Een vraag die me zojuist gesteld werd door een vriendin van me. Zo'n simpele vraag waar ik tot voor maanden geleden nooit moeite mee had. Tot de breuk... Sindsdien kon die simpele vraag mij totaal van slag brengen, emotioneel maken, me confronteren met mijzelf, met mijn pijn.

Nu stelde die vriendin mij de vraag. Een vriendin trouwens die me erg gesteund heeft, maar me ook vaak een spiegel voorgehouden heeft. De vraag deed me nu geen pijn meer, al is het antwoord daarop nog altijd niet zo geheel positief. Mijn antwoord: "Het gaat, ik ben niet ongelukkig meer, maar ook nog steeds niet gelukkig". Misschien een moeilijk antwoord, maar wel een eerlijk antwoord.

Nu 4 maanden na de breuk gaat het absoluut beter. Als ik zie waar ik vandaan gekomen ben, dan kijk ik nu echt een heel stuk naar beneden. Ik ben dus gegroeid. Ik ben ontzettend geconfronteerd met mijn emoties, maar vooral met mijn verleden, mijn keuzes en mijn angsten. Er liep zoveel door elkaar heen, dat ik echt niet weet wat op welk moment wat pijn deed. Het leek wel alsof ik een totaal ander mens was geworden. Ook omdat ik terug ging kijken naar mezelf, en gerealiseerd heb dat ik mijn eigen ik op een bepaalde manier gecreëerrd heb. Voor een deel goed, maar deels ook niet. Dat betekende uitzoeken en uitpluizen.

Een tijdje geleden heb ik een halt toegeroepen tot dat gepluis, want ik ging daardoor twijfelen aan mezelf. Was ik al die tijd dan een ander geweest? Ben ik eigenlijk niet sterk, vrolijk, doortastend etc? Dit ging ik mezelf afvragen. Maar daar ben ik bewust mee gestopt. Want hoewel ik mezelf misschien deels gecreërrd heb, ik weet wel dat ik echt een vrolijke en sterke meid ben, die altijd haar schouders eronder zet. En waar was die meid de laatste maanden gebleven?? Ik ben de laatste tijd dus bezig geweest een deel van die oude ik weer terug te vinden. Ik wilde gewoon weer sterker worden, met geheven schouders de wereld in. Niet met volle snelheid, dat niet. Stapje voor stapje en niet vergetend wat ik over mezelf geleerd heb.

Dit is dus een zoektocht, maar niet naar een nieuwe ik. Maar een oude ik, gecombineerd met nieuwe ontdekkingen. In deze periode van onzekerheid, angsten en verdriet moet ik weer kunnen vertrouwen op mijn eigen krachten. Dat lukt me ook, niet in ieder opzicht, maar stapje voor stapje kom ik er wel.

Een tijdje geleden heb ik mijn ex gesproken. Want die sterke ik was ik naar hem toe eigenlijk altijd wel geweest. In de gesprekken sinds het uit was, die eindigden in ruzies, ben ik altijd sterk geweest. Ik heb altijd gedaan alsof het goed met me ging. Nu heb ik dus opgebiecht dat het helemaal niet zo goed met me was geweest als ik voordeed. En dat dat ook de reden was dat het me tegenviel dat hij nooit informeerde. Hij wist niet hoe zwaar ik het had, maar wist wel van mijn "ontdekkingen". Hoewel hij het eerst als verwijt voelde (wat ik heb rechtgezet, want hij heeft zijn beweegredenen en ik de mijne) legde hij me wel uit dat ook deels bewust te hebben gedaan. Hij wilde het voor mij niet moeilijker maken door "erbij te blijven hangen". Daarnaast zit hij ook wel vrij rigoreus in elkaar "je moet ieder je eigen weg". En onze ontmoetingen liepen helaas steeds op een ruzie uit. Die ruzies gingen altijd over contact... Dus het was niet omdat hij niet om me gaf, of zich niet voor mij interesseerde. Het was een combi van verder gaan, het niet moeilijker willen maken en rust om ruzies te vermijden.

Wat ik in dit alles niet moet vergeten is dat hij me wel kaarten stuurde met mijn verjaardag en kerst. Ondanks de ruzies...
Deze laatste ontmoeting liep niet op ruzie uit. Inmiddels was er tijd over de breuk heen gegaan en waren we meer tot rust gekomen. En ik denk dat hij door mijn opbiechten niet de neiging had in de aanval of verdediging te gaan.

Het is niet zo dat we nu contact hebben. Deze ontmoeting eindigde in de afspraak dat hij snel in mijn nieuwe huis langs zal komen.

Om terug te komen op de vraag "hoe gaat het?". Die vraag antwoord ik eerlijk en oprecht. Nu dus ook voor het eerst aan mijn ex. Hoewel ik naar hem het ldvd deel wat heb afgezwakt
Ik weet dat mensen om me heen graag zouden zien dat ik weer echt gelukkig ben. Ik nog wel het meeste! Hoe daar te komen weet ik niet. Langzaamaan en stapje voor stapje. Het is moeilijk omdat er zoveel factoren zijn waar ik weer kracht in moet vinden en waar ik aan moet werken. Allerlei deeltjes van mijzelf moeten weer worden opgeladen en aangevuld.

Het laatste deel zal het moeilijkste zijn. Dat is het deel van een partner. Voordat ik een nieuwe vriend ontmoet zal ik gelukkig moeten zijn. Maar ik weet ook dat ik niet in mijn eentje oud wil worden. Op een bepaalde manier hoort een relatie voor mij toch bij dat geluk, net zoals bijvoorbeeld een leuke baan.
Ik hoop de liefde weer te vinden. Maar ik forceer het niet. Ik zal mijn oude ik moeten terugvinden, maar daarbij wel de fouten die erin geslopen waren herstellen en met betere facetten aanvullen.
Ik gun mijzelf die tijd. Eerst herstellen en dan verder groeien. Verder heb ik dit jaar uitgeroepen tot het jaar waarin ik dingen ga doen die ik altijd al wilde doen. Zoals een eigen huis, sportschool, zeilen. Grote en kleine zaken die op de lange baan waren geschoven.

Goh, een simpele vraag kan tot een heel lang verhaal leiden op deze site.
Ik hoop dat het met iedereen op de site langzaamaan ook weer beter gaat!

Groetjes, Panic