Net al mijn moed bij elkaar geraapt om hier ook iets te posten. Mijn vriend en ik zijn sinds gisteren uit mekaar na een slopende relatie van iets meer dan twee jaar. Het was een relatie met vele ups en downs ... de hoogtepunten waren overweldigend, verslavend bijna ... maar de dieptepunten, die er helaas steeds vaker kwamen, hebben ons bijna ten gronde gericht. De discussies en ruzies waren het laatste jaar zo slopend (vraten letterlijk energie) dat niemand in onze omgeving nog snapte waarom we hiermee door bleven gaan ... en toch konden we niet zonder mekaar. Ondanks alles had ik nog nooit zo'n man als hij ontmoet.

Ik ben mezelf gaandeweg verloren in deze relatie, net als hij en op een vreemde manier ben ik ook weer een stukje dichter bij mezelf gekomen, weet ik beter wat ik nu wel wil. Niemand heeft meer schuld dan de andere. Het was gewoon te ingewikkeld, het werkte gewoon niet tussen ons, hoe graag we dat ook wilden en hoe hard we dat ook geforceerd hebben. Kwam daar nog eens bij dat we een nieuw samengesteld gezin waren, waarvan ik mijn kinderen in co-ouderschap heb en hij zijn dochter permanent bij zich omdat haar mama gestorven is. Zoveel bagage en extra leed ... en een dochter erbij die het heel erg moeilijk heeft met zichzelf en daardoor steeds negatieve aandacht opeist. Die situatie was hopeloos gecompliceerd. We hadden andere toekomstvisies ...

Het is niet de eerste keer dat we er een punt achter zetten, maar deze keer is het wel anders. Het verdriet is ondraaglijk, misschien omdat het nu definitiever aanvoelt. Ik heb weinig hoop meer. Ik ga slapen met hem en sta op met hem en het rottige van dit alles is dat een mens de slechte momenten zo snel weer vergeet, dat ge de ander gaat 'idealiseren'. Dan denk ik: wie gaat me nog ooit zo aanraken, zachtjes en teder, wie gaat me ooit nog zo goed begrijpen, wie kan me nog ooit zo goed troosten, met wie kan ik ooit nog zo hard lachen ... en dan bedenk ik weer dat hij me op 't eind nog amper mocht aanraken, dat hij me niet langer begreep, dat hij me de laatste maanden heel vaak met mijn verdriet alleen liet en dat we meer huilden dan lachten ... Het is allemaal zo tegenstrijdig in mijn hoofd. Ik kan niet functioneren, ik kan niet eten ... ik kan alleen maar onbedaarlijk de longen uit mijn lijf huilen. Ik wil hem zien en dan toch ook weer niet, omdat het toch niets uithaalt.

Ik voel me verloren en alleen. De leegte die gaapt ... wanneer verdwijnt die? Ik weet niet hoe ik mijn dagen moet vullen. Ik weet niet meer hoe ik simpele taken moet opnemen. Ik weet niet hoe ik de dag moet doorkomen ... uur per uur en aftellen en hopen dat ik snel nog een dag kan afstrepen van de kalender en dat de tijd alle wonden heelt. Als dit zo voelt, hoe moet het dan verder? Hoe kan een mens dat verdragen? Hoe kan een mens zich dan ooit weer openstellen voor een ander als een hart zo op slot gaat? Wanneer stopt de pijn? Ik zou zo graag een paar troostende armen om me heen voelen ... ik weet me echt geen raad ...

Uiteindelijk weet ik zelf wel dat de tijd raad zal brengen, maar nu lijkt alles zo uitzichtloos. Vele van mijn vrienden en vriendinnen nemen het allemaal niet langer echt serieus omdat we al zo lang in een relatiecrisis zaten. Ik heb het gevoel dat ik nergens meer terecht kan en moet mijn verhaal wel aan iemand kwijt, omdat het wel oplucht. Ik hoop dat de pijn snel slijt ...