Hallo allemaal,

Ik heb een hele rollercoaster meegemaakt met een meisje waar ik nog ontiegelijk veel van houd. Onze relatie heeft ongeveer 1,5 jaar geduurd maar is 2 weken geleden tot een einde gekomen.

Op het begin ging het allemaal goed. We waren heel verliefd met zen tweetjes. Wisten meteen dat we de juiste hadden gevonden en hadden meteen plannen. Beiden zijn 22 jaar. Na 2 maanden in onze relatie begonnen de mankementen al. Ze woonde toen al op zichzelf maar had het krap kwa geld. In het begin heb ik ook 99% procent betaald. Dates, soms kledingstukken, cadeautjes en soms ook boodschappen voor haar. Alleen maar omdat ik veel om der gaf en ik haar vrolijker wou maken. Ze kon niet aan een baan komen en begon depressief te doen en het vaak ook op mij af te reageren. Ik nam het met een korreltje zout en bekeek het positief. Ondanks dat was het een prima meid waar ik goed mee op kon schieten.

Na ongeveer 4 maanden gingen we al samenwonen omdat het voor ons beiden goed voelde. We hadden eerst afgesproken na 7 maanden maar zij zei dat er een huis vrij kwam naar 4 maanden en we die echt moesten nemen. We zouden anders nooit meer de kans krijgen om een huis te krijgen. Ik voelde dus al een soort van druk. Maar ik ging er mee akkoord.

Toen we gingen samenwonen begon de ellende. Voor mij was het allemaal nieuw omdat ik heel me leven lang bij me ouders heb gewoond en zij sinds 1 jaar niet meer. Ze begon meteen over verloven, trouwen, kinderen krijgen binnen een korte termijn. Ik was daar allemaal van geschrokken maar dacht omdat het toch goed zit waarom niet? En ik wou haar natuurlijk gelukkig maken. Maar ze zeggen altijd. Tijdens het samenwonen leer je iemand echt kennen. Ze zeikte continu, vond dat ik niks in het huishouden deed, verzorgde mezelf niet goed, vond me op een gegeven moment heel dik en vroeg continu wanneer ik weer ging sporten, was lui en viel altijd in slaap. Op een gegeven moment wist ik het niet meer. Niks was goed, vaak had ze stemmingswisselingen. Dan was ze weer heel vrolijk en op een andere moment weer niet. Doordat begon ik heel erg aan mezelf te twijfelen. Is dit wel wat voor mij? Passen wij wel bij elkaar? Ondanks dat bleef ik volhouden JA! en vroeg ik na 1 jaar ten huwelijk omdat ze dat zo belangrijk vond en het voor haar christelijke geloof moest. Iedereen in mijn omgeving was er echt van geschrokken en ik ook toen ze vertelde dat we na 1 jaar verloving moesten trouwen. Dus meteen na mijn afstuderen.

Ik vond het allemaal te snel gaan, loog op een gegeven moment veel en was vaak geïrriteerd. Ik was mezelf kwijt geraakt en wist niet meer wat ik moest doen. Door hele erge ruzies hadden we op een gegeven moment besloten dat ik even naar me ouders terug moest weer tot mezelf te komen. Allebei veel moeite mee vooral ik. Ik was mezelf in haar kwijt geraakt en was continu gefocust op haar, terwijl het haar tijdens dat ik terug was bij me ouders niks boeide. Ze vond dat we niet vaak met elkaar moesten afspreken.

Toen kwam ze achter heel veel leugens en heeft ze het 'tijdelijk' uitgemaakt. Ik moest werken aan mezelf en we moesten van elkaar drastische afstand nemen. Als laatste test hadden we een reisje naar marokko geboekt (ik heb daarvoor mijn ipad verkocht om samen daarheen te kunnen gaan voor beiden gekocht!). Toen begon het, ze begon weer met haar beste vriend te praten en zei tegen mij dat ze vind dat hij er als een echte man uit ziet maar niks met hem zou willen beginnen enzo. Begon heel de tijd over mooie mannen te praten ik dacht van huh waarom doe je dat? Ik ben al onzeker en doe je dat ook nog erbij.

In marokko begon ze de 1e dag meteen al van ja je hebt gelogen over het land, huis en de mensen. Het is helemaal niet zo toeristisch! Hallo we waren in Meknes! dat is een van de koningssteden van marokko dat is echt wel toeristisch! Maar zij vond van niet, vond onze huis niet luxe genoeg. Ik begreep er niks van maargoed. Daar begon ze heel vaak geïrriteerd te doen, had niks met het land en de mensen wou niks met mijn familie doen en wou alleen in meknes blijven. Alles wat ze nodig had kreeg ze, ik betaalde alle uitstapjes, etentjes en probeerde haar met alles te helpen. 1 dag was er geen warm water om te douchen en vond ze het meteen onbeschoft van mij familie dat ik het niet had gemaakt.

Ondanks dat bleef ik positief dat het toch nog goed kon komen. Tot de één na laatste dag dat ze tegen mij zei. 'Ik heb je genoeg kansen gegeven, je neemt ze niet serieus, je blijft doorgaan met liegen, hier en niet verder' Kapot was ik ervan. De dag dat we de terugreis maakte merkte ik aan haar dat het haar gewoon niet kon schelen. Ik bleef plakken omdat ik veel om der gaf. Aankomst in NL en gone was ze. Sindsdien heb ik een aantal keren gehoord dat ik intensief hulp moet zoeken en mezelf echt moet veranderen en dat het gewoon klaar is enzo. Ik voelde me zo gebruikt vooral omdat ik me de afgelopen maanden vollop met haar bezig was.

Vorige week laatste spulletjes gehaald. Diezelfde dag ging ze nog lekker stappen (Dan weet je hoe veel het haar boeit)

Nu laat ze alleen maar wat horen als het om de zakelijke kant gaat.

Waar ik meezit is dat ik echt verdrietig ben en klote vind dat ik haar ben kwijt geraakt, terwijl zij door het leven gaat alsof er niks is gebeurd. Hoe ga je hiermee om? Ik weet echt wel dat ik veel fouten heb gemaakt. Maar als ze zegt; ''ik had liever dat je was vreemd gegaan dan dat je had gelogen'' vind ik heel raar..