Ik ben alweer 8 maanden single en ik vind het vreselijk. Het laatste half jaar van onze relatie bestond uit ruzie en discussies(met name door mij). Ik zat niet lekker in me vel en liep weg van iedereen. Ze wilde me graag helpen maar ik sloeg het altijd af. Op een gegeven moment was ze het zat en huilend verbrak ze onze relatie. Ze wilde niets meer met mij te maken hebben. Ik was er natuurlijk kapot van. Zelfs zo erg dat ik naar een psycholoog ben gegaan. Mijn ex was en is namelijk alles voor me. Ik hou zielsveel van haar. De psycholoog heeft me heel erg goed gehoplen. Hij heeft me de fouten van onze relatie laten zien en heeft me ook op weg geholpen dit te verwerken. De conclusie van de psycholoog was dat ik al een lange tijd depressief was. Na heel wat sessies was ik redelijk de oude.

Die periode daarna was heel lastig voor mij. Ik hoorde niks van haar en wist niks van haar. Hoewel de drang groot was nam ik geen contact op. Viavia kwam ik erachter dat ze een vriend had. Hij zit bij haar in de klas. Ik probeerde me maar op mijn studie te richten maar dat was lastig. Naarmate de tijd vorderde ging het steeds beter met me.

1 week voor de zomervakantie kreeg ik opeens een mail van haar. Ze wilde weten hoe het met me ging en dat ze me stiekem best miste. Ik heb redelijk koel gereageerd maar het mailcontact ging door. Ze wilde graag vrienden blijven. Ze vroeg me om langs te komen en daar hebben we alles uitgesproken(voor zover je dat kan noemen). Vanaf dat moment spreken we elkaar dagelijks over de telefoon of real life. Vanaf dat moment heb ik het er ook weer heel moeilijk mee. We gingen we als goede vrienden met elkaar om maar ik wilde meer dan dat. In de periode van toen naar vandaag is best veel gebeurd maar dat is teveel informatie. We zijn de laatste tijd heel erg close met elkaar. Ze geeft me steeds koosnaampjes zoals vroeger, ze zegt regelmatig ik hou van je en we zijn er altijd voor elkaar. Ze belt me op als ze ergens mee zit(ruzie met vriend, problemen op school etc.). Ook zij is er altijd voor mij zo is ze vorige week meegewest naar een ziekenhuisafspraak van mij waar ik heel erg bang voor was.

Kortom, we gaan goed met elkaar om. Het heeft echter zijn keerzijde. Ik mis haar alleen maar meer. Ik voel me down en heb weinig zin in dingen. Mijn leven is op dit alles na, echt heel leuk. Mijn studie gaat goed, ik heb een goede baan, ik ga veel leuke dingen doen en ik heb hele leuke mensen om me heen. Toch voel ik me eenzaam en kan ik niet genieten van dingen. Mijn ex merkt dit ook en ik heb haar afgelopen donderdag verteld wat ik voor haar voelde. We hebben beiden huilend aan de telefoon gezeten. Ze vertelde dat zij ook graag terug zou willen maar dat ze de angst heeft dat ik weer dezelfde trekjes ga vertonen. Mijn ex is een type dat veel naar het verleden kijkt en het is lastig om haar beeld te veranderen als ze al een label op je hebt geplakt. We hebben daarna nog zeker twee uur aan de telefoom gehangen. Ik wil haar duidelijk maken dat, wat ik toen deed, nooit meer voorkomt. Dit is ook echt zo want ik sta door de depressie heel anders in het leven. Mijn ex stelde voor zaterdag langs te komen.

Gisteren was ze dus bij me en we hebben het echt gezellig gehad. We hebben oude herrineringen opgehaald en we hebben het nog eens over onze toekomst gehad. Op dit moment heeft ze natuurlijk ook een vriend maar ze liet weten dat hun relatie niet goed was en dat ze dit waarschijnlijk heeft gedaan uit verdriet van onze break up. Al met al heb ik het heel leuk met haar gehad. Toen ze thuis was smste ze me: Ik hou van je lieverd, ik ga me best doen om niet meer achteruit te kijken maar we zullen het moeten opbouwen vanaf 0. Ik vraag me alleen af hoe ik dat kan doen. Ik doe echt alles voor haar op dit moment en geef echt alles, zonder mezelf anders voor te doen, voor haar. Wat moet ik nou doen?