zoals vele van jullie vast niet weten ben ik een aantal jaar geleden dus gevallen voor een 'foute man'. Ik hoef denk ik niet de defenities uit te leggen van een foute man.

Hoe vaak heb ik niet tegen andere vriendinnen gezegd die een foute man hadden 'die loser te dumpen'. Uiteindelijk hebben ze dat ook wel gedaan. Nu heb ik een 'foute man' en ik zie dat ook met eigen ogen in maar ik kan 'die loser nog steeds niet dumpen'.
Wel eens uitelkaar geweest, maar steeds komen we weer bij elkaar.

Soms praten we er wel eens over en dan zegt hij soms dat wel van mij houdt maar niet genoeg van mij houdt, maar nog steeds zielsveel van zijn ex houdt (die overduidelijk ook nog steeds van hem houdt). En dat hij dat gevoel wat hij voor haar voelde en nog steeds voelt nooit voor mij zal krijgen. Hij heeft nog steeds verdriet om haar en hij denkt niet dat ie ooit nog over hun breuk heen zal komen. Lullig om zo te horen, maar het is wel de waarheid. Ik zeg dan ook altijd weer tegen hem dat die ex van hem niet mijn probleem is en dat ie die troep die er van over is gebleven maar zelf moet op gaan ruimen.

Vandaag had ik het met iemand over 'die loslopende crisis-man die ik zo lief heb'. Zij zei dat zijn ex wél mijn probleem is. Niet omdat ik er zo heel veel mee bezig ben, maar hoj wel. Steeds als wij weer besluiten om er een punt achter te zetten, blijft hij toch nog aan mij trekken. Het lijkt wel alsof hij niet met maar ook niet zonder mij wil. Zou het dan misschien ook net zo moeilijk voor hem zijn?

Hij neemt mij wel eens mee uit als verrassing om wat leuks te gaan doen. Hij neemt de moeite om mij van huis op te halen om voor mij te koken en gezellige avondjes te maken. Dat soort dingetjes dus.
En toch kan het soms weer opeens *poef* over zijn, wat al een paar keer eerder voorgevallen is. Dan begint hij weer over die ex die hij niet loslaten kan, en het zelfde liedje begint dan na ongeveer 2 weken weer overnieuw:
Hij gaat mij missen, zoekt contact, doet zijn best voor me, is geintresseerd, ect. ect.

Oke, ik trap er misschien iedere keer weer in, en ik geef toe: ik wil eigenlijk niet eens meer zonder hem. En begin al aardig 'gewend' te raken van zijn gedrag. Maar steeds gaat het cirkeltje rond. Steeds komen we weer bij elkaar.

Zijn de momenten dat hij over zijn ex begint, momenten dat ik voor zijn gevoel te dicht bij hem kom? Is-ie bang dat ie van mij gaat houden? Dat zijn gewoon dingen die ik niet in kan zien, al doe ik nog zo mijn best. Ik probeer de hele zooi nuchter te bekijken, maarhier vertroebeld mijn kijk.

Natuurlijk wil ik niet in de schaduw staan van een of andere ex. Maar na 2 jaar geloof ik er nog steeds in dat hij gewoon de grootste schijtbak is die altijd op de vlucht is. Die schijtbak waar ik veel van ben gaan houden, en zelfs van blijf houden op de rot momenten.

De hoop heb ik dan nog steeds dat hij op een gegeven moment tot een zekere ommekeer komt en stopt met zich af te zetten ten opzichte van mij.

En dan nog de momenten dat ik dan denk: "laat maar, je bent het niet waard om voor te vechten". Wat ik ook een aantal keer tegen hem heb gezegd. Waarmee weer het cirkeltje weer rond gaat: Over zijn ex, het missen van mij, contact zoeken, etc.

Ik kom er gewoon niet uit....