mij wil sparen? Dat had hij zich moeten bedenken voordat hij ze stuurde!

En ja, hij wil verder met me. Maar kan ik dat zelf nog? Elke keer als ik hem aankijk doet het zo'n pijn. Ik wil dat hij me troost, maar ik wil ook dat hij oprot. En ik wil dat hij laat zien dat hij voor me gaat. Ik wil kaartjes, briefjes, smsjes... Ik wil gewoon aandacht. En ik wil dat de tijd terug kan...

Hij was altijd al een charmeur en ik kon daar al slecht tegen. Er was altijd wel een vrouw die voor mij gevoel meer wilde. Dan de een dan weer de ander. Maar altijd wel eentje waar ik de kriebels van kreeg. Altijd dacht ik dat dit aan mij lag, dat ik overdreven jaloers was. Nu weet ik dat zo net niet...

Zoals je kunt lezen ben ik echt verward. Mijn liefde voor hem was echt. Ik hield altijd rekening met hem. Ik had respect voor hem. Ik weet het niet meer. Ik wil het wel, maar ik weet niet of ik het kan.

Wat een rotsituatie waar je in zit. Het lijkt me verschrikkelijk om te horen dat je partner niks meer met je wil verder. Hoe kan een relatie opeens zo anders in elkaar zitten dan je zelf al die tijd dacht?

En de sleur, tja, die hebben we allemaal wel eens toch? En is een nieuwe partner dan de oplossing? Dat is ook maar even leuk.
Als je een partner hebt waarbij je volledig jezelf kunt zijn, waarmee je kunt lachen en kunt huilen, wat wil je dan nog meer? Passie? Dat is alleen in het begin. Toch?
Nou is seks bij mij altijd een rotpunt geweest (door mijn verleden) en ik ben bang dat ik hem daar misschien wel in te kort doe. Maar is liefde niet sterker dan dat?

Ik heb steeds vaker het gevoel dat ik wil vluchten. Weg van alles. Geen gezeur meer aan mijn hoofd, gewoon opnieuw beginnen. Ik heb het gevoel dat ik nu in een leven gevangen zit waarbij alles mis gaat. Ik weet dat ik dit niet moet denken en dat ik er alleen maar verdrietiger van word, maar ik kan het niet helpen.

Hij was de enige persoon die ik dichtbij had gelaten, waar ik van hield, die me geen pijn had gedaan. Nu is hij geen haar beter dan de rest! Zo voelt het nu. Waarom doen mensen elkaar zoveel pijn? Soms vraag ik me echt af, wat doe ik hier? Waarom mag ik niet gelukkig zijn? Hoe dramatisch dat ook klinkt, zo voelt het nu voor me. Ik dacht vorig jaar eindelijk dat ik gelukkig zou worden. Een mooi huis gekocht, een leuke, nieuwe baan. Geen reden meer voor zwarte wolken. Ik zei nog tegen mijn beste vriendin dat ik het best eng vond om gelukkig te zijn, omdat je dan ook het hardst kunt vallen.

Wat had ik het bij het juiste eind...