Ik kan dit niet echt lang meer volhouden denk ik, ik heb nu zelf ups en downs. Soms ben ik vrij positief en denk ik 'geef hem gewoon eventjes zijn tijd zoals hij vroeg en dan komt alles goed, wou hij er echt een punt achter zetten, had hij dit al wel gedaan', maar langst de andere kant voel ik me soms echt zo slecht, net alsof hij er al een punt heeft achter gezet.

Voor de duidelijkheid: ik heb nog steeds een relatie met hem, hij gaat gewoon even een moeilijke periode door (been gebroken, een slecht examen, skireis moeten aflassen,...) en hij is net een persoon die zijn zorgen eraf sport, want hij is niet echt een prater. Momenteel kan hij dus al anderhalve maand niet sporten door dat stomme been en het wordt met de dag erger hoe hij mij wegduwt. Gisteren ben ik nog eens met hem gaan praten en natuurlijk kreeg ik er niet veel uit, hij zei enkel dat hij momenteel even alleen wilt zijn en geen sociaal contact wilt met niemand niet. Hij zei ook dat hij niet echt ongelukkig is, maar het dus gewoon geen leuke periode is voor hem. Het ligt ook niet aan mij zei hij, hij zit gewoon even in een moeilijke periode.

Op een paar dagen tijd is het echt wel van kwaad naar erger gegaan, ik heb drie nachten alleen geslapen (de eerste twee, omdat hij nog laat ging doorstuderen zei hij) en dan gisteren na ons gesprek was het wel duidelijk voor mij dat hij ook liever alleen was. Momenteel heeft hij ook liever niet dat ik hem knuffel of een kus geef, hij heeft er nu even geen behoefte aan.

Ik wil hem zo graag helpen in deze moeilijke periode (ik kan het gerust al onze moeilijke periode noemen, want ik kan me nu ook niet bepaald gelukkig noemen), maar hij duwt me gewoon meer en meer weg. Langst de andere kant zegt hij nog wel 'schatke' tegen mij en als er over plannen voor binnenkort worden gesproken, ziet hij mij daar nog altijd wel ook in voor komen.

Ik ga vandaag naar huis (we zitten beide op een studentenkot) en toen hij door ging daarjuist zei hij "ik zal nog wel bellen of sturen" of was het "ik zal nog wel IS bellen of sturen", dat kleine woordje maakt voor mij een groot verschil, maar ik weet dus niet meer hoe hij het juist zei. Waarschijnlijk zie ik gewoon weer spoken en met dat kleine woordje of niet, had hij er waarschijnlijk geen bedoelingen mee.

Momenteel zie ik gewoon alles zo negatief en ik heb periodes dat ik me sterk voel en erin geloof dat alles wel in zijn plooi valt als ik het gewoon even de tijd geef, maar na het 'afscheid' van daarstraks was ik weer even ingestort en dan denk ik gewoon weer alles negatief. Misschien ligt het gewoon aan mij en analyseer ik de dingen te hard en moet ik gewoon even doen wat hij vraagt, hem de tijd geven om uit deze lastige periode te komen? Misschien is het wel door mij dat hij nog meer afstandelijk wordt, na elk 'gesprek' met hem wordt het precies erger en erger. Ik weet gewoon niet hoe ik hiermee moet omgaan .