Met pasen heeft mijn vriendin het uitgemaakt.
Ze twijfelde al ca een jaar (van de 2jr) aan de relatie. Niet zozeer aan mij maar of ze het wel aankon. Ze twijfelde ook aan werk en woonplaats. Ze was lang herstellende van een burnout maar viel telkens weer terug. Zo ook vlak voor pasen. Eerst was er ongeloof bij mij toen ze het uitmaakte, maar al snel kwamen de tranen. Ik kon niet loslaten, en zij mij ook niet. We zochten elkaar op, troostten elkaar. Hier zaten hele fijne momenten bij die haar op dat moment ertoe bewogen om het weer te willen proberen met mij. De dag erop was het weer bij het oude, uit. Ik gaf aan dat ik het niet meer trok. Ik kon niet loslaten en haar blijven zien. Dat deed me teveel zeer. Zij gaf aan dat ze het niet alleen kon en vooral een vriend nodig had. Dat probeer ik nu al enige tijd te zijn. Een vriend die haar steunt. Ik hou me groot bij haar om geen druk op haar te leggen, haar extra spanningen besparen. Maar als ze weg is zak ik in elkaar. Ik ben nog donders verliefd.
Ik zie nog steeds liefde in haar ogen als ze me aankijkt en dat is het enige dat me nog op de been houdt. Die blik geeft me nog een sprankje hoop. Ik heb geen idee of zij werkelijk nog hoop heeft of dat ze me nu als goede vriend ziet en meer niet. We zoenen nog ...en soms ook wel meer dan dat. Maar de onzekerheid maakt me gek. Vandaag kan ze hoop hebben, morgen is weer alles anders. Ik weet even niet hoe ik ermee om moet gaan maar weet wel dat het zo niet lang kan doorgaan omdat het ten koste van mezelf gaat. Ik verlang naar die duidelijkheid. Als ze mij die niet kan geven, dan moet ik me die zelf geven. En dat is kappen haar 'buddy' te zijn. Geen contact meer. Loslaten. Voor mij is dat de enige manier.
Zo, ik wilde dit even kwijt.