Volgende week zouden we 5 jaar samen geweest zijn. Als ik aan
haar denk dan heb ik geen echt gevoel van pijn meer, eerder
een groot wantrouwen...in vrouwen. Sorry meisjes, het is niets
persoonlijks, ik moet er gewoon niet meer aan denken om nog
een relatie aan te gaan met iemand. Het klinkt zo gevaarlijk.
Hier is mijn verhaal. Ik heb haar leren kennen in mijn laatste jaar humaniora. Ik had toen de kanker van mijn moeder te verwerken, het frivole leven van mijn vader te verbergen en
alsof dat nog niet genoeg was liep het niet al te best meer op
school. Zij keek me aan met haar mooie donkerbruine ogen,
begrip tonend voor mijn problemen. Het klinkte heel goed en het
daarop volgende jaar was gewoon fantasisch. We deelde vele
intieme momenten, trokken bijna dagelijks met elkaar op en
vertrokken samen naar de universiteit. Dat jaar vertrokken mijn
ouders naar Spanje en bleef ik dus alleen achter in België.
Haar familie werd mijn familie. Zowel zij als haar ouders hebben
mij toen zo goed mogelijk ondersteund en dat gaf me het gevoel
dat ik nog meer betekende voor haar dan zij voor mij. Na bijna
3 mooie jaren zijn we uit elkaar gegaan...ik vraag me nog altijd af waarom. Ze snakte naar vrijheid, ze kon het niet aanzien hoe
mijn ouders me aan mijn lot overlieten en ik dat daar weinig op
zei, noem maar op...alle excuses waren goed. Geloof me maar dat
er niets was dat ik voor haar niet over had. Ik gong soms om 4u
's ochtends een roosje onder haar ruitenwisser leggen, gewoon om
haar een leuke verrassing te bezorgen. Enfin, ik heb er zeker
2 jaar over gedaan om haar uit mijn hoofd te zetten...maar toch
bezorgd de herinnering aan haar mij nog vele troubles.

Nu heb ik een prachting meisje leren kennen, en het klikt echt heel goed. Ik geloof zelf dat ik gevoels voor haar koester en ik
durf er gewoon niet meer aan beginnen. Zielig h?ɬ®, ik ben verdorie
maar 23 en durf al geen relatie meer aanknopen. Ik lees jullie
sprokkels hier en herken veel van jullie verdriet en leed en zorgen. Ik durf mijn vrienden niet meer lastig vallen met mijn liefdesperikelen...ik weet gewoon niet meer wat doen met mijn gevoelens. Ik weet geen raad met mijn gedachten. En nu, terug meer dan ooit, denk ik terug aan mijn tijd met mijn schatje...avn wie ik dacht dat het altijd aan zou blijven. Alhoewel dat we een zeer oppervlakkig contact hebben met elkaar, doet zij niet liever dan haar nieuwe vriend in mijn strot te rammen...alsof ze nog aandacht of een reactie nodig heeft van mij. Eerlijk gezegd, hoezeer ik het ook mis van naast iemand in slaap te kunnen vallen...ik heb het er niet meer voor over om opnieuw 2 jaar te moeten afzien...en met momenten blijven afzien. 23 jaar oud verdorie...en ik heb al het gevoel alsof ik dat nooit meer ga (durven) meemaken!

Ik mis ze nu wel alle twee...hoe raar het ook klinkt!