Een jaar gehad met mijn vriendin...intensief...en voor mij heel belangrijk. Ook veel moeite en problemen gehad. Maar ik hield en houd van haar. En van haar dochtertje.
In november kwam ik erachter dat ze met een christelijke man ging datne. Stiekem.Ze had zich op een christelijke datingsite ingeschreven. En dat terwijl ik dacht dat we een relatie hadden.
Ze wilde perse een christelijke man. Ik heb haar altijd gesteund in haar wens tot geloven, ook al ben ik niet christelijk.
Maar ik kwam erachter dat ze ging daten omdat haar smsjes en dingen plotseling niet meer klopten. Ze begon tegen me te liegen over dingen. Het was hel.
Dat christelijke was altijd al een belangrijk ding voor haar geweest, voor mij gold alleen liefde. Maar zij komt van streng gereformeerde afkomst en ik...niks. Ik ben ook nooit aan haar familie voorgesteld, ze durfde niet.
Als ik denk aan de tijd dat ze begon met die andere man, dan slaat de pijn en de stress nog om mijn hart. Het beneemt me mijn adem, en ik voel me zo klote dat ik nauwelijks kan functioneren. Nu nog steeds niet.
in januari vroeg ze of ik langs wilde komen in een huisje wat ze gehuurd had. natuurlijk wilde ik dat. Ik ben een nacht blijven slapen, maar de volgende dag keek ze me gewoon weg onder het mom dat ze moest studeren. Toen ik na die week bij haar kwam, liet haar dochtertje van vier vallen dat die andere man ook in het huisje was geweest. En toen begreep ik natuurlijk waarom ze me wegkeek.Ik meost weg omdat die ander kwam. We zaten aan tafel toen haar dochtertje dat zei, en mijn vriendin rende naar boven en moest zowat overgeven in de wc.
Ik ben boos geworden en verdrietig. En ben weggegaan.
Maar hieraan denken doet me zo'n gigantische pijn. Hoe kan ze me zo verraden? Ik begrijp het niet.
Hoe kon ze onze liefde zo verraden. maar ik begrijp nu ook wel dat het vooral mijn liefde was, en niet haar liefde.
Liegen is haar tweede natuur. Dat begrijp ik inmiddels ook wel. Als streng gereformeerd meisje moet je waarschijnlijk wel goed kunnen liegen om te overleven.
Maar diep in haar zag ik altijd een heel licht lief meisje. maar sinds ze met die andere man is, is ook haar lach veranderd. Ze klinkt nu overspannen als ze lacht. Het klinkt verschrikkelijk.
Als ik denk hoe ze me behandeld heeft, krimpt mijn hart ineen en voel ik me zo ontzettend klote.En toch wil ik haar terug. Maar dat laat ik haar niet meer weten.
Zij heeft haar keuze gemaakt. Ze heeft altijd gezegd dat het met mij echte liefde was, maar dat ze voor god een christelijke man moest. En nu heeft ze een christelijke man.
En ze hebben het supermooi, zoals ze mij in een sms heeft laten weten
Af en toe smst ze me om te vragen hoe het gaat. Ik neem geen contact meer op. maar ik beantwoord wel beleefd teryg. Ik wil echt los van haar komen.
Maar elke keer als ze iets smst...wat ze misschien eens in de twee weken doet, afgelopen maand, dan heb ik het superzwaar en krijg weer hoop. Onterechte hoop. Ik beantwoord desondanks bellefd terug en informeer hoe het met haar dochtertje gaat, maar hou het afstandelijk. Ik heb haar allang en vaak laten weten dat ik van haar hield. Maar nu laat ik dat niet meer weten.k heb mijn best gedaan.Ik ben eerlijk geweest naar mijn gevoel. Maar haar keuze is gemaakt, en ik wil haar eigenlijk zo snel mogelijk vergeten. wat dus niet lukt.Want ze is elke seconde in mijn gedachte.
Ik stel me ook altijd open voor mijn pijn. Voor mijn verdriet Ik sluit me er niet voor af.Maar de pijn gaat niet weg en het missen blijft. Ik ben een man, maar ik huil regelmatig (lees;dagelijks)
Er valt gewoon te veel te vertellen over deze relatie die voorbij is. Ik voel een enorme onmogelijkheid om alles te uiten. Ik denk dat dat binnen veel relaties zo is. Om alles wat er gebeurt en een grote impact heeft te kunnen plaatsen en te begrijpen. Het enige dat ik dus begrijp is de pijn die ik voel. Voor logisch nadenken is weinig ruimte. Soms denk ik; het is ook beter dat het uit is. Misschien hield ik wel meer van het beeld dat ik van haar had dan van wie ze werkelijk was.Maar ook dat is een rotconclusie.
En ik voelme door haar ook zo mishandeld op een bepaalde manier.
Er was heel veel onbegrip en er waren veel misverstanden in onze communicatie. Zebegreep mij vaak verkeerd en ik haar ook. Ik wilde daar aan werken, door bv. een relatietherapie te doen, maa dat wilde zij niet. Ze dacht dat we er zo wel uit konden komen. Ze had grote moeite als ik eens boos was en mijn stem verhefde. Boos worden mocht niet, maar ik moest wel mijn gevoelens uiten.Kortom, voor mij,,,een en al erwarring. Het leek af en toe wel een babylonische spraakverwarring tussen ons.
Nou ja teveel gezegd alweer. Dit is vast een heel onduidelijk verhaal.
Er zullen sommige zijn die het misschien een beetje begrijpen. Het is in ieder geval prettig om er over te schrijven, hoe onduidelijk het misschien over kan komen